Litli Bergþór - 20.06.1995, Blaðsíða 21

margt frá flutningunum vegna þessa basls við að
komast upp á pallinn. Ég man líka eftir
lambsskrokk sem stóð á skönkunum á búrhillu, en
búrið var beint á móti dyrum inn í baðstofuna. Mér
fannst hann Ijótur, því kjötið var blárautt, enda af
lambi sem hafði farist. Fólkið sem hafði búið þarna
áður hafði skilið hann eftir þegar það fór.
Bærinn var allur byggður upp á öðru til þriðja
ári eftir að við komum og í Norðurkoti ólst ég svo
upp. Fóstursystir mín var trúlofuð Jóni Vigfússyni
og þegar fósturforeldrar mínir dóu, flutti maður
hennar og tengdamóðir í Norðurkot. Það voru mikil
viðbrigði fyrir mig.
Sennilega var ég fullmikið eftirlætisbarn. Ég
gat aldrei gengið eins og aðrir, heldur hljóp alltaf og
steig þá í kjólfaldinn og steyptist á nefið. Hlaut
þannig margar byltur. Svo var ég alltaf sísyngjandi.
Söng hátt og líklega ekki mjög fallega frekar en
börn, sem ekkert hafa lært. En það þoldi
tengdamóðir Kristínar ekki og bannaði mér að
syngja. Hún var blind og skapvond. En það var
ekki nóg að hún væri vond við mig, heldur var hún
vond við Kristínu líka.
Þá voru krakkar látnir vinna. Við vorum ekki
nema ellefu ára, ég og drengur sem var hjá okkur,
þegar við stóðum allan daginn og muldum tað í
taðkvörn. En við töldum það ekki eftir okkur,
kepptumst við að Ijúka sem mestu, á milli þess sem
við gáðum til lambánna. Þannig muldum við hvert
einasta hlass. Skánin var borin í hrauka út á tún á
haustin, síðan voru hraukarnir muldir um vorið og
beðið eftir rekju til að dreifa úr þeim á túnið. Áður
voru notaðar svokallaðar „klárur", einskonar hrífur
með grófum tindum, til að rífa taðið upp. Síðan
voru notaðar sléttar klárur, sem voru minni og oft
með járnbryddingu, til að ýta taðinu um völlinn.
Það var fært frá í Norðurkoti þar til ég fór að
heiman. Ég var ekki nema 9 ára þegar ég fór að
passa kvíaærnar og oftast var ég ein í hjásetunni,
því drengnum leiddist heldur hjásetan. Þegar ég
eltist var ég alltaf vön að taka ómakið af smalanum
á sunnudags-morgnum og sækja ærnar. Ég man
sérstaklega eftir einum sunnudagsmorgni þegar ég
var 17 ára. Ég sá ekki niður fyrir fæturna á mér fyrir
svarta þoku, hún var þykk eins og mjólkurbland. Ég
heyrði ærnar jarma því þær sáu ekki hvor aðra og
gekk uppá hól sem ég þóttist þekkja. Þá sá ég alla
hóla standa uppúr þessu mjólkurhafi, þeir voru eins
og á floti í mjólkinni. Þetta var ógleymanleg sjón.
Kristín og Jón bjuggu í Norðurkoti í 25 ár og ég
var hjá þeim þar til ég var tvítug. Þá fór ég suður,
fyrst hálfan vetur í hússtjórnarskóla hjá Hólmfríði
Gísladóttur og síðan sem vinnukona hjá Mattíasi
Einarssyni lækni og Ellen Jóhannesson konu hans.
Það var ekki auðveld vist, enda höfðu margar
hlaupið úr vistinni áður en ég kom. En ég gat þolað
frúnni vargaganginn vegna þess hvað hún var
myndarleg. Það sem mér þótti verst var þó að þurfa
að fara í gegnum svefnherbergið hjá Haraldi, bróður
frúarinnar, til að komast í geymslu á háaloftinu. Það
var varla forsvaranlegt að bjóða vinnukonum upp á
það. Svo þurfti ég líka að vaka yfir símanum, þegar
læknirinn var á bakvakt, og sækja hann þangað sem
hann var að spila. En hann notaði alltaf
bakvaktirnar til að spila. Maður var því hálf
svefnlaus líka.
Svo fór ég heim um sumarið og var
kaupakona, að hálfu heima og að hálfu á Alviðru.
L-B: Hvernig bar það svo til að þú komst að
Króki og hvenær?
Dísa: Ég var búin að plana lífið framundan, ég
ætlaði að skoða landið og í gegnum kunningsskap
var ég búin að ráða mig í kaupamennsku norður í
Mývatnssveit. Síðan ætlaði ég að hafa vetrardvöl á
Akureyri og svo framvegis. En það sýndi sig nú
hvað maður ræður litlu um líf sitt. Það var nefnilega
einn hængur á, ég hafði ekki séð Gullfoss og Geysi,
og mér fannst ég ekki geta farið norður í land til að
skoða mig um, án þess að vera búin að sjá helstu
merkisstaði á Suðurlandi. Það var ekki nema eitt
við því að gera, að ráða sig í kaupamennsku upp í
Biskupstungur! Og það teygðist úr þeirri dvöl.
Ég var tuttugu og þriggja þegar ég réðist að
Galtalæk. Það var eitt heyleysisárið, og Egill gamli
hafði líka Krókinn undir. Við vorum fjögur
kaupafólkið, sem héldum til á Króki, og elsta dóttirin,
BISK-VERK
c )
Tökum að okkur alla byggingastarfsemi
Nýsmíði - Viðhald
Sumar húsaþj ónusta
Porsteinn Þórarinsson, sími 486 8862
Skúli Sveinsson................. 486 8982
Bílasími 853 5391
Litli - Bergþór 21