Litli Bergþór - 01.06.2002, Blaðsíða 28

sem unghross að sumrinu í
Hvítárnesi og vildu fara að
greikka sporið, sem við létum
eftir þeim. Robbi var framar-
lega í hópnum en snögglega
steyptist hann um stein og
hafði endaskipti þannig að
hausinn snéri til suðurs og
fæturnir upp í loftið.
Töskurnar héldu við síðurnar
svo Robbi gat enga björg sér
veitt. Mikið urðum við fegnir
þegar við fundum að allt sem
okkur var sárast um var
óbrotið í töskunum.
I Hvítámesi var einhver
girðingarnefna, en
heimahrossin voru áköf að
komast í stóðið í Nesinu svo
ekki varð mikið úr svefni.
Lögðum við því snemma af
stað en stoppuðum oft og lengi
á leiðinni inn með Tjarná og
Fúlukvísl því við höfðum
góðan tíma til að dóla í næsta
náttstað, sem skyldu vera
Þjófadalir.
Allt gekk vel þar til komið
var innarlega í hraunið framan
undir Þjófadalakjaftinum.
Sáum við þá hvar Robbi var
rammfældur með
klyftöskumar. Hann stökk
ýmist til eða frá eða í mismunandi stóra hringi með feikn-
ar skvettum innan um trippin og linnti ekki látum fyrr en
hann var búinn að losa sig við töskur og klyfsöðul á víð
og dreif urn hraunið. Trippin urðu logandi hrædd og
stukku hvert í sína áttina.
Okkar fyrsta verk var að ná hrossunum saman og
gátum við róað þau niður á grasbala vestur við Fúlukvísl
þar sem Guðmundur gætti þeirra á meðan við Hörður
huguðum að farangrinum. Það var mesta furða hve mikið
við fundum af nestinu óskemmdu, eins og það hafði
dreifst mikið og víða, enda vel frá því gengið hjá Önnu.
Báðar flöskurnar voru hins vegar brotnar og ég náði
aðeins svolítilli lögg á pela í töskuhorni. Það var svo
vont á bragðið að óhugsandi var að drekka það og fór það
á eftir hinu víninu í Kjalhraun. Enn nagar samviskan mig
þegar ég hugsa til þess hvernig þessi góði klyfbúnaður
hans Sigurðar á Bjarnastöðum var útleikinn. Einhvern
vegin náðum við að tjasla þessu saman og búa það upp á
þægan hest.
Seiní um kvöldið komum við í Þjófadali, sprettum af
og slepptum hrossunum á haga. Samkomulag var hjá
okkur Herði um að ég gætti hrossanna fram eftir nóttu en
vekti hann síðan til að gæta þeirra á meðan ég leggði
mig. Eg nuddaði hrossunum í rólegheitum upp í gilkjaft-
inn fyrir ofan húsið á meðan þau voru að bíta, þar var
góður hagi og betra að passa þau.
Þegar ég hafði komið hrossunum nokkum vegin á
þann stað sem ég hugsaði mér sá ég hvar tvær ungar
konur komu gangandi niður hlíðina vestan við Rauðkoll.
Þær voru búnar að vera
nokkra sólarhringa í
Þjófadölunum og voru að
koma frá því að ganga á
Rauðkoll í veðurblíðunni.
Áhugi þeirra á hrossunum var
mikill og ótrúlegt hvað þær,
alveg óvanar hestum, náðu
fljótt góðu sambandi við þau.
Sérstaka rækt lögðu þær við
Gráskjóna minn, en hann var
auðsjáanlega farinn að hugsa
stíft til æskustöðvanna norður
á Sleitustöðum í Skagafirði.
Þær fengu hann loks til að
leggjast og lögðust síðan hjá
honum, en ég vappaði
kringum hrossin og ýtti við
þeim sem leituðu út úr hóp-
num. Þegar leið að morgni
fór mig að syfja og taldi óhætt
fyrir okkur að yfirgefa hrossin
um stund. Hörður var þá
þegar vaknaður, kom á móti
okkur og við röbbuðum
svolítið saman.
Nú urðu skjót umskipti
með hrossin. Gráskjóni rauk á
fætur, stökk nokkra hringi og
sveigi innan um hrossin og
síðan með alla halarófuna á
eftir sér inn dalinn. Hörður
var snöggur, hljóp á svig við
hrossin og náði að komast fyrir flest öll í götunni upp á
Þröskuld. Gráskjóni slapp með dálítinn hóp með sér.
Hin hrossin voru hreint ekki ánægð að verða eftir. Þau
leituðu í nokkrum hópum leiða til að komast upp vinstra
megin við Þröskuld. Þar sem einn hópurinn tepptist í
gilskoru náði ég Robba og reið honum berbakt þvers og
kruss á eftir hrossunum í skriðum og klungri. Þetta var
mikill víkingur, enda Húnvetningur að ætt og m.a. alinn
upp á haframjöli. Eg var löngu búinn að fyrirgefa honum
óhappið daginn áður þegar við höfðum náð hrossunum
niður á jafnsléttu. Nú fetuðum við ofurhægt með hrossin
niður að sæluhúsi þar sem Guðmundur og konurnar tóku
á móti þeim.
Þegar við vorum að leggja af stað komu konurnar út
með flösku af spönsku eðalvíni og vildu bæta okkur upp
hrakfarinar daginn áður með því gefa mér flöskuna. Það
kom hik á mig að taka við þessu en þær voru alveg
ákveðnar, sögðust ekkert hafa með vín að gera á svona
dásamlegum stað, svo ég játaði að tregðan stafaði af
minni afdalamennsku en ekki að það vantaði áhugann.
Af Þröskuldi sáum við til Gráskjóna með hópinn sinn í
Sóleyjadölunum, en hann tók sprettinn um leið og hann
varð okkar var. í eftirmiðdaginn fundum við svo
hrossahópinn við sauðfjárveikivarnagirðinguna austur
undir Blöndu.
Það var í rauninni furðulegt að við skyldum ekki hugsa
út í það fyrirfram að ekki yrði fengur fyrir verðina að fá
okkur til að staldra við í tvo sólarhringa með yfir þijátíu
hross. Þeir tóku okkur að vísu ljúfmannlega og sögðu að
Guðmundur Ingimundarson. Þórarinn í Fellskoti í
baksýn.
Litli Bergþór 28