Litli Bergþór - 01.06.2002, Blaðsíða 29

best væri fyrir okkur að beita hrossunum niður með
hveralæknum en þar var engin girðing.
Um kvöldið lagðist yfir norðan þokubræla og okkur
var ljóst að ef við misstum hross fram í hraunið þá væru
þau endanlega töpuð. Þetta var nöturleg nótt og svefninn
sótti að mér. Félagamir tóku að sér að passa hrossin einir
á meðan ég legði mig um stund í gjótu í hraunkantinum.
Ekki leið á löngu þar til ég hrökk upp blautur og kaldur.
Mikið langaði mig til að fara í töskuna og fá mér sopa af
Spánarvíninu, en slík undanlátsemi kom að sjálfsögðu
ekki til greina. Heldur kom ég með þá uppástungu, sem
var þegar samþykkt, að við tækjum okkur strax upp og
færum að dóla til baka niður í Hvítárnes.
Við fórum hægt yfir, stoppuðum oft og sumstaðar
lengi, gátum jafnvel fengið
okkur kríu til skiptis þegar við
komum út úr þokunni og sólin
fór að skína. I Hvítámesi
áttum við ágæta nótt miðað
við aðstæður þó við yrðum að
hafa vakandi auga með
hrossunum.
Eins og venjulega úr nátt-
stað og aðal áningarstöðum
lögðum við Hörður af stað úr
Hvítámesi með þrjú hross
hvor og slepptum síðan því
hrossi sem við riðum og
lögðum á næsta hross. Austan
undir Bláfelli, við Sniðbjargar-
gil, vantaði okkur að taka ný
hross. Leyfðum við
hrossunum sem við vorum
síðast á að staldra við hjá
Guðmundar hrossum á grastó
rétt við gilið en nudduðun
hinum inn í gilkjaftinn þar
sem við töldum okkur fá gott
aðhald. Einhver galsi hljóp í
trippi sem við vomm að hand-
sama og það stökk upp í lausa
skriðu ásamt nokkrum
félögum. Þau drifu ekki alveg
upp því skriðan fór af stað
með miklum gauragangi. Öll
hrossin fældust svo ekki varð
við neitt ráðið. Þau tvístruðust en stukku síðan, ásamt
hnakkhestunum, eins og fætur toguðu til baka inn með
fjallinu.
Dasaðir og orðlausir horfðum við á eftir hrossunum
þar til Guðmundur rauf þögnina eftir að vera búinn að fá
sér vel í nefið. „Jæja piltar. Nú er mikið verkefni fram-
undan.“ „Já, sem við höfum aldrei að leysa,“ fullyrti ég.
„Jú, einhvem tíma höfum við það,“ sagði Hörður með
stakri ró. Síðan lagði hann til að við skyldum nú njóta
fyrirhyggju okkar að taka af trússahestinum og fá okkur
bita, þá gætum við skipulagt smölunina.
Við töldum víst að Hreppahrossin myndu fljótlega leita
niður að Hvítá og við yrðum að treysta því að þau legðu
ekki í ána. Gráskjóni myndi örugglega reyna að toga
hross með sér innúr, en trúlega færu þau fljótlega að vilja
grípa niður og myndu jafnvel staldra við ef þau yrðu
ekkert vör við okkur á eftir sér. Þó við næðum hesti sem
væri í hópi sem drægist aftur úr eða leitaði niður að Hvítá
töldum við vonlaust að komast ríðandi fram fyrir
Gráskjóna. Vænlegast væri því að Guðmundur passaði
að hrossin kæmust ekki fram fyrir Sniðbjargargil á vaðinu
en við Hörður reyndum, á heppilegum stað, að komast
fyrir hrossin sem leituðu innúr.
Óþarfa klæðnaður var skilin eftir og síðan skundað inn
göturnar þar til við sáum til þeirra hrossa sem voru síðust
á inneftirleið. Þá hækkuðum við okkur í hlíðinni og gætt-
um þess að þau sæu okkur ekki, einkum vorum við
varkárir þegar við vorum komnir á móts við fyrsta
hópinn. Ekki man ég nákvæmlega hve innarlega við
vorum þegar vogandi var að fara í veg fyrir hrossin.
Líklega var það á Tæpastíg.
Gráskjóni var alveg undrandi
þegar við komum á móti
honum innan að og hann
mætti okkur þama. Hann sem
taldi sig endanlega vera búinn
að stinga okkur af og ekkert
væri í vegi að fá einhver hross
með sér norður í Skagafjörð.
Eða var hann í aðra röndina
feginn að hitta okkur ? Að
minnsta kosti þáði hann brauð
og hafði ekkert á móti því að
ég tæki hann, en hann var ekki
vanur að þiggja neitt ef hann
ætlaði ekki að láta taka sig.
Nú dóluðum við
hrossunum til baka og Hörður
náði í Hreppahrossin niður að
Hvítá. I ljós kom að tveir
hnakkar voru undir kvið og af
þeim voru týnd þrjú ístöð með
ólum. Eina hnakktösku van-
taði, nokkuð af fötum sem
höfðu verið fest aftan við
hnakkana og eitthvað hafði
slitnað af taumum. Þegar við
komum fram að Sniðbjarg-
argili höfðum við fundið allt
sem máli skipti nema eitt ístað
með ól.
A grasflöt nokkuð innan
við gilið tók ég að mér að passa hrossin á meðan þeir
Guðmundur og Hörður leituðu að ístaðinu. Ég hafði
hnakk á reiðfæru hrossi sem ég notaði eftir þörfum og
hafði Gráskjóna í taumi, því þá var alltaf möguleiki að
leggja á hann ef í harðbakkan slægi. Eftir nokkrar
klukkustundir komu þeir aftur félagarnir og heldur hróðu-
gir því þeir fundu ístaðið.
Við Hörður tókum okkur nú þrjú hross hvor og völd-
um þau sem ekki var rétt að ríða langt í einu, því
fyrirhugað var að stoppa vel við gamla kofann í
Fremstaveri og taka þar önnur þrjú hvor, svolítið öflugri,
sem dygðu fram í Sultarkrika. Allt gekk eftir og eitthvað
var komið fram á nótt þegar mál var að leggja upp úr
Krikanum. Þá kvað Hörður uppúr með það að við værum
búnir að temja nóg í dag. Nú skyldum við taka okkur
tamin hross og ríða þeim til byggða og þá væri ekkert til
Hörður glímir við Skjónufrá Sandlœk.
Litli Bergþór 29