Litli Bergþór - 01.06.2002, Blaðsíða 27

þetta var unnið frameftir degi, en seinnipart dags og að
kvöldinu var riðið á þeim reiðfæru. Fyrsta mánuðinn
kröfðum við nemendur okkar ekki um gang en reyndum
að fá taumlétta reisingu og forðast skeiðlull. Ekki var
spurt um vinnutíma heldur árangur og að gera öllum
hrossunum sem jafnast undir höfði hvað vinnuframlag
snerti. Til þess að tryggja þetta skráði Guðmundur dag-
lega hvaða þjálfun hvert og eitt hross fékk.
Sá brúni úr Hreppnum var okkur erfiður. Þegar komið
var með beisli og hann sá að þjálfun var framundan óð
Brúnn á móti manni með opið ginið. Ekki var um annað
að ræða en að hafa spýtu eða eitthvað annað í hendinni til
að sýna honum hver réði. Hann varð fljótlega þokkalega
teymdur en mikið reiður þegar lagt var á hann og hugað
að því að fara á bak. Tókum við það ráð að fara með
Brún út á hólma milli fúinna keldna neðan við veginn.
Nú skyldi ég fara á bak en Hörður hafa hönd á honum,
a.m.k. þar til ég væri búinn að koma mér vel fyrir í
hnakknum. Eg var varla sestur í hnakkinn og ekki búinn
að ná báðum ístöðum þegar hesturinn reif sig lausan,
stökk hólmann á enda og
henti mér þar af sér. Ekki
er ég frá því að prestur hafi
brosað þar sem hann stóð
heima á hlaði á
Torfastöðum og sá mig
svífa með fráhneppta
úlpuna eins og flugdreka á
hausinn ofaní kelduna.
Ekki mátti gefast upp,
þann brúna varð að temja.
Næsta tilraun var að búa
hestinn böggum. Gengum
við vandlega frá poka með
torfi í á hvorri síðu hestsins
og skyldi hann nú fá að
dansa sig þreyttan og gefast
upp á stungunum. Þá
hreyfði Brúnn sig ekki,
sama þótt við hvettum hann
og slepptum lausum. Upp
frá þessu var hesturinn nefndur Poka-Brúnn.
í næsta matartíma var sest á rökstóla með þeim prests-
hjónum og niðurstaðan varð sú að hesturinn væri það
greindur að eina ráðið væri að hann fynndi að á honum
væri knapi sem ekki væri hægt að losa sig við. Það
dæmdist því á Hörð að fara á bak hestinum. Fyrst
höfðum við hann utaná traustum og stilltum hesti sem ég
teymdi og alltaf sat Hörður, hvernig sem Poka-Brúnn lét.
Fljótlega fór Hörður að ríða honum án alls stuðnings.
í fyrstu notuðum við ágætar reiðleiðir í landi
Torfastaða en fórum fljótlega að teygja okkur lengra og
rákun þá nokkuð af hrossunum en teymdum önnur. Upp
að Gýgjarhólskoti fórum við t.d. með öll hrossin strax 30.
júní, að Kjaranstöðum 6. júlí og til Efri-Reykja 7. júlí. I
þessum ferðum nutum við dyggrar aðstoðar Guðmundar
Óla. Oft reyndum við Hörður að líta eftir því hvað það
var í ásetu Guðmundar sem gerði hann svona öruggan í
hnakknum hvernig sem hrossið lét. Helst var að sjá að
Guðmundur væri svo afslappaður í hnakknum að hann
gæti auðveldlega fylgt eftir hreyfingum hrossins.
Nú kom að aðal ferðinni þ.e. að fara með öll
tamningahrossin inn á Hveravelli. Ferðin skyldi hefjast
níunda júlí með því að ríða upp í Gýgjarhólskot, en
Hörður hafði ekkert á móti því að koma með mér þangað,
enda heimasætan bráðskemmtileg og ég held bara
nokkuð falleg. Reyndar áttu þau eftir að bindast farsælum
tryggðaböndum.
Guðmundur Óli hafði ekki tíma til að fara með okkur í
þetta ferðalag, en við fengum Guðmund Ingimundarson
móðurbróðir Maríu í Skálholti til að fara með okkur.
Guðmundur sagðist aðeins ríða sínum hestum og enga
ábyrgð taka á tamningahrossum. Hann reyndist okkur
jafnvel enn traustari og betri ferðafélagi en við höfðum
búist við og þekktum við þó fyrir hans rólyndi og hægu
glettni.
Frú Annna Magnúsdóttir bjó okkur ríkulega út með
nesti í tvær vandaðar klyftöskur sem Hörður hafði fengið
lánaðar hjá Sigurði á Bjarnastöðum. Guðmundur skutlaði
svo farangrinum upp í Gýgjarhólskot, en þar áttum við
geymdar tvær ginflöskur sem við stungum með hvorri í
sína tösku og ætluðum að hafa til að dreypa á með
vörðunum á Hveravöllum
þegar við hvfldum trippin og
okkur þar í tvo sólarhringa.
Hjá okkur kom ekki til
greina að smakka áfengi á
meðan við værum að temja.
Morguninn eftir vorum
við snemma á fótum, bjugg-
um klyftöskumar upp á
taminn og stilltan hest og
riðum af stað austur fyrir
túnið í Gýgjarhólskoti. Það
höfðu verið hlýindi og þur-
rkur en þykknaði í lofti um
nóttina með dökkum skúrak-
lökkum. Skyndilega
hvolfdist yfir skúr með þru-
mum og eldingum. Trippin
urðu mjög hrædd og þeyt-
tust í smáhópum í allar áttir
og eitthvað aflagaðist á
trússinum. Við náðum þessu nú öllu saman og lögðum
upp á ný. Héldum við sem leið lá með góðum hvfldum
áleiðis í Hvítárnes. Okkur þótti gott til þess að hugsa að
nú værum við búnir að ljúka af óhöppum og erfiðleikum.
Á Geirsflöt var síðasti áningarstaðurinn áður en við
lögðum á Bláfellsháls. Trússin settum við á rauðbles-
óttan stólpagrip sem við nefndum ævinlega gælunafninu
Robba en Sigurður Erlendsson hafði keypt hestinn af
Róbert Róbertssyni. Seinna fékk hesturinn nafnið Geisli.
Ég lagði afturámóti á rauðan hest frá Úthlíð sem hafði
verið hálfgerður heimalingur. Hesturinn var spakur og
þægur en vildi mikið ráða sér sjálfur, setti gjaman
hausinn niður að jörð ef honum líkaði ekki hvert farið
var, t.d. ef riðið var fyrir hross sem leitaði út úr hópnum.
Ekki var sparað að beita þeim rauða í þannig snúninga
upp Hálsinn, enda fékk margur steinninn högg frá nösum
hans. Síðasta spölinn upp að vörðu var hann líka orðinn
allt annar hestur og hélst það a.m.k. á meðan ég brúkaði
hann.
Þegar inn fyrir Svartá kom voru sum Tungnahrossin
farin að kannast við sig, enda höfðu mörg þeirra gengið
Hörður og Sigurður Erlendsson í útreið Loga um
Hrunamannahrepp.
Litli Bergþór 27