Litli Bergþór - 01.12.2004, Qupperneq 16

Litli Bergþór - 01.12.2004, Qupperneq 16
er, eða stendur fyrir; hluti altsins telur sig vera með stelpun- um, skýtur inn orði og orði í fundahöld sópransins og reynir að gera sig gildandi að því er varðar gagnrýni á ýmis mál sem skipta eða skipta ekki máli, hinn hluti altsins dregur frekar dám að tenórnum og freistar þess að ná yfirvegun hans og jafnaðargeði, en skortir að öllu jöfnu til þess þá dýpt sem tenórnum er svo eðlislæg. Altinum finnst gaman að syngja röddina sína, þó tenórnum reynist erfitt að átta sig á ástæðum þess. Þetta birtist fyrst og fremst í því að þegar altinn og sópraninn eiga að syngja eitthvert sálmaversið (sem tenórinn og bassinn gera auðvitað einraddað, í þessi fáu skipti sem þeir fá að spreyta sig á slíku, eins og kórstjórinn lagði upp með), þá vill altinn alltaf syngja sína rödd, kannski vegna þess að við þær aðstæður er líklegast að í þeim heyrist. Það skal þó ekki fullyrt hér að svo sé, því altinn getur verið óútreiknanlegur, ekki bara í fjölda heldur einnig í viðhorfum til lífsins og tilverunnar. Það er mikilvægt fyrir framtíð altsins að hann taki þá afdráttarlausu afstöðu til lífsins að hann sé kona, ekki stelpa. Bryggjudans. hversvegna þindamotkun, sem viðbótar álag í vinnu hans, hefur ef til vill ekki komið jafn sterkt inn og þörf hefði verið á. Síðari hluti Þegar setið er í langferðabíl einhversstaðar í Suður- Evrópu er einhvern veginn erfitt að stilla sig inn á atvik, hugsanir og tilfinningar með uppruna norðarlega í Atlants- hafinu. Þetta getur tenórinn þó gert og fer létt með það, í það minnsta að því er varðar innri málefni hinnar ægifögm raddar. Vatnsleysubóndinn, Bragi, hefur, að því er sagt hefur verið, sungið tregafullan, barmafullan og seiðandi tenórinn í 40 ár samfleytt, og þá alltaf fyrst og fremst til að halda sér við fyrir réttasöng í september ár hvert. Hann ber öll merki hins þrautþjálfaða tenórs og hefur því ekkert þurft að hugsa um það sem flestir þurfa að sinna í tengslum við æfingar: raða nótum, læra texta, horfa á stjórnanda og því um likt. Hann reyndar minnist þess á stundum þegar hann sat einn með sjálfum sér og velti því fyrir sér hvenær hann ætti að drífa sig í að raða nótunum sínum. Hann reyndar gerði það aldrei, en það var ekki vegna þess að hann gæti það ekki, ó nei. Honum hefur bara alltaf fundist að það væri svo vel æft og rækilega að hann þyrfti ekki á röðuðum nótum að halda. Það mun svo hafa verið einhver tenóraðdáandi, sem hlýtur að hafa haft einhverjar efasemdir um að hið sjálfsömgga yfir- bragð Braga væri raunverulegt, sem tók sig til gerði þetta allt fyrir hann í lokin. Greina mátti ákveðinn létti í framgöngu Braga þegar hann fann nótnapakkann, en aldrei hefur hann fengist til að viðurkenna að hann hafi raunverulega þurft á þessu að halda. Mestri truflun getur tenórinn orðið fyrir frá sópraninum. Stelpnafjöldinn er með ólíkind- um á stundum, og nægir einn sér til að gera auknar kröfur til einbeitingar. Hann er á stundum slíkur að tenórinn verður að gefa eftir stóran hluta af æfingasvæði sínu. Þetta gerir hann auðvitað af fúsum og frjálsum vilja, svo riddaralegur sem hann nú er. Hún er ennfremur eðlileg, ástleitni sópransins þegar tenórinn er annars vegar, og söguleg, en jafnframt truflandi þegar málið snýst um einbeitingu í söng fremur en opinskátt daður. Hæfileikar sópranSins liggja á öðrum sviðum en annarra radda. Hann getur einbeitt sér að flóknum tónverkum á sama tíma og hann ræðir sín á milli um síðustu óléttuna eða framhjáhaldið, eða skoðar nýjustu myndir frá fyrirheitna landinu. Vissulega veldur þetta kórstjóranum umtalsverðu hugarangri á stundum, en honum er á vissan hátt vorkunn, verandi beintengdur inn í þessa hástemmdu rödd og getandi þar af leiðandi ekki beitt sér sem skyldi í málinu nema eiga á hættu tiltal síðar. Þess má ennfremur geta í framhjáhlaupi, að það er einmitt hinn mikli fjöldi sóprana sem hefur átt þátt í að efla með tenórnum hið mikla sjálfstraust, sem er honum svo nauðsynlegt. Þetta gerist í þau skipti sem kórstjórinn sér ástæðu til að fara þess á leit við 4 manna tenórinn að hann dragi úr raddstyrk til að yfirgnæfa ekki 20 stelpna sópraninn. Þetta segir tenórnum margt, og yljar honum um hjartarætur. Hér hefur verið gerð nokkur grein fyrir því hverjar aðstæður tenórsins eru og þá um leið skýrt með afgerandi hætti Tenorar rœða málin. Bragi og Tolli. Tolli átti lengi vel í braski með vaktirnar, og mætti því stopult á köflum, en æfði bara því betur heima. Það er nú svo að tenórinn verður að vinna með æfingunum. Þá kom pípan að góðum notum. Það er einnig alkunna að tenórröddin nýtur sín best í fremur þunnu lofti og því allar æfingar auðveldari — færri þættir sem þarf að taka með í reikninginn til að ná hinum eina sanna tón. Því skellti Tolli sér til fjalla nú undir lok æfingatímabilsins til að hnýta endahnútinn á þrotlausar æfingar undanfarinna mánaða. Tenórinn væntir mikils af framgöngu hans á næstu dögum. Jói Mikki, annar vorfuglanna, var ekki fyrr kominn yfir frá bassanum en hann varð fárveikur í fjallgöngu á Borgarfirði eystra (svona var einhver útgáfa sögunnar). Það má velta því fyrir sér hvort umskiptin hafi átt einhvem þátt í Litli Bergþór 16

x

Litli Bergþór

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Litli Bergþór
https://timarit.is/publication/884

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.