Skólablaðið - 01.10.1958, Blaðsíða 27

- 23 -
Hann. ferðaðist nú vfða um og boðaði fagnað-
arerindið, lofsamaði hreinleika hjartans og
göfgi sálarinnar og hvað hið æðsta lffsverð*
mæti vera heiðríkja hugans, sem svipt
væri ágirnd og nautnum, Nautnirnar
væru aðeins forboðnir ávextir hins
illa; Það mun veitast jafnerfitt fyrir
nautnasegg að ganga inn f himnariki
eins og camel að komast gegnum
nálarauga.
En þá kom til hans freistarinn,
sem leiddi hann upp á Öskjuhlíð og
sýndi honum byggðina, breið torg og
fagrar byggingar, gangstéttir og götu-
ljós, flugvöll og hitaveitu, smáibúðir
og sundlaugar. Og hann sýndi honum
bankastjórasæti, olfustjórasess og
skreiðasölustjóraembætti og sagði:
Allt þetta vil ég gefa þér, ef þú greið-
ir mér þitt atkvæði f næstu kosningum
sannfærast og gerðu iðr-
un og yfirbót, En þá dró
Kolbeinn sig f hlé um
stundarsakir frá skóla og
sat þá lengst á eintali við
meistara sinn og föður,
Er hann kom á ný f 1
skolann, var þar allt
horfið til þess, sem
Váður hafði verið,
Lenti hann nú f B-
bekk, sem ekki var
beztur bekkja f þann
tfma og hvern
gárungarnir nefndu
oftlega Babýlon.
Hafði Kolbeinn þó
ekki setið þar lengi, er allir bekkjarbræður
I ms höfðu hrifizt af einstæðum persónuleika
hans og gert hann að leiðtoga sfnum og
brjóstvörn f hverju máli, Sátu þeir nú löng-
um i' einrúmi á sfðkvöldum f sárri iðran og
riörmuðu fyrra lfferni sitt, Urðu þeir af
þessu fyrir miklu aðkasti skólasystkina sinna,
sem hæddu þá og spottuðu, Þá mælti Kol-
beinn: Sá yðar, sem syndlaus er, sendi fyrst
ur háðglósuna, Létti þá af öllu spotti, og svo
fór að lokum, að allir létu snúast og gerðu
iðran - jafnvel kennararnir, og þótti það mik-
ið undur og kraítaverk.
Er Kolbeinn hafði brottskráðst frá skóla
þessum, sagði hann við sambekkinga sfna;
Fylgið mé’r, Og þeir yfirgáfu allt sitt og
fylgdu honum.
Þa mælti Kolbeinn kolbeinn og
einarður; Vík burt frá mér, Satan. Og hann
talaði til lýðsins; Hvf safnið þér fjársjóð hér
á jörðu, þar sem mölur og ryð fær grandað
honum, ef þér eigið engan á himnum? - Og
hann sagði dæmisöguna um rfka útgerðarmann-
inn, sem gaf þúsund krónur af auðlegð sinni
til kirkjunnar, þegar gamla sjómannsekkjan
gaf einn eyri af fátækt sinni - og hann bauð:
Far þú og gjör slfkt hið sama, þvf að vissu-
lega munu þúsund krónur útgerðarmannsins
mega sfn jafnmikið (ef ekki meira) á himn-
um og eyririnn ekkjunnar ,,,,,
Við þetta efldist kirkjan stórum að áhrif-
um og virðingu - og auði, Var nú svo komið,
að lærðir vildu veita Kolbeini eignarsess innan
kirkjunnar, sem honum og hans starfi f þágu
hennar væri samboðinn, en hann baðst undan
þvf, hélt áfram ferðum sfnum með lærisvein-
unum og nærðist lengstum á brekkusniglum og
ffflamjólk, Verður nú að fara fljótt yfir stór-
brotna sögu.
Kolbeinn fór vfða um og boðaði fagnaðar-
erindið, jafnt lærðum sem leikum, yfir- sem
undirstéttum, kristnum sem heiðnum, svörtum
sem hvftum og blindum sem daufdumbum,
Starfaði hann alla si'na lffstfð með óþreytandi
magni köllunar sinnar og speki og þóttust
menn ekki muna hans jafningja f kristilegum
fræðum eða háleitri andagift eða auðmýkt
hjartans sfðan Franz frá Assassf leið, Veitti
kirkjan honum tignarheitið helgi og lærisvein-
unum helgabræður, Var einn þeirra æðstur,
Var sá nefndur umsjónarmaður helganna.
En þá var það, sem Kolbeinn tók sótt þá,
Frh, á bls, 7