Litli Bergþór - 01.12.1992, Blaðsíða 24

Umhverfis jörðina..frh.
Eftir fjögurra daga göngu eftir þekktum gönguslóða,
komum við á þjóðveginn til Milford Sound, sem er
einn af fegurstu fjörðum Nýja Sjálands á suðvestur
strönd Suður eyjarinnar. Þangað var áður engum
fært nema fuglinum fljúgandi og skipum, en fyrir
nokkrum áratugum voru gerð jarðgöng í gegnum háan
fjallshrygg, sem opnuðu landleiðina þangað. Þegar í
gegnum jarðgöngin kom tók sólin á móti okkur og um
kvöldið urðum við vitni að einu fegursta sólsetri, sem
ég hef séð,
þegar sólin
settist beint á
Mitre tind,
sem rís um
1500 m beint
úr sjó við
m y n n i
fjarðarins.
Ekki spillti að
það var fullt
tunglsvohægt
var að njóta
náöúifegjðatrnar
langtfram eftir
nóttu.
N æ s t a
morgunn fór
ég í siglingu
um fjörðinn
meðöðrumferðamönnum ífegurstaveðri. Dæmigerð
túristasigling, þar sem m.a. var siglt á bakvið Iftinn
foss, sem féll fram af þverhníptu berginu, skoðaðir
selir og annað sem fyrir augu bar. Eftir að hafa birgt
okkur aftur upp af mat og filmum, héldum við enn á ný
til fjalla og dvöldum nokkra daga í litlum kofa í
afskekktum dal og stunduðum göngutúra um dalinn og
upp í fjallaskörðin í kring. í þetta sinn var sól og blíða.
Töluvert var um dádýraveiðimenn á þessu svæði, svo
við höfðum félagsskap í kofanum á kvöldin. Það stóð
á endum að maturinn var búinn, veðrið tók að versna
og Götz þurfti að fljúga til baka til Ástralíu, svo við
hröðuðum okkurtil bakatil Invercargill. Þarkvaddiég
ferðafélaga minn og skrapp nokkru síðar í vikutúr til
STEWART EYJAR, sem liggur við suðurodda Nýja
Sjálands.
Stewart eyja er nær óbyggð, þakin þessum
dæmigerða ógreiðfæra nýsjálenska frumskógi.
Einungis um 400 manns búa í smáþorpi við höfnina
þar sem ferjan leggst að og þar er eini bílvegur
eyjarinnar, 6 km langur. Hinsvegar eru þarna merktir
göngustígar og ég ætlaði upphaflega að ganga hring
í kringum norður hluta eyjarinnar á 10 dögum. Það fór
þó öðruvísi en ætlað var, því leiðin reyndist torsóttari
en lýsingin í ferðabæklingunum gaf til kynna. í stuttu
máli, þá skemmti ég mér við að vaða drullu þar í eina
viku. Klöngraðist upp og niður bratta hryggi milli
skógivaxinna dalverpa, dettandi um rótarflækjur og
fallna trjástofna í drullugum stígnum, með mínar 10
daga matarbirgðir á bakinu, hátt í 30 kg. Drullan náði
uppyfiröklaog stundumuppaðhnjám,þvíjarðvegurinn
er grunnur og laus í sér og þolir ekki mikla umferð í
þeirri rigningu sem þarna er. Ég sá fljótlega fram á að
það var ekkert vit í því að halda áfram, nema ég ætlaði
að labba berfætt heim. Ferðin sóttist seint og
strigaskórnir mínir reyndust ekki gerðir til slíkra
stórátaka. Byrjuðu að leysast upp, - alltaf blautir
greyin. - Eftir þrjá daga var ég komin í kofa við rætur
hæstafjallseyjarinnar, (Mt. Anglem, tæplega 1000 m
á hæð). Þangað söfnuðust fleiri göngugarpar, sem
voru að komast á sömu skoðun og ég, þó betur væru
skóaðir. Okkur þótti samt heldursnautlegt að snúa við
án þess að sjá meira af eyjunni, svo við notuðum
næsta dag til að klífa fjallið í blíðskapar veðri. Þaðan
varfallegt útsýniyfirmestallaeyna, enleiðinframundan
leit út fyrir að vera svipuð þeirri, sem við höfðum lagt
að baki. Frumskógivaxnir fjallshryggir upp og niður!
Eftir þessa fjallgöngu, sem ekki var síður blaut og
forug, ákváðu hinir líka að snúa við. Það var glatt á
hjalla í kofanum um kvöldið, leirbrandararfuku óspart
og göngumenn reyndust hinir hressustu náungar.
Einn þeirra, Englendinginn Bill, hafði ég reyndar hitt
áður, á göngu okkar ífjöllum Suðureyjarinnar. Þarna
var líka nýsjálenskur landslagsarkitekt og
grasafræðingur, Peter að nafni, sem fræddi okkur um
tré og jurtir sem á vegi okkar urðu. Faðir hans reyndist
vera apótekari frá Auckland og hafði ætlað með syni
sínum ígönguna, engefistuppáfyrstadegi. Þegarég
talaði við hann seinna, sagði hann mér m.a. frá stúlku,
sem ynni hjá honum í apótekinu og væri gift íslendingi
frá Seyðisfirði og að apótekarinn þar væri kona, sem
þætti heldur gott í staupinu! Og mikið rétt. Ég gat þá
sagt honum að það hefði staðið til að ég færi til
Seyðisfjarðar að leysa þessa ágætu konu af í febrúar
81, eftir að ég lauk námi. En reyndar varð ekkert af því
og ég réði mig í danskt apótek í staðinn. Svona er
heimurinn lítill!
Þriðji ferðafélagi minn var Dave, bóndi frá Suður
eyjunni, sem hafði sem áhugamál fjallgöngur og
hellaskoðanir. Hann var ótæmandi fróðleikslind um
nýsjálenska náttúru og um það hvernig hægt væri að
lifa af landinu ef maður villtist eða lenti í hrakningum.
Enda í opinberri nefnd, sem skipulagði námskeið um
það efni. Hann gekk með okkur um fjöruna og týndi
skeljar, sem hann svo matreiddi og gaf okkur að
smakka, gróf stórar trjálirfur úr rotnuðum trjástofnum,
sem hann át lifandi og bauð okkur hinum. (Sem betur
ferfann hann ekki fleiri lirfur þegar röðin kom að mér!)
Einn daginnfórég með honum í göngu um skóginn að
rekja dádýraslóðir og hann fræddi mig um hegðun
þeirra og hvernig skuli veiða þau. Það er ekki ráðlegt
að fara langt útaf stígunum nema maður sé vel
kunnugur og með áttavita, því mjög auðvelt er að
villast í regnskóginum á Stewart eyju og fátt um há
fjöll sem kennileiti.
Sólseturá Mitre tind við MilfordSund.
Litli - Bergþór 24