Litli Bergþór - 01.12.1990, Blaðsíða 20

Umhverfis jörðina ... (3. þáttur.)
Lítil ferðasaga í nokkrum þáttum
eftir Geirþrúði Sighvatsdóttur
á Miðhúsum.
INDLAND.
í síðastablaði var ég, ásamt Kanadamanninum Marc, að yfirgefa
Nepal á leið til Varanasi (Benares) í Indlandi. Það var um 20 tíma
ferð í rútum, og ekki allt á eðalvegum. Yfír eina ána þurfti að feija
mannskap og rútu, og var rútunni róið á sérpramma á eftir ferjunni.
Kátlegt á að horfa. -
Geirþrúöur.
Næstu 2 mánuði ferðuðumst við um Indland,
og sáum þó ekki nema brot af landi eða þjóð.
Indland er svo stórt og margbrey tilegt, bæði hvað
varðar náttúrufegurð og fólk, að mörg ár þyrfti til
að upplifa allar hliðar þess. - Það sem okkur
fannst einkenna Indland mest eftir þessi stuttu
kynni, var mannmergðin. Hún hefur gert marga
Indveija að hinum verstu einstaklingshyggju-
mönnum, hver og einn berst fyrir sig, og hikar
ekki við að troða á náunganum, ef það bara getur
lyfthonum sjálfum spönn upp úr“svaðinu”. Betl
og prang eru þjóðaríþróttir, sem taka oft á taugar
ferðamanna og spillir fyrir samskiptum við þá
innfæddu.
Hin margvíslegu trúarbrögð setja einnig svip
sinn á mannlífið. Hindúar eru lang flestir, en
múslimir, kristnir, sikhar, búddistar o.fl. eru einnig
margir. Okkur fannst stundum ótrúlegt hvemig
Indveijar gátu samræmtþaðað vera svonatrúaðir,
og haga sér svo jafn ómerkilega og raun bar vitni
- að okkar mati! - En Indverjar eru svo gjörólíkir
okkur í hugsunarhætti og menning þeirra svo
frábrugðin, að það kostar okkur ferðamenn oft
mikil átök að setja okkur í þeirra spor og
viðurkenna þeirra ffamkomu. Og oft þurfti maður
að rifja upp þá góðu reglu, að “í Róm hagar
maður sér eins og Rómverji”!
En við vorum komin til Varanasi, “borgar
bænarinnar”, sem stendur við fljótið Ganges og
er ein heilagasta borg Indlands. í þúsundir ára
hafa hindú-pílagrímar komið hingað til að baða
sig í heilögu vatni Ganges, og aldraðir og
dauðvona hindúar flykkjast til borgarinnar til að
fá að deyja þar og láta brenna sig á bökkum
árinnar. Oskunniersíðansáldraðíána. Meðfram
endilöngum árbakkanum liggja tröppur (gath)
niður að ánni, sem alltaf eru þaktar baðandi fólki,
og allan daginn leggur bláa mekki upp frá
líkbrennslu”göthunum”. Yfirþessugnæfahofin,
stór og smá. Mest er um að vera á fullu tungli, og
þannig stóð einmitt á þegar við komum þama.
Til að ná stemmingunni sem best, leigðum við
okkur lítinn fornfálegan húsbát við árbakkann og
bjuggum þar þá 10 daga, sem við dvöldum í
Varanasi. Það var sérstök lífsreynsla. Við
vöknuðum á hverjum morgni við “tónan”
múslimanna, sem hljóðvarpað er úr moskunum
nokkrum sinnum á dag. Og af bátsdekkinu
gátum við fylgst með baðfólkinu og indverskum
börnum, sem teymdu kýr fjölskyldunnar úr
bakgörðunum niður á tröppumar við ána. Ekki
bara til að brynna þeim, heldur aðallega til að láta
þær skíta næturfóðrinu á stað, þar sem auðvelt
var að safna saman kúadellunum, og þurrka þær
á veggjunum mót sól. Sólþurrkaðar kúadellur er
verðmætur eldiviður í þessu fátæka landi. -
Við létum okkur hafa það að baða okkur í
ánni, þó vatnið væri meira mengað en heilagt í
okkar augum. Enda áin eina baðaðstaða okkar á
bátnum. Þeir innfæddu, sem baða sig á bökkum
árinnar, kæra sig kollótta, þó að skolpleiðsla
liggi út í ána við hliðina á þeim. Vatnið erjújafn
heilagt fyrirþví. En við fengum hinsvegar lánaðan
lítinn árabát, og rémm út á miðja á, þar sem
vatnið leit út fyrir að vera aðeins hreinna og við
höfðum næði. Hvort sem það var þessi baðferð
eða annað sem olli, þá kvefaðist ég stuttu seinna
og og fékk heiftarlega í ennisholurnar.
Lyfjakassinn bjargaði mér þó aftur og eftir það
kenndi ég mér ekki meins það sem eftir var
ferðarinnar, fyrr en gamla kvefið fór að hijá mig
aftur hér á Fróni.
Frá Varanasi. Fólk viö þvotta og bööun á
tröppunum niöur aö Ganges fljótinu helga.
Litli - Bergþór 20