Litli Bergþór - 01.12.2003, Blaðsíða 7

Húsmœðraskólinn á Hallonnsstað áfyrstu árum hans.
magni. Úr því varð aldrei, en það var sótt um skólavist
fyrir mig í Garðyrkjuskólanum í Hveragerði. Eg komst þó
ekki inn strax, því ákvæði var um að nemendur yrðu að
hafa starfað í a.m.k. eitt ár í ylræktarstöð, áður en þeir
fengu inngöngu í skólann.
Það var því fyrir milligöngu frú Sigurlaugar á
Torfastöðum, sem var skólasystir fóstru minnar úr
Kvennaskólanum, að ég fékk vist hjá hjónunum Stefáni og
Áslaugu á Syðri-Reykjum, kom þar um áramótin 1940-'41.
Og þar ílentist ég og fór svo að ég var hjá þeim í alls 5 ár.
Dvölin á Syðri-Reykjum var góður skóli. Þar var þá
önnur stærsta garðyrkjustöð á landinu á eftir Garðyrkju-
skólanum og var stunduð fjölbreytt ræktun. Þar vann fjöldi
manns, meðal annarra mjög færir ræktunarmenn, danskir,
hollenskir, norskir og sænskir, auk margra Tungnamanna,
Karlpeningurinn á Hallormsstað milli 1930 og 1940. I aftari röð:
Hrafn Sveinbjaniarson, ráðsmaður, Benedikt Blöndal, fóstri Skúla
og Karl Jónsson, smiður. Sitjandi: Félagamir Sigurður Blöndal og
Skúli. Skúli var þá kyndari við skólann, en kynt var með viði úr
skóginum.
sem unnu ýmis störf og við uppbyggingu mannvirkja, því
alltaf var verið að byggja og stækka. Unnu þama milli 15
og 20 manns þegar mest var. Allt var mjög skipulagt og
þegar ég byrjaði að vinna, man ég að við vorum sérstaklega
áminntir um stundvísi. En svo gekk allt mjög ljúfmannlega
fyrir sig enda Stefán og Áslaug alveg einstakir húsbændur.
Stefán sá til þess að ég og annar strákur, sem höfðum
mikinn áhuga á blómarækt, fengum sérstaka kennslu hjá
hollenska garðyrkjufræðingnum. Og eftir árs dvöl þarna
þóttist ég bara vera orðinn nokkuð menntaður maður og fór
ekki á garðyrkjuskólann.
Tíminn á S-Reykjum var einhver allra besti tími sem ég
hef upplifað, bæði skemmtilegur og lærdómsríkur vegna
þess fjölmennis, sem þar var og þarna kynntist ég fjölda
Skúli í hópi starfstúlkna á Syðri-Reykjum.
Tungnamanna, sem varð til þess að ég fór að sækja mann-
fagnaði og fundi og falla inn í umhverfið. Eg átti gott með
að kynnast þeim, því þá var ekki síminn, tölvur eða sjón-
varp, og maður var manns gaman. Þá var líka allt hand-
rukkað og forsvarsmenn yfirvalda, eins og Þorsteinn á
Vatnsleysu, Einar í Holtakotum og Skúli í Tungu komu a.
m. k. einu sinni á ári að rukka verkafólkið um tryggingar,
skatta og þess háttar. Minnkaskott þurfti að fara með til
Skúla í Tungu. Ég man að einhverju sinni vildi svo til að
ég hafði drepið 2 minnka, en það voru ekki ferðir í
Bræðratungu daglega svo ég geymdi skottin og loks þegar
ég ætlaði með þau, hafði ég týnt öðru þeirra. Ég fór samt
með hitt skottið og Skúli tók mér ljúfmannlega og borgaði
það. Þegar ég var að fara gat ég þess að minnkarnir hefðu
nú reyndar verið tveir, en annað skottið hefði glatast. Skúli
leit þá á mig, brosti við og sagði, „Nú þú verður auðvitað
að fá greitt fyrir bæði skottin, ég sé það á þér að þú segir
satt um þetta nafni“. Svona var Skúli, hann treysti mönn-
um.
Ég lenti einu sinni í því að vera í sóknarnefnd eftir að ég
kom hér niður í Laugarás og þurfti þá að rukka
kirkjugarðsgjöld. Það tók mörg kvöld, bara hér í hverfinu,
því það þurfti líka að spjalla og drekka kaffi. Einhvern-
Litli Bergþór 7