Litli Bergþór - 01.12.2004, Síða 18

að ef tenór hefði reynt að pissa hefði vökvinn gufað upp áður
en hann næði jörð, samanber þetta með að pissa í 40° gaddi
og klakasúla á að myndast allt frá.jæja förum ekki nánar
út í það mál. Ekki svo að menn þyrftu mikið að losa sig við
úrgangsefni eftir hefðbundnum leiðum í þessari ferð, nema
helst í kvöldsiglingum og næturævintýrum. Hvort um slíkt
var að ræða í hótellyftunni, sem gafst upp um miðja nótt
vegna þess að kílóatalningin (600 kg hámark) klikkaði eitt-
hvað, eða þá lyftugestir voru að hugsa um eitthvað annað en
telja, t.d. að flýta sér upp á herbergi til að sinna því kalli
náttúrunnar, sem að ofan greinir, veit höfundur ekki. Hann
telur þó líklegt að svo hafi getað verið, en jafnframt, að ef
svo hefur verið, þá hafi heilastöðvar viðkomandi verið meira
uppteknar af möguleikum á björgun úr lífsháska, en frum-
stæðum þörfum af þessu tagi.
Hreyfingar voru strax orðnar hægar í bitasvækjunni og
reyndist svo verða alla ferðina, sem birtist ekki síst í því, að
áætlanir um brottför stóðust aldrei af þessum sökum, ekki
heldur eftir þá áningu sem hér um ræðir. Það verður þó að
geta þess, enda mikilvægt að halda því til haga sem er í lagi,
að stór hluti tenórsins stóð sig óaðfinnanlega þegar kom að
öllu því sem að stundvísi lýtur.
Pling — „tónleikar hjá Ausenik, Avsenik eða bara
Arsenik1' sem einstaka illa þenkjandi kórfélagar nefndu svo í
hálfkæringi. Tenórinn á afar erfitt með að líta á sig sem
aukanúmer, eins og öllum ætti að vera ljóst sem hafa kynnt
sér það sem hér hefur verið skráð. Þó aðrar raddir hafi
eflaust, í misskildu lítillæti sínu, álitið það heiður að fá að
syngja í pásu hjá hljómsveit sem spilaði „Hvíta máva“ allt
kvöldið, þá var tenórinn misjafnlega ánægður með það. Kór
með sjálfsvirðingu lætur ekki bjóða sér það að ferðast 4
klukkutíma í þröngri flugvél, 6 klukkutíma í tveggja hæða
rútu og síðan aftur þrjá tíma í tveggja hæða rútu til að syngja
í 10 mínútur í þrumum og eldingum, í pásu hjá hljómsveit
sem spilar bara „Hvíta máva“ fyrir austurríska pílagríma,
gleypandi í sig snitzel með frönskum og haldandi ekki vatni
yfir, og getandi ekki hætt að tala um það, hvað Arsenik sé
frábær.
Höfundur óskar að geta þess, að það sem sagt var hér að
ofan endurspeglar ekki endilega skoðanir hans á ofangreind-
um tónleikum. Hann er einungis að draga saman á einn stað,
orð sem féllu í ýmsu samhengi þegar kórfélagar voru að gera
upp upplifun sína eftir tónleikana. Það er hinsvegar skoðun
höfundar, að það sem skapar hughrif sem gleymast ekki og
hægt er að rifja upp árum saman og hafa gaman af aftur og
aftur, er þess virði að upplifa það. Tenórinn er það víðsýnn
að hann áttar sig á því að það er ómetanleg reynsla, ekki
aðeins að fá tækifæri til að flytja nokkrar perlur íslenskra
tónbókmennta fyrir hóp fólks, sem brosir smástund í
kampinn þegar tilkynnt er að nú muni íslenskur kirkjukór
flytja nokkur lög, og heldur síðan áfram að borða snitzelið
sitt og tala saman, heldur ekki síður að fá tækifæri til að
syngja „Hvíta máva“ aftur og aftur við undirleik hljómsveit-
ar, sem vissi alveg hvað hún var að gera - ekki síst ef nóg var
af „schnapps“, sem borðfélögunum þótti ekkert góður.
I þessu sambandi er rétt að gera sér í hugarlund viðbrögð
okkar við svipaðar aðstæður. Við, í pílagrímsferð, sem við
vorum búin að safna fyrir mánuðum saman, til að eyða einu
kvöldi með Hljómsveit Bjama frá Geysi og njóta góðs af
sviðum og súrsuðum hrútspungum, þegar tilkynnt er að nú
muni kirkjukór frá Azóreyjum flytja nokkur lög. Myndum
við ekki glotta út í annað?
-Myndi sópraninn ekki halda áfram að ræða sjálfsstjórnar-
námskeiðið, sem kvenfélagið er að fara að bjóða upp á, um
leið og hann renndi einu auga úr sviðahausnum með
sjálfskeiðungnum sínum? -Myndi bassinn ekki halda áfram
að ræða fyrningar á heyi, slökkva á heyrnartækinu og taka í
nefið, eftir að hafa, án þess að blikna, sporðrennt 2 sneiðum
af súrsuðum hrútspungum?
-Myndi altinn ekki, í ljósi nýfenginnar reynslu, halda
áfram að fjalla um helstu aðferðir við framreiðslu á íslensk-
um sérréttum um leið og hann rifi í sig, súrsaða magála eða
lundabagga?
-Myndi tenórinn ekki átta sig strax á mikilvægi alþjóð-
legra strauma menningar og lista og hlusta af athygli, eftir að
hafa lagt snyrtilega frá sér hnífapörin, sem hann var að borða
flatkökurnar með hangikjötinu og rófustöppunni með?
Hætt er nú við.
Þótt einhverjir kórfélagar hafi ekki alveg kunnað að
höndla reynsluna hjá Ausenik af mikilli karlmennsku, þá
verður það sama ekki sagt um dívuna Diddú. Hún flutti
söngdagskrá sem samanstóð af helstu perlum söngbók-
menntanna og virtist í byrjum ekki ná fullkomlega sambandi
við snitzel-snæðandi, Ausenik-umræðandi salinn. Hún var nú
ekki að láta það á sig fá. Sveiflaði sér í síðkjólnum niður af
meters háu sviðinu í miðri aríu og dillaði sér milli borða,
horfandi gimdaraugum á snitzelið, náandi augnsambandi við
áköfustu Ausenik aðdáendurna og hafandi fullkominn sigur á
umhverfi sínu. Dúndur frammistaða, sem jafnvel tenórinn
hefði verið fullsæmdur af. Það er þá kannski eitthvað til í
þessu með þindina þegar allt kemur til alls.
Það var líka þarna sem firna öflugur undirleikari og
óskeikull fararstjóri á heimleiðinni, hann Kári, var talinn
hafa farið langt fram úr fyrri afrekum sínum á tónlistar-
sviðinu. Hver var svo að tala um að það hafi ekki verið
gaman hjá Arsenik?
Pling — Aning eftir Ausenik — næturlíf — almennings-
salerni við hraðbrautina — þmmur og eldingar -kór sem ekki
hafði fengið að syngja út, og þurfti að létta á sér.
Þar sem höfundur er ábyrgur tenór sinnti hann því
nauðsynlegasta og hvarf því næst til sætis síns. Slíkt fram-
ferði reyndist ekki „IN“ við þessar aðstæður, því þama vom
flutt öll lögin sem ekki komust að hjá Arsenik. Náttúruöflin
sáu um fagnaðarlætin.
Abyrgðarfullur tenórinn, maður á miðjum aldri, og vandur
að virðingu sinni, ákvað þegar honum fannst nógu langt
gengið í söngnum, að leggja sitt af mörkum til að leiða kór-
fólk til sætis í tveggja hæða farkostinum.
Það næsta sem gerðist var það, að farartækið ók úr hlaði,
tenórlaust. Sú mynd, sem við tók var ekki fögur eða til eftir-
breytni. Sárasaklaus tenórinn, á miðjum aldri og vandur að
virðingu sinni, hlaupandi frá almenningssalerni í myrkri
Slóveníu, fyrir utan að það vom eldingaleiftur á himni, á
eftir tveggja hæða rútu út í nóttina. Aðrir, sekir, urðu að vísu
að gera þetta lrka, en ekki hugsaði tenórinn hlýtt til þýska
bílstjórans sem kunni að segja „FEITA KELLING”.
Litli Bergþór 1 &