Litli Bergþór - 01.03.1992, Blaðsíða 17

Eftir það var bundið upp á flestum
baggahestunum og þeir reknir. Rauðskjóni á
Laug tók strax forystuna og hélt henni alla
leið, öruggur og rólegur, og Jarpnasi, einnig
frá Laug, fylgdi honum alltaf fast á eftir. Ég
man sérstaklega eftir böggunum á þessum
tveimur hestum. Skjóni bar 6 rúmdýnur úr
hálmi. Var því æði mikil fyrirferð á þeim
skjótta með baggasína. Jarpnasi barborðvið,
um 2 m langan, sem skyldi vera efni í náðhús.
Sumarið áður nutum við ekki slíkra þæginda
að hafa kamar. En nú lagði Teitur á það ríka
áherslu að við færum með efnið með okkur í
náðhúsið, því eftir hálfan mánuð komi hann
með ráðskonu til okkar og ekki komi til greina
að hún þyrfti að hlaupa út um móa og mela til
að losna við úrgansefni bæði til baks og
kviðar.
Smá tafir urðu hjá okkur á Brúarheiðinni.
Foli sem lítið var vanur áburði en bar tvo
kassa henti sig yfir skorning. Við það fór að
skralla í öðrum kassanum, sem í voru prímusar
og eldhúsáhöld. Átti allt að vera vel stoppað
niður, en folinn sleit sig lausan og fældist.
Kassinn lét fljótlega undan loftköstum folans
og fór nú að dreifast úr kassanum prímusar,
ausur, sleifar og fleira. Folinn hætti ekki að
hamast fyrr en hann var búinn að ná öllu af
sér. Við urðum tveir eftir til að tína þetta
saman og tók það töluverðan tíma því vel var
úr því dreift og óvíst að við höfum fundið það
allt. Ég skipti svo um, lét hnakkinn minn á
folann en reiðinginn á minn reiðhest. Hinum
náðum við svo ekki fyrr en inn í Selhögum.
Við áðum svo við Sandá, tókum ofan af
hestunum, borðuðum og hituðum okkur kaffi.
Síðan var látið upp, lagt af stað og rorrað
áfram í kvöldkyrrðinni, fetfyrirfet, hvermaður
með sína byrði. Komum seint um kvöldið inn
í Fremstaver. Þar náttuðum við okkur,
sprettum af öllu og heftum hestana, tjölduðum
og sofnuðum vært í lágnæturkyrrðinni við
suðandi árniðinn.
Við vöknuðum við það um morguninn að
Jón segir: „Sko, líttá, sjáðu. Viðskulum fara
að klæða okkur, drengir.11 Það tók okkur
stuttan tíma, því ekki höfðum við farið nema
úr ytri fötum. Komum því allir nokkuð jafn
snemma út, litum til lofts og byrjuðum á að
vökva blómin, sem voru að vakna úr
vetrardvalanum í kringum tjaldið. Sunnan
gola var en orðið mjög dimmt í lofti. Jón
sagði: „Sko líttá, nú fáum við rigningu í dag.“
Við gengum rösklega til verka að matast,
beisla hesta og leggja á þá. En þegar við
erum að láta upp á þá byrjar að rigna. Fljótlega
færist rigningin mjög í aukana, og þegarvið
komum efst á Miðver er komið þvílíkt
vatnsveður að við höfðum varla verið úti í
öðru eins. Það var eins og allar flóðgáttir
himinsins hefðu opnast þarna yfir okkur, en
það var lygnt. Allarsmá rásir, sem komu ofan
úr Bláfelli, urður nú að stórum lækjum,
kolmórauðum.
Þegarvið komum að Sniðbjargagili, sem er
vatnsmesta gilið austan undir Bláfelli, valt þar
fram kolmórautt og straumhart, því það rennur
þarna í töluverðum halla. Rauðskjóni og
Jarpnasi fóru
á undan að
venjuog lögðu
hiklaust í gilið.
En það skipti
engum togum
þegarþeireru
k o m n i r
almennilega
frá landi skall
straumþunginn
upp á síðu og
skellti þeim
hálfflötum.
B a g g a r n i r
sveif luðust
strax af
Skjóna og
a n n a r
bagginn af þeim nösótta. Hinn hékk á
klakknum upp á þurrt. Jón kallaði hátt meðan
þetta var að gerast: „Stansið þið hestana,
hleypið ekki fleiri útí.“ Það tókst, en við
horfðum á rúmdýnurnar okkar byltast í
straumþunganum niður gilið ásamt
náðhúsefninu. Við hröðuðum okkur strax,
Greinahöfundur sá um
matseldina fyrra sumarið sitt á
Kili. Hérerhann við
tjaidbúðirnar í fullum skrúða.
Litli - Bergþór 17