Litli Bergþór - 01.06.2005, Blaðsíða 7

Hvítá og ekki þurfti að smala nema Framafréttinn.
Kristján, frændi minn á Gýgjarhóli, sagði mér litla
sögu sem er nú bráðum 100 ára gömul, því hann var
að fara á fjall í eitthvað fyrsta eða annað skipti. Þeir
hittust nokkrir strákar á Kjóastöðum, komu þar inn í
baðstofu og hinkruðu eftir góðgerðum. Þar var
gömul kerling sem fór eitthvað að reyna að tala við
þá, en hún var orðin tannlítil og hálf blest í máli.
Strákamir upptendraðir af tilhlökkun að fara á fjallið
og vom að æsa hver annan upp með augnagotum og
hnippingum en þó að reyna að hafa hemil á sér að
hlægja ekki upphátt að kerlingunni, því það þótti
dónaskapur á ókunnugum bæ. En svo brast stíflan
alveg þegar kerlingin sagði:
„Hvumin er það piltar, er kvenfólk alveg hætt að
ríða, ég reið ellefu þinnum“!
Fyrir nokkrum árum þegar við vorum að leggja af
stað í eftirleitina vom tveir leitarmennimir í
spánýjum úlpum. Þeir voru stoltir af úlpunum
sínum eins og krakkar sem hafa eignast nýja flfk.
Vom að renna þeim frá sér og sýna okkur þær bæði
að utan og innan. Þá komu í ljós hvítir leppar innan
á boðungunum, svona merkimiðar, og þótti auðséð
að þar ætti að merkja þær, svo hægt væri að bera
kennsl á líkin, ef þeir yrðu úti á fjöllunum. Það
getur verið heilmikið mál eins og dæmin sanna að
bera kennsl á líkin. Miðamir voru mátulega stórir
og réttir í lögun til að skrifa á þá vísur og var því
talið sjálfsagt að haga því þannig. Við hittum trúss-
bílinn við Grjótá. Þar var ágætur skrifari með í ferð,
og var því skrifað á annan miðann:
Vegur lífs er víða háll,
vill hann slá og myrða.
Aldauður er Einar Páll,
úlpuna mætti hirða.
Gíslaskáli og hesthús í Svartárbotnum.
A hina úlpuna var skrifað:
Drykkjumönnum fækka fer,
fer það eftir vonum.
Loftur flatur liggur hér,
líkið er af honum.
Einu sinni sem oftar vom þau með trússbílinn og
matinn Gísli og Eyja. Þau voru með hesta í kerr-
unni og fóm í leit inn í Þrætusporð og inn með
Blánýpu úr Svartárbotnum. Við hinir leitarmenn-
irnir leituðum fyrir utan Fúlukvísl. Við vorum
nokkuð snemma komnir í náttstað því veður og færð
var með besta móti. Við fómm bara að drekka og
syngja inn í húsi en Eyja og Gísli voru lengi og eitt-
hvað varð mér hugsað til þeirra þegar leið á kvöldið.
Það var á þessa leið:
Held ég fátt, en hugsa þó
hvað þau séu að rísla.
Osköp væri Eyja mjó
undir honum Gísla.
Innra-Sandfell, Leiðarjökull og Fagrahlíð til hægri.
Langjökull í baksýn.
Svo komu þau seint og síðar meir, höfðu fundið
fjögur lömb, tvö og tvö saman og voru aldrei sam-
rekstra, svo saurugar hugsanir voru alveg óþarfar.
Það getur brugðið til beggja vona með veður inn á
fjöllum þegar komið er haust.
Haustið langt á heiðinni
herjar vindur napur.
Nú er frost og fárviðri
og fyrirliðinn dapur.
Þannig var kveðið einn morgun í Svartárbotnum.
Þegar svo ber við er ekkert annað að gera en bíða
þangað til veðrið batnar og gera eitthvað sér til
dægrastyttingar.
Ingvar Ingvarsson á Hvítárbakka fór í eftirleitir
marga áratugi og var fyrir liði í mörg ár. Hann var
ötull og áhugasamur leitarmaður. Honum var alltaf
hálf lítið um þegar við vorum að syngja. Sofðu
lengi sofðu rótt, seint er best að vakna. „Ég hef
meiri trú á að hafa mig snemma upp á morgnanna“ ,
sagði Ingi. En þó að söngurinn væri hans yndi og
aðalsmerki, þá var hann líka ágætur sögumaður.
Hann sagði helst frá kímilegum smáatvikum, sem
hent höfðu í fyrri ferðum. Eins og til dæmis þegar
þeir voru að fara í eftirleit og ætluðu að gista í
gamla kofanum í Fremstaverinu. Þeir lentu í myrkri
inn yfir Verið, fóru eitthvað skakkt og trússahestur
lá í bleytuskurði og sprengdi af sér klyfjarnar. „Það
er léleg ferð ef aldrei dreifist“ sagði Ingi, og þeir
bjuggu upp á hestinn aftur og gerðu að því sem
7 Litli Bergþór