Skólablaðið - 01.03.1951, Side 16
- 16
sumar klæddar sínu -esta skarti og flest-
ar með smápinkla með sér. 0g Öll hala-
rófan hélt niður fúnu tröppurnar, sem
lá niður £ kjallara Billings-fjölskyl-
unnar. Ég skauzt á eftir og faldi mig
í eihu skotinu í ganginum. Loftið var
hræðilega fúlt og dauniilt þarna niðri,
og korlingarnar poldu það miður vel,
d-æstu cg andvörpuðu hvor í kapp við aðra.
Það ætlaði að reynast þeim erfitt að
rata i dimmum ganginum, en loks komust
þær á leiðarenda og hörðu að dyrum,
Það leið dálítil stund áður en opnað
var, en þá hirtist frú Bildings í dyrun-
um með alla krakkana í kringum sig.
Þau toguðu í pilsið hennar og horfðu
óttaslegin á konurnar, Toni stóð einn
á hak við hana og gretti sig framan £
frúrnar. Ég gleymi aldrei frú Biilings
þar sem hún stóð þarna eins og ljónynja,
sem er að vernda ungana sina. Tortryggni
og hatur skein út úr svip hennar, þögult
og innilegt hatur. HÚn sagði ekki orð
moÖah konurnar heilsuðu og þerruðu imynd-
uð tár úr augnakrókunum -stóð aðeins og
heið.
Loks tók Kata af skarið, en rcmur
hennar var ekki ens og hann átti að sór,
hún var undrandi og kannske dálitið reið,
en hún reyndi að hæla það niður, Bun
hafði auðsjáanlega húist við að þeim
yrði hoðið inn af grátandi og syrgjandi
ekkju,
Við höfum komið okkur saman um, sagði
hún, nokkrar nágrannakonur yðar að reyna
að veita yður einhverja aðstoð í öllum
raunum yðar og sorgum. Við vitum vel að
að það er raunalegt að missa manninn
sinn - svona á hesta aldri- já, missa
fyrirvinnu heimilisins svona snögglega.
HÚn þagnaði og heið eftir áhrifunum.
En frú Billings steinþagði og horfði á
hana með sama tortryggnis og haturssvipn-
um.
Og Kata hólt áframs Þess vegna höfum
við komið okkur saman um að hjálpa yður
eftir heztu getu, meðan, meðan jarðar-
förin og allt það fer fram, Við gætum
tekið til okkar hver sitt hvort harnið,
já, þau geta sofið og borðað hjá okkur
- og Toni, við höfum hugsað okkur að
senda hann á heimavistarskóla-, auðvitað
yður að kostnaðarlausu, ríkið á marga
heimavistarskóla. ó, já við vitum að
hann er dálitið erfiður stundum, það
er eitthvað, sem fylgir aldrinum
- lagast auðvitað. 0g svo gætuð þór
hvílt yður á meðan. Við gætum sóð.um
allt viðvikjandi jarðarförinni, 0g
hór rak Kötu í vörðurnar. En að loloun
skildist frú Billings að Kata hafði
lokið máli sinu og nú kom.það til
hennar kasta að svara. HÚn dró djúpt
andann og virti konurnar fyrir sór
hverja eftir aðra, rannsakandi, eins
og hún vildi kanna hug þeirra til fulls,
Og svo kom það, röddin ennþá biturri
en hun hafði noldeurn tíma veriðs Fyrir-
vinna, sögðuð þið. Ykkur er það eins
ljóst og mer að maðurinn hefur ekki
unnið handtak síðan við komum hingað,
þvert á móti: hann hefur drukkið sig'
fullan og reynt að stela peningum, sem
óg vinn mór inn með súrum svita, Þetta
vitið þið eins vel og óg og höfðuð
gaman af.
ítún þagnaði og dró andann aftur.
Konurnar störðu agndofa á þessa titrandi
grönnu konu, sem lagði allan sinn veika
kraft £ röddina:
Og þið ætlið að taka hörnin, stela
þeim frá mer, senda þau útí bláinn,
skilja mig eina eftir. Ég er farin.að
vara mig á ykkur o^ ykkar líkum, læt
ekki lengur leika á mig. Fariði,
fariði., æpti hún og neytti síðustu
krafta til að skella hurðinni á nefið
á kerlingunum. Það heyrðist gráthljóð
að innan, en steinþögn hvíldi yfir
konunum, sem stóðu eins og stein—
gervingar í dimmum ganginum. Hljóða-
laust tindust þsr út, hver á fætur
annari, Þögnin var ekki rofin, fyr en
þær voru komnar út undir hert loft, þá
var þaoKata, sem hvssti út á milli
tannanna: Helvitis ófreskjan.
Síðan hólt hver heim til sín. Ég
gekk þegjandi heim, þetta hafði ekki
verið eins gaman eins og eg hafði húizt
við,
Eftir ' þetta var aldrei minnzt á
Billings-f jölslcylduna . Jarðarf örin
fór fram snemma morguns nokkrum dögum
síðar og fátælcrakirkjugarðurinn varð
hinzti hvílustaður herra Joseps Bil-1-
ings. Frú Billings vann eins og áður
og heyrðist aldrei segja orð, Toni
lók sór stundum við okkur þegar mamma
frh, á bls. 18.