Litli Bergþór - 01.12.2004, Qupperneq 17

veikindunum og þá vegna þess að honum hafi orðið um og ó
að takast á við svo átakamikið verkefni sem tenórinn er. Það
varð fljótlega ljóst, að Jói Mikki á líka að spila á trompet.
Hann söng og spilaði á afmælistónleikum og Skálholtshátíð
og notaði þar útfrymi úr sjálfum sér til að leysa verkið af
hendi. Skemmst er frá því að segja að hann glansaði í gegn-
um tónleikana, enda eindreginn tenór að upplagi; hefur helst
kvartað yfir að hæstu tónarnir væru óþarflega fáir í þeim
verkum sem tenórinn þarf að takast á við. Fyrrgreint útfrymi
verður ekki til staðar í Slóveníu, eftir því sem tenórinn gerir
ráð fyrir. Eðalröddin er öllum venjulegum manninum nægi-
legt verkefni, en að syngja tenórinn í Hallelujah kómum og
spila á trompet um leið hlýtur að teljast ofurmannlegt og
bíða tenórarnir spenntir eftir því að sjá Jóa Mikka leysa það
verkefni. Tútútu Hallelúja..— það fer í sögubækur tenór-
radda veraldar takist honum ætlunarverkið.
Hinn vorfuglinn mun eiga uppruna á sviði dægurtónlistar,
sem er þekkt af því, einmitt, að skemma hin viðkvæmari
blæbrigði sem einkenna tenórinn svo mjög. Það var því með
ákveðnum fyrirvara sem tenórinn tók við þessum nýja
liðsmanni af gróðursnauðri suðurströndinni (sannarlega ekki
von til að þar færi hinn sanni fjallatenór — eins og sá sem
gjarna má heyra í réttum). Fyrsta aðkoma hins nýja tenórs að
verkefninu einkenndist af ákveðinni varfærni, sem verður að
skrifa á hið eðlislæga lítillæti hins sanna tenórs. Eftir nokkrar
súkkulaðirúsínur altsins og rjómakökur sópransins fann hann
þó fljótlega að hann var á réttum stað og eftir það urðu
eftirtektarverð umskipti á strandarpiltinum. Það þarf ekki að
orðlengja það að Hemmi reyndist ekki hafa verið söngvari
dægurhljómsveitar á yngri árum, í það minnsta ekki þannig
að skaðleg áhrif hafi haft á kliðmjúka, og klingjandi tenór-
röddina. Hann er með stóra svarta möppu í þessari ferð og
ætlar sér stóra hluti.
Sveinn Össur er beggja blands. Hann hóf aðkomu sína á
bassneskum tónum, en hann hlýtur að hafa átt erfitt með að
finna sig þar, því áður en við var litið hafði hann gengið til
liðs við röddina einu, sönnu. Ekki hafa komið fram með
afgerandi hætti ástæður þessara umskipta hjá drengnum, en
tenórinn er, að vanda, ekki í vandræðum með að skýra þær
fremur en annað í þessari veröld. Flauelsmjúkur dans
tenórsins upp og niður fram og aftur til hliðar og til baka á
tónstiganum, er hverjum þeim sem á annað borð hefur
genetíska tenóríska tendensa í sér, fullnægjandi skýring í
sjálfu sér.
Sveinn Össur er þó með einhverjum óskýranlegum hætti
tregafullur í aðkomu sinn að tenórnum. Hann hefur heyrst
taka undir með bassanum í hléum tenórsins, eins og til að
halda sér við fyrir endurkomu þangað síðar meir, sem verður
að skýrast með einhverri undarlegri þrá eftir vindi. Það
verður þó ekki af Sveini Össuri tekið að hann er óðum að
samsama sig sönnum tenórsanda og hefur meira að segja
smám saman verið að nálgast, ekki bara hina sönnu tenórísku
framgöngu heldur einnig fysíska útgeislun og útlit hinna
sönnu tenóra, félaga hans.
Huldumaðurinn,- sjá „þeim var ég verst er ég unni mest“ -
sem hefur það eftirsóknarverða hlutverk að skreyta hina
blæbrigðaríku unaðsrödd, að svo miklu leyti sem slíkt er
höfundur og frú hjá Avsenik.
hægt, sækir kraft sinn til sjávarguðsins sjálfs. Það reyndi
vissulega nokkuð á þolrif eðaltenóranna hversu mjög hann
sótti kraft sinn í faðm Ægis, en þeir efast í engu um það að
sjávarilmurinn og seiðandi dans dætra sjávarguðsins muni
skila sér með eftirminnilegum hætti í tónverkum eins og „Ur
útsæ rísa íslandsfjöll“ eða „fráhneppt að ofan“.
Þá er aðeins einn ofurmennanna ótalinn og verður ótalinn
áfram, enda óþarfi að fjölyrða um fádæma afgerandi, eðlis-
læga nálgun hans að hlutverki sínu.
Nú ætti öllum þeim, sem nú sitja hér orðlausir af aðdáun á
röddinni einu sönnu, að vera ljóst að ekkert, ekkert kemst í
hálfkvisti þau forréttindi sem þátttaka í þessari unaðsrödd er.
Það er fáum lagið að vera liðtækir innan vébanda hennar, og
þáttur hennar í flutningi úr tónbókmenntum heimsins verður
aldrei ofmetinn.
Uppgjör — viðbætir
Það sem hér fylgir má líta á sem nokkurs konar uppgjör
tenórsins, eða allavega hluta hans, við þá ferð Skálholts-
kórsins, sem farin var suður til Adríahafsins í upphafi ágúst-
mánaðar árið 2003, og sem var að hefjast þegar frásögnin
sem hér hefur farið á undan, var flutt í loftkældri fólksflutn-
ingabifreið á tveim hæðum, í faðmi Alpanna.
Hér er engan veginn um að ræða neina ferðasögu heldur
bara einhverskonar myndbrot, sem leiftra fyrir hugskots-
sjónum höfundar jafnóðum og hann lemur á lyklaborðið.
Pling — áningarstaður í einhverju landi á milli Þýska-
lands og Slóveníu — líklegast bara í Þýskalandi, því þetta
var fyrsti áningarstaðurinn. Morgunverðarhádegisverður með
geitungaívafi við hraðbraut. Óendanlega vel til fundið hjá
forsvarsmönnum kórsins og þegið með þökkum. Brennandi
sólin ekki komin í hádegisstað, en hitinn þó slíkur að eld-
súrar gúrkur og geitungar náðu ekki að dreifa huganum frá
steikjandi hitamollunni.
Pling — annar áningarstaður í öðru landi nokkru síðar.
Sögusagnir um að hitinn væri orðinn 40°C. Sannfærður um
Litli Bergþór 17