Litli Bergþór - 01.03.2004, Síða 6
Búhjálparherra og kaupakona
Viðtal við séra Bernharð Guðmundsson og
Rannveigu Sigurbjörnsdóttur í Skálholti
Það hefur verið venja hér í Litla-Bergþóri að taka
tali rektora Skálholtsskóla hverju sinni og fræðast
þannig um þróun starfsins í Skálholtsskóla og forvitn-
ast í leiðinni um líf og starf þeirra, sem þar halda um
stjórnvölinn. Og í þeim erindagjörðum er blaðamaður
mættur heim til þeirra Rannveigar og Bernharðs í
rektorshúsinu í Skálholti, dag einn í byrjun febrúar
2004, í snjómuggu en stilltu veðri. Þegar blaðamann
ber að garði er Rannveig fyrir utan húsið að huga að
bílnum fyrir Reykjavíkurferð, sem fyrirhuguð er
seinna um kvöldið, en hún lætur það ekki aftra sér frá
því að taka alúðlega á móti gesti og býður inn í bjarta
og stílhreina stofuna, þar sem Bemharður situr við
lestur. Þar sem undirrituð hefur ekki komið inn í húsið
áður, er farið í stutta sýningarferð um húsið, sem er
skemmtilega hannað, með stórum gluggum og frábæru
útsýni yfir kirkjustaðinn, og sveitir Suðurlands. í
miðju hússins er opið rými eins og kross í laginu, með
þakglugga, sem gefur fallega birtu.
Þegar við höfum komið okkur fyrir við borðstofu-
borðið með te og meðlæti við höndina - og útsýnið
góða, - eru skriffærin dregin fram og fyrst spurt:
L.B: Hvað eruð þið búin að vera lengi í Skálholti?
Bernharður: Já, við komum hingað 1. ágúst 2001,
svo við erum búin að vera í um 2 1/2 ár hér, eða
helminginn af 5 ára ráðningartíma mínum sem rektor
Skálholtsskóla.
Þar sem Rannveig er tímabundin, vindum við okkur
fyrst að henni með hina klassísku spurningu um ættir
og uppruna viðmælenda.
Rannveig: Eg er Skaftfellingur í húð og hár, fædd í
Svíþjóð og alin upp í Reykjavík. Foreldrar mínir,
Sigurbjörn Einarsson og
Magnea Þorkelsdóttir
eru bæði Skaftfellingar,
faðir minn fæddur þar
og uppalinn, en móðir
mín er fædd og uppalin í
Reykjavík.
Einar Sigurfinnsson,
föðurafi minn, varð fyrir
því óláni að missa
ömmu mína Gíslrúnu
Sigurbergsdóttur frá
tveimur ungum sonum,
þegar hún var aðeins 23
ára. Hún lést á nýárs-
dag árið 1913 af
brunasárum sem hún
Rannveig lengst til vinstri ásamt
foreldrum sínum og systkinum.
Þorkell ífangi Sigurbjörns og
Gíslrún við pilsfald Magneu.
Einar Sigurfmnsson, föðurafi Rannveigar, sem bjó um skeið á
Iðu og móðuramma hennar, Rannveig Magnúsdóttir.
fékk er hún bjargaði drengjunum sínum úr eldsvoða.
Það varð til þess að faðir minn ólst upp hjá afa sínum
og ömmu í móðurætt, Sigurbergi og Árnýju í Háu-
Kotey í Meðallandi. Einar, afi minn, settist síðar að á
Iðu, hér handan við ána, með seinni konu sinni,
Ragnhildi, og bjó þar í all mörg ár. Var ferjumaður og
bóndi. En pabbi var þá kominn á unglingsár og var í
skóla í Reykjavík. Hann átti því aldrei heima á Iðu,
en kom þar á sumrin í heyskapinn.
Fyrstu minningar mínar eru úr húsi afa og ömmu í
Reykjavrk en síðan úr sveit, þegar foreldrar mínir
fluttu að Breiðabólsstað á Skógarströnd á
Snæfellsnesi, en þá var ég fjögurra ára. Pabbi var þar
prestur og bóndi, var með 3 kýr, kindur og hesta.
Hann hafði gaman af hestum og ég man að hann átti
mikinn gæðing, sem hét Krummi og svo var líka
vagnhesturinn Skafti, kötturinn Branda og hundurinn
Lubbi. Eg var önnur í röðinni af eldri systkinunum
fjórum, sem þá voru fædd. En alls urðum við átta
systkinin. Mamma var organisti í kirkjunni og hlynnti
vel að henni. Hún saumaði og gaf kirkjunni þar bæði
forkunnarfagran altarisdúk og hökul, sem teiknaður
var af Nínu Tryggvadóttur, sem síðar gerði gluggana
hér í Skálholti.
Litli Bergþór 6