Skólablaðið - 01.03.1951, Blaðsíða 14

- 14 -
fJOLSrO/L D /\ M
Það var gráan og drungalegan dag að i
áliðnuhausti sem Billingsf jölskyldan
flutti í hverfið. Loftið var ennjbá rakt !
af rigningu dagsins og nýkveikt götu-
ljósin glömpuðu á hlautu asfeltinu. Við j
krakkarnir höfðum safnazt í kringum
vagninn frá flutningafélaginu, sem
flutti þau og dótið þeirra í kjallarann
nr. 17. Aldrei höfðum við séð annað
eins samsafn af allskonar rusli sem
oklcur virtist énýtt. Aðalhúsgagnið var
stór og breiður dívan með hættu yfir--
léðri 0g sumstaðar stungust gormarnir
upp úr, Þarna var horð, sem spýta ha.fði
verið negld undir í staðinn fyrir fjórða
fótinn sem-vvantaði, jþrír stólar af sitt
hvorri gerð meira og minna laskaðir og
svo fjöldinn allur af lcössum stórurn og
smáum, sem við höfðum ekki hugmynd til
hvers hægt væri að nota. Og ofan á
allri hrúgunni hiíktu sex krakkar á öllum
aldri, organdi og vælandi, það sjöunda
var í kjöltu^frú Billings. Þetta var
sannarlega nýstárleg og skeramtileg sjón
fyrir okkur, Bifreiðarstjórinn hjálpaoi
þein að taka dótið niður af vagninum en
þverneitaði að hera það inn í húsið,
Útaf þessu varð harðvítugt rifrildi
milli hans og hinnar holdskörpu frú
Billings.
Það var samið um það að þú flyttir
húsgögnin inn í íhúðina, hvein í frúnni,
þar sem hún stóð innan um krakkana sína
og dótið.
- Ég snerti ekki á þessu djöfulsins
drasli, sem þið lcallið húsgögn, svaraði
hílstjórinn um hæl, þið eruð ekkert of
góð til að gera eitthvað sjálf, látið
aðra þræla fyrir helvítis lúsaskrokkana
á ykkur.
Þetta var meira en frúin þoldi, hún
rak upp hátt öslcur og kallaði hílstjóra-
greyið öllum óncfnum, sem hún mundi, en
hann skeytti því engti, snaraðist upp í
hílinn og ók á hrott „ Krakkarnir hyrj-
uðu nú að háöskra til samlætis móður
sinni, og við rákum einnig upp lang-
dregið spangól til að votta kerlingunni
virðingu okkar.syona langt hafði enginn
okkar komizt í listinni að hölva, ekki
í >\ j u [ í a t o n u m.
einu sinni Joi, sonur skósmiosins.
ííágrannarnir voru allir koranir út £
glugga á nsstu húsum og fylgdust vel raeð,
sumir skellihlógu en aðrir skömmuðust.
Á meðan á þessu öllu stóð hafði herra
Billings, veimiltítulegur maður með
hrennivínsnef staðið fyrir aftan konu
sína og látið sem minnst á sér hera.
Eann hafði ekki mælt orð, og ég minnist
þess ekki að hafa heyrt hann segja nokk-
urn skapaðan hlut ófullan.
Fjölskyldan hreiðraði nú um sig í
i kjallar.’.num í þessum tveim herhergjum,
sem virtust varla fullnægja einura manni,
hvað þá n£u. En það var auðsóð, að þau
voru vön þrengslum, þv£ að ekki voru
þau lengi að koma sér fyrir. Við fylgd-
umst vel moð innum gluggann og hlógum
dátt,er frú Billings var að reyna að
hemja óþægðarornanna sina. Loks varð
kerling reið er við hyrjuðum að striða
henni og espa krakkana upp á móti honni.
' hún kallaði okkur verstu ónefnun svo að
j við hliknuðum af undrun og ógeoi,
Siðan tók hún daghlaö upp af gólfinu og
hengdi það fyrir gluggann, Þarna hó-kk
svo daghlaðið áfram og var aldrei tekið
niður, meðan Billingsfjölskyldan var i
kjallaranum.
ííæstu daga kynntumot við svo smátt og
smátt högum þessara hávaðasömu fjöl-
slcyldu og hlustuðum á, er mæður okkar
voru að segja hvor annari álit sitt á
henni. Elzta harnið var stiílka, tólf
ára gömul, litil og horuð hnáta með
gljáandi hiíð. Næstur var strákur,
Anton að nafni, hann var einu ári yngri,
óþægðarormur mesti, stór nokkuð eftir
aldri 0g réð við okkur flesta. Hann
j var enginn eftirbátur móður sinnar hvað
1 munninn snerti og lét okkur cft heyra
: til sín, þangað til við gátum ekki
! svarað neina með grjótkasti. Siðan komu
I hin hörnin, af þeim höfðum við lítið að
í segja, þau voru oftast inni í rökum
kjallaranum af þeirri einföldu ástæðu,
að þau áttu ekki föt til útivistar.
Frúin vann úti flesta daga frá há-
degi 0g fram á miðnætti við að þvo gólf
£ skrifstofum og matvöruverzlunum í