Litli Bergþór - 01.04.1990, Síða 18

Meðferðarheimilið Torfastööum
Úr útvarpsviðtali.
Þetta viðtal við fjölskylduna á
Torfastöðum kom í útvarpið um
miðjan desember s.l.
(Inngangur stjórnanda þáttarins:)
Torfastaðir eru í alfaraleið og oft
er ég hef átt þar ferð framhjá á
fögrum sumardegi, hefég dáðst að
því hve allt er þar reisulegt. í árs-
skýrslu Meðferðarheimilisins að
Torfastöðum fyrir árið 1988
stendur þetta:
“MeðferðarheimiliðTorfastöðumerheimilisemsamkvæmtsamningiviðMenntamálaráðuneytið
tekur að sér 6 ungmenni sem eiga í miklum vanda. Þar er tekið á þeim vanda sem um ræðir
og unnið þétt með fjölskyldu hvers barns. Meðal framkvæmda á s.l. ári má nefna að steypt
var gólf í kjallaraherbergi undir fjósi og er það fyrsti áfanginn í að gera þar athafnasvæði fyrir
heimilisfólk og unglinga, smíðaaðstöðu, leðurvinnu, tennis og fleira. Byggt var gróðurhús og
heitur pottur. Heyskapurvar 13.000 baggar. Máluð þöká útihúsum og kirkju. Girðingarvinna,
bæði nýjargirðingarogviðhald eldri girðinga, Undirbúningurað ræktun nytjaskóga ísamvinnu
við Skógrækt Ríkisins og nágrannabæi.”
- Þegar ekið er í hlað á Torfa-
stöðum finnst manni bœrinn
óvenju stór, en þegar inn er
komið áttar maður sig á því, að
hýbýlin mcettu ekki minni vera
fyrir þá stórfjölskyldu sem þar
býr. Hjónin Ólafur Einarsson,
sem eitt sinn var í landsliði
íslands í handknattleik, og Drífa
Kristjánsdóttir, sem meðal
annars söng með Nútíma-
börnum, áður fyrr, sjá um
rekstur og stjórn Torfastaða.
Drífa: Við rekum hér heimili
fyrir sex unglinga, sem að hafa
lent í verulegum vandræðum.
Þau koma hingað og falla inní
okkar fjölskyldu því þetta er
jafnframt okkar eigið heimili.
A vetuma starfrækjum við skóla
á staðnum, fyrir þá unglinga
sem hér eru, og á sumrin sinnum
við þeim verkum sem til falla.
Við rekum hér búskap og bömin
eru með okkur í þeirri vinnu.
Hér er einnig mikil hesta-
mennska. Meðferðarheimilið
þýðir að við tökum á vanda
þessara bama og þeirra fjöl-
skyldna og reynum að finna
nýjar leiðir í þeim efnum.
En afhverju koma börnin
hingað til ykkar?
Oli: Við erum eina úrræðið
fyrir unglinga sem til er hér á
landi og rekið er annars staðar
en í þéttbýli. Þetta er líka eina
úrræðið þar sem búið er með
bömunum og ekki gengnar vakt-
ir af mörgu fólki. Böm koma
hingað af mörgum mismunandi
ástæðum. Þau em dottin út úr
skóla, þau eiga í erfiðleikum
heima hjá sér, sum hafa lent í
afbrotum og svo mætti lengi
telja.
Hvað eru þessir krakkar
gamlir?
Drífa: Aldurstakmark hér er 12
til 18 ára en algengasti aldurinn
er frá 14 til 16 ára.
- Nú hafið þið bæði unnið að
meðferðarmálum unglinga í
Reykjavík. Afhverju stofnuðuð
þið meðferðarheimili úti í sveit. ?
Óli: Það er nú löng saga. Við
vorum orðin dálítið leið á þessu
kerfi sem að við vorum í í bæn-
um, þessu vaktarkerfi. Við
töldum okkur getað náð lengra
með því að vera fyrir utan borg-
inaog búaástaðnum. Viðvor-
um með aðrar áherslur í með-
ferðinni en voru á þeim stað
sem við vomm að vinna á og
auk þess var það ákveðin
hugsjón að fara útí sveit og gera
eitthvað nýtt.
Drífa: Já mig langar líka að
bæta því við að sá kraftur og
tími sem að fór í það að vinna
með miklum fjölda fólks, halda
fundi og samræma sjónarmið
var orðin alltof mikill að mínu
mati. Egvarsjálfbúinaðsjáum
skóla Unglingaheimilisins í 6
ár. Það vom mikil skipti á starfs-
fólki, þetta fólk vann vaktavinnu
og var, þar af leiðandi, mjög
margt þótt fjöldi vistbarna væri
lítið fleiri en er hér. Það var
miklu fýsilegra, úr því að við
vildum starfa áfram í unglinga-
uppeldi, að vera færri, gera
hlutina hraðar og að þurfa ekki
að eyða svona mörgum klukku-
tímum í það að tala saman og
ákveða hvaða uppeldismark-
mið ættu að vera fyrir þennan
eða hinn. Þarna þurfti að sam-
ræma sjónarmið u.þ.b. 20
manna. Svo var starfsfólkið
misjafnlega hæft til að taka á
vanda barnanna og oft týndust
og gleymdust ákvarðanir sem
teknar höfðu verið og úr varð
bölvað klúður.
- Hvað er langt síðan þið
byrjuðuð á þessu
Oli: Viðbyrjuðum vorið 1979.
- Og hafið þið verið hér allan
tímann?
Litli - Bergþór 18