Litli Bergþór - 01.05.1994, Síða 20

Við fótskör meistarans
Hinn 26. október 1983 heimsótti ég Sigurö
Greipsson í Haukadal. Sat ég um klukkustund hjá
honum í svefnherbergi hans. Siguröur haföi fótavist
en sagðist eyöa miklum tíma í aö klæðast. Þrátt
fyrir bilaða rödd talaöi hann nær allan tímann.
Nokkuö oröfæröi hann persónuleg vandamál, en
mest ræddi hann þó heimspekileg efni svo sem
framvindu tækninnar og kvaöst helst hallast aö því
aö mikið bakslag kæmi í tækniþróunina, ef til vill í
kjölfar eyðingarstríðs, þar sem aöeins liföu eftir
tiltölulega fáir og þaö menn sem ekki heföu tök á
tækninni.
„Hér var rúmið mitt“, segir Sigurður
Greipsson við nemendur Skálholtsskóla á
bœjarhólnum í Haukadal fyrir um 20 árum.
Nokkuð vék hann aö minningum frá æsku sinni.
Þær sem ég man voru eitthvað á þessa leið: „Einu
sinni man ég eftir því aö hún Kristín á Eiríksstöðum
kom aö Haukadal. Hún reið skjóttum hesti, og ég
held aö hún hafi verið aö koma utan úr Grímsnesi.
Þaö var veriö aö koma henni þaðan til þess aö hún
yröi ekki sveitföst þar. Hún var meö dóttur sína meö
sér. Ég held aö þaö hafi verið hún Gerða.
Heimilisfólkið kom út á hlað aö taka á móti henni því
hún var vel kunnug hjá okkur því þau, hún og Eiríkur,
voru búin aö vera þar í húsmennsku. Ég man svo
vel eftir aö hún settist á hestasteininn og losaði frá
brjóstinu og gaf barninu aö sjúga. Allt fólkið stóö hjá.
Mér fannst þetta dálítið skrítiö en ákaflega hátíðlegt
og fallegt. Kristín mun svo hafa farið aö Kjarnholtum
og seinna settust þau svo aö í Ásnum.“
Annarri bernskuminningu greindi Siguröur frá
eitthvaö á þessa leið: „Ég man eftir því aö einu
sinni kom maður aö Haukadal. Þaö var víst rigning
og var maöurinn í gulum vatnsgalla og meö
suðvesta á höföi. Ég haföi þá ekki séö svona galla
áöur. Svo tók hann hattinn ofan, kom inn og var
borinn matur. Þá fannst mér hann líta út eins og
Guö. Mér sýndist ég sjá geislabaug í kringum
höfuöiö á honum. Þetta var séra Valdemar Briem.
Hann var ákaflega glæsilegur maður, og mér fannst
eins og hann væri maðurinn, sem Guö skapaði í
sinni mynd.“
Sigurður kvaöst nú hafa glataö sinni barnatrú.
Sem dæmi um hana sagöi hann mér aö auki þessa
sögu: „Ég var sendur eftir meöulum handa honum
pabba. Ég fór suöur hjá Arnarholti, en þegar ég
kom til baka var ég aö flýta mér og fór þess vegna
upp yfir vötn. í efstu tjörninni, Múlatjörn, brast ísinn
og hesturinn braust um í vatninu, en ég hélt í
tauminn á bakkanum. Ég var á brúnskjóttum hesti.
Ég var hræddur um aö hann næöi sér ekki upp og
baö því til Guös. (Ef til vill hef ég bölvað eitthvað
líka.) Síðan rykki ég í taumana af öllum kröftum.
Þá reif klárinn sig upp. Beisliö herti aö kjálkunum á
honum svo aö hann fann til, og ég hef sennilega
tekiö fastar á vegna bænarinnar."
Siguröur hefur veriö ungur þegar þetta var því
hann var ekki fullra 13 ára þegar faðir hans dó.
Siguröur segir aö hann hafi haldið mikiö upp á afa
minn, Guöna á Gýgjarhóli. „Hann var ágætis karl,
þó hann væri dálítiö bráöur stundum." Ég biö hann
aö segja mér eitthvað meira af honum. „Ég var
stundum í skóla á Gýgjarhóli. Einu sinni man ég
eftir því aö ég var aö fara austureftir til aö vera þar
hjá kennara. Þaö var hvasst og þegar ég kem á
ásinn fyrir austan sauöahússtóftina fýkur af mér
húfan. Ég elti hana alla leiö út í Víkurmýri. Þargat
ég fleygt mér á hana áöur en hún fór í Fljótið.
Kennarinn kom ekki fyrr en eftir tvo daga, því hann
komst ekki vegna óveðurs. Þá voru oft læti í okkur
strákunum. Sérstaklega voru þaö viö Úlfar, sem
ærsluðumst saman. Einu sinni man ég eftir því aö
viö vorum aö fljúgast á og ég stökk út. Úlfar henti
þá einhverjum kassa á eftir mér. í sama mund kom
Guöni aö og verður fjúkandi vondur. Ég man aö
hann skammaði Úlfar mikiö. í annaö skipti var ég
aö fara út í fjós, þar sem Ingvar var aö gefa. Um
leið og ég kem í dyrnar fæ ég mykju framan í mig,
bæöi skít og hland. Mig sveið í augun undan þessu
en sé þó aö einhver skýst framhjá mér og út. Ég lít
á eftir honum og sé aö þetta er Sigurður í Brattholti,
sem var þarna líka í skólanum. Ég hleyp á eftir
honum og næ í hann austur viö Eiríksstaöi. Þar
legg ég hann undir mig og nudda andlitið á honum
meö snjó. Ingvar kom svo og skildi okkur, því hann
þoröi ekki annaö en koma til aö skakka leikinn."
Siguröur sýnir mér pappakassa í herberginu hjá
sér og segir aö í honum sé dæla, sem hann sé aö
hugsa um aö setja á hitaleiðsluna. Hann óttast þó
aö hún veröi dýr í rekstri, ef hann verður aö tengja
hana viö „Sogsrafmagnið". Hann vill fá upplýsingar
um hvaö þaö kostar aö láta hana ganga áöur en
hann lætur setja hana viö. „Ég get ekki borgað
mikið, og ég býst ekki viö aö neinn vilji kaupa
skrokkinn af mér eins og Þóröi Malakoff," segir
Litli - Bergþór 20