Litli Bergþór - 01.12.2004, Qupperneq 16
er, eða stendur fyrir; hluti altsins telur sig vera með stelpun-
um, skýtur inn orði og orði í fundahöld sópransins og reynir
að gera sig gildandi að því er varðar gagnrýni á ýmis mál
sem skipta eða skipta ekki máli, hinn hluti altsins dregur
frekar dám að tenórnum og freistar þess að ná yfirvegun
hans og jafnaðargeði, en skortir að öllu jöfnu til þess þá dýpt
sem tenórnum er svo eðlislæg. Altinum finnst gaman að
syngja röddina sína, þó tenórnum reynist erfitt að átta sig á
ástæðum þess. Þetta birtist fyrst og fremst í því að þegar
altinn og sópraninn eiga að syngja eitthvert sálmaversið (sem
tenórinn og bassinn gera auðvitað einraddað, í þessi fáu
skipti sem þeir fá að spreyta sig á slíku, eins og kórstjórinn
lagði upp með), þá vill altinn alltaf syngja sína rödd, kannski
vegna þess að við þær aðstæður er líklegast að í þeim
heyrist. Það skal þó ekki fullyrt hér að svo sé, því altinn
getur verið óútreiknanlegur, ekki bara í fjölda heldur einnig í
viðhorfum til lífsins og tilverunnar. Það er mikilvægt fyrir
framtíð altsins
að hann taki þá
afdráttarlausu
afstöðu til lífsins
að hann sé kona,
ekki stelpa.
Bryggjudans.
hversvegna þindamotkun, sem viðbótar álag í vinnu hans,
hefur ef til vill ekki komið jafn sterkt inn og þörf hefði verið á.
Síðari hluti
Þegar setið er í langferðabíl einhversstaðar í Suður-
Evrópu er einhvern veginn erfitt að stilla sig inn á atvik,
hugsanir og tilfinningar með uppruna norðarlega í Atlants-
hafinu. Þetta getur tenórinn þó gert og fer létt með það, í það
minnsta að því er varðar innri málefni hinnar ægifögm raddar.
Vatnsleysubóndinn, Bragi, hefur, að því er sagt hefur
verið, sungið tregafullan, barmafullan og seiðandi tenórinn í
40 ár samfleytt, og þá alltaf fyrst og fremst til að halda sér
við fyrir réttasöng í september ár hvert. Hann ber öll merki
hins þrautþjálfaða tenórs og hefur því ekkert þurft að hugsa
um það sem flestir þurfa að sinna í tengslum við æfingar:
raða nótum, læra texta, horfa á stjórnanda og því um likt.
Hann reyndar minnist þess á stundum þegar hann sat einn
með sjálfum sér og velti því fyrir sér hvenær hann ætti að
drífa sig í að raða nótunum sínum. Hann reyndar gerði það
aldrei, en það var ekki vegna þess að hann gæti það ekki, ó
nei. Honum hefur bara alltaf fundist að það væri svo vel æft
og rækilega að hann þyrfti ekki á röðuðum nótum að halda.
Það mun svo hafa verið einhver tenóraðdáandi, sem hlýtur að
hafa haft einhverjar efasemdir um að hið sjálfsömgga yfir-
bragð Braga væri raunverulegt, sem tók sig til gerði þetta allt
fyrir hann í lokin. Greina mátti ákveðinn létti í framgöngu
Braga þegar hann fann nótnapakkann, en aldrei hefur hann
fengist til að viðurkenna að hann hafi raunverulega þurft á
þessu að halda.
Mestri truflun
getur tenórinn
orðið fyrir frá
sópraninum.
Stelpnafjöldinn
er með ólíkind-
um á stundum,
og nægir einn
sér til að gera
auknar kröfur til
einbeitingar. Hann er á stundum slíkur að tenórinn verður að
gefa eftir stóran hluta af æfingasvæði sínu. Þetta gerir hann
auðvitað af fúsum og frjálsum vilja, svo riddaralegur sem
hann nú er. Hún er ennfremur eðlileg, ástleitni sópransins
þegar tenórinn er annars vegar, og söguleg, en jafnframt
truflandi þegar málið snýst um einbeitingu í söng fremur en
opinskátt daður. Hæfileikar sópranSins liggja á öðrum
sviðum en annarra radda. Hann getur einbeitt sér að flóknum
tónverkum á sama tíma og hann ræðir sín á milli um síðustu
óléttuna eða framhjáhaldið, eða skoðar nýjustu myndir frá
fyrirheitna landinu. Vissulega veldur þetta kórstjóranum
umtalsverðu hugarangri á stundum, en honum er á vissan
hátt vorkunn, verandi beintengdur inn í þessa hástemmdu
rödd og getandi þar af leiðandi ekki beitt sér sem skyldi í
málinu nema eiga á hættu tiltal síðar. Þess má ennfremur
geta í framhjáhlaupi, að það er einmitt hinn mikli fjöldi
sóprana sem hefur átt þátt í að efla með tenórnum hið mikla
sjálfstraust, sem er honum svo nauðsynlegt. Þetta gerist í þau
skipti sem kórstjórinn sér ástæðu til að fara þess á leit við 4
manna tenórinn að hann dragi úr raddstyrk til að yfirgnæfa
ekki 20 stelpna sópraninn. Þetta segir tenórnum margt, og
yljar honum um hjartarætur.
Hér hefur verið gerð nokkur grein fyrir því hverjar aðstæður
tenórsins eru og þá um leið skýrt með afgerandi hætti
Tenorar rœða málin. Bragi og Tolli.
Tolli átti lengi vel í braski með vaktirnar, og mætti því
stopult á köflum, en æfði bara því betur heima. Það er nú svo
að tenórinn verður að vinna með æfingunum. Þá kom pípan
að góðum notum.
Það er einnig alkunna að tenórröddin nýtur sín best í
fremur þunnu lofti og því allar æfingar auðveldari — færri
þættir sem þarf að taka með í reikninginn til að ná hinum
eina sanna tón. Því skellti Tolli sér til fjalla nú undir lok
æfingatímabilsins til að hnýta endahnútinn á þrotlausar
æfingar undanfarinna mánaða. Tenórinn væntir mikils af
framgöngu hans á næstu dögum.
Jói Mikki, annar vorfuglanna, var ekki fyrr kominn yfir
frá bassanum en hann varð fárveikur í fjallgöngu á
Borgarfirði eystra (svona var einhver útgáfa sögunnar). Það
má velta því fyrir sér hvort umskiptin hafi átt einhvem þátt í
Litli Bergþór 16