Litli Bergþór - 01.07.1992, Side 23

af “þeim svörtu”. En nóg um frumbyggja.
Fyrstu vikurnar í Alice bjuggum við í tjaldi og það var
lífsreynsla sem ég vildi ekki endurtaka. Lítið var um
skugga á tjaldstæðinu svo það var ekki líft í tjaldinu frá
sólarupprás til sólarlags. Hitinn inni varð örugglega 100
stig, enda sprakk allt og skorpnaði sem skorpnað gat,
þar á meðal gítarinn minn. Köngulær, moskítóflugur og
maurar voru helstu húsdýrin. Seinna fluttum við í
húsvagn sem var ögn skárra þó ekki væri hann loftkældur.
Tjaldvagninn okkar í Alice og Kameldýrin hans
Dennis, sem ferðaðist um Ástraiíu á kamledýrum
Ég var heppin með vinnu, hafði strax fengið mitt fyrsta
starf eftir eina viku. Hlutastarf við skúringar úti á
flugvellinum í Alice Springs. Seinna fékk ég kvöldvinnu
á veitingahúsi við framreiðslu og annað skúringastarf á
tjaldstæðinu þar sem við bjuggum, við að þrífa húsvagna.
Þá eru ótalin nokkur kvöld sem ég vann við afleysingar
á bar. Vinnudagurinn var mjög mislangur, en þá daga
sem ég vann á öllum þremur stöðunum gat hann orðið
ansi langur. Þarna voru dagarnir mældir í dollurum og
mest fékk ég um 420 $ á viku. Eftir 3 mánuði hafði mér
tekist að nurla saman um 2000 $, sem dugðu mér það
sem eftir var ferðarinnar.
Vinnuveitendur mínir á flugvellinum voru spænsk hjón,
Eduardo Rodrigues, (Eddi), og kona hans María og þau
reyndust mér vel. Eddi var lítill og snaggaralegur, sagði
oftast ekki mikið, en María hin stæðilegasta senjoríta.
Vinnan var ákvæðisvinna, almenn þrif á klósettum,
skrifstofum og gluggum. Það gilti því að vinna hratt og
gleyma sér ekki í smámunum, enda unnum við oftast
þegjandi. En eftir vinnu á flugvellinum var fastur liður að
koma við í flugvallarklúbbnum að fá sér bjór og þá
losnaði um málbeiniðá Edda. Talaði með miklu spænsku
handapati meðan 1 -2 bjórum var skolað niður á mettíma,
áður en við “hard workers” héldum áfram kapphlaupi
okkar við tímann við þrif á rannsóknastofum, sem voru
þar skammt frá. Að loknu dagsverki brást svo ekki að
hann kveddi með orðunum, “An other day, an other
dollar”og kímnu brosi. Orðatiltæki sem mérhefur reynst
vel að minnast þegar gera þarf eitthvað leiðinlegt!
Þetta fyrsta ár mitt á ferðalagi hafði ég látið nægja að
skrifa heim og sleppt öllum símhringingum. Sennilega
hef ég verið eitthvað pennalatari í blankheitunum og
vinnustritinu í Alice en endranær, enda ekkert borð
né aðstaða til bréfaskrifta í tjaldinu. Alla vega datt
móður minni í hug eitt kvöldið rétt fyrir jól að hringja
í talsamband við útlönd og spyrja dömurnar, hvort
þær gætu ekki náð sambandi við dóttur sína, sem
ynni við skúringar á flugvellinum í Alice Springs í
Ástralíu. Þærslógutilogvitimenn. Þennanmorgunn
þurfti ég aldrei þessu vant að vinna aukavinnu úti á
flugvelli og var nýbyrjuð að vinna kl. rúmlega 6,
þegar kallað var í hátalarakerfið hvort stúlka frá
íslandi ynni við skúringar þarna, það væri síminn til
hennar. Mér brá auðvitað og hélt að eitthvað hefði
komið fyrir. En mikill var léttirinn og gleðin þegar
þetta var bara hún móðir mín blessuð, sem langaði
að heyra í mér og vita hvort ég hefði það ekki gott.
Auðvitað höfðu foreldrar mínir áhyggjur af mér eins
og eðlilegt er, og eftir þetta lét ég eftir mér að hringja
heim af og til.
Ég vann í Alice fram í febrúar og það var lítill tími til
annars en vinna. Á jóladag átti ég þó frí og splæsti í
lambalæri (að vísu ekki íslenskt) og tilheyrandi og
bauð vinum okkar Clints í kvöldmat. Þurfti reyndar
að fá allt lánað til framtaksins, þar með talinn ofninn,
því eftir að hafa haft lærið inni í 2 tíma komst ég að
raun um að minn virkaði ekki. En jólasteikin komst
á borðið um síðir þótt umhverfið væri ekki beint
jólalegt, í 40 stiga mollu og með takmarkað jólaskraut.
Nokkrum sinnum komst ég í dagstúra um nágrennið.
Vinsælast var að fara að vatnsbóli, litlu stöðuvatni,
sem lá á milli kletta um 80 km frá Alice og baða sig
þar í grænlitu vatninu. - Það er skrítið hvað vatn
getur orðið merkilegt þegar lítið er til af því, og fólk
lét það ekkert á sig fá þó að þeir vatnspollar sem nær
voru Alice líktust meirforarpollum. Það sullaði í þeim
jafnt fyrir því. Það var líka sérstök tilfinning að sjá
vatn í Toddánni á nýársdag, eftir tveggja daga
rigningu. Það tíðkast ekki að leggja ræsi í vegi
þarna, svo allsstaðar þar sem vegur lá yfir árfarveginn
fossaði vatnið yfir hann.
Vatnsbólið við Ellery Creeke um 80 km frá
Aiice, þangað sem við fórum í bátsferðir.
Litli - Bergþór 23