Litli Bergþór - 01.06.2005, Blaðsíða 16

Nú var allt tilbúið, farangur á sínum stað og
farþegar í sæti. Ég kaus mér aftasta bekk. Málarinn
sat við hlið mér. Bjöm setti í gang og fór hægt í
fyrstu en jók hraðann þegar kom í Safamýrina. Þessi
mýri hafði verið hið mesta ótræði en var nú sundur
skorin af skurðum, bæði langs og þvers. Sléttar tún-
flatir voru á milli. Mörg nýleg og reisuleg hús stóðu
ofan við mýrina.
í bílnum varð fljótt glatt á hjalla. Einhver byrjaði
að syngja. Hinir tóku undir, hver með sínu nefi.
Sælgæti og vindlinga bauð málarinn hverjum sem
hafa vildi og var ónískur á, enda birgðir allnokkrar.
í því ástandi sem hann var í er veitandinn kóngur og
samferðamenn þegnar hans og vinir sem sjálfsagt er
að gleðja.
Þegar kom í Svínahraunið skipti heldur betur um
gróður og landslag; úlfgrátt hraun með hólum og
lautarbollum á báðar hliðar. Þar sprakk hjólbarði og
varð nokkur töf að.
Á Kolviðarhóli varð stuttur stans meðan Björn
bætti bensíni á bílinn. Þar er gistihús og þar hefur
margur þreyttur ferðalangur hlotið góða hressingu
og hvfld fyrir sig og fararskjóta sinn. Válynd
vetrarveður eru tíð á Hellisheiði og margur hrósað
happi að ná húsum á Kolviðarhóli.
Sunnan í Hellisheiði eru Hveradalir. Þar er jarðhiti
en gróður næsta lítill. Fyrir nokkrum árum reistu
útlend hjón lítið býli þarna. Þau heita Andreas og
Erika Höyer en um uppruna þeirra vissi ég ekki.
Sumir töldu að Erika væri rússnesk greifaynja en
fortíð þeirra virtist hulin þokuhjúp og gefur slíkt oft
tilefni í ýmsar sögur og sagnir án þess þær eigi sér
nokkum stað í raunveruleikanum. Þama rækta þau
hjón blóm og selja vegfarendum, einnig kaffi og
öldrykki. Var mér sagt að allt væri þetta við sann-
gjömu verði. Snyrtimennska væri þarna til
fyrirmyndar og þau hjón ljúfmannleg í framkomu.
Margur ferðalangur á því erindi heim í litla bæinn.
Félagi okkar, málarinn, fékk leyfi hjá Birni bílstjóra
til að skreppa heim og kom til baka með stærðar
blómvönd sem hann sagðist ætla að gefa kærustunni
sinni í Reykholti.
Engin töf varð á leiðinni yfir Hellisheiði en
stansað var á Kambabrún. Ég hafði heyrt að víðsýni
væri á þeim stað og eru það síst ýkjur. Víðfeðmi
mikið er til suðurs og einnig til austurs enda birtist
þama mesta samfellda undirlendi á íslandi. Mér
hafði fundist allgott rými milli fjalla í Skagafirði og
um Húnaþing en þessi óravídd tók þar öllu fram. En
hvar voru fjöllin?, „þar sem tign býr í tindum og
traust í björgum.“ Þau vantaði í myndina og urðu
vart greind nema í móðu. Þó var bjart yfir, enda
veður eins og best verður á kosið á haustdegi. Satt
best að segja leist mér hreint ekki á leiðina fram-
undan. Við blasti há og brött brekka og eftir henni lá
vegurinn í mörgum krókum, víða snarbrattur og
sums staðar svo mjór að bíllinn straukst við klettana.
Neðarlega í brekkunni var hópur vegavinnumanna
að vinnu með haka og skóflur.
Þegar brekkunni sleppir tekur Ölfusið við. Þar er
bærinn Reykir með miklum jarðhita og kom til tals
að reisa þar hæli fyrir berklasjúklinga. Miklir
gufubólstrar benda til að þama sé feikna orka
óbeisluð sem bíður síns tíma.
Austan Ingólfsfjalls kvöddu bændumir úr
Grafningi og lögðu land undir fót til síns heima. Ég
vona þeim hafi gefist vel baðlyfið sem þeir keyptu
hjá Guðjóni kaupmanni og sauðir þeirra og annar
fénaður losast við öll óþrif.
Stansað var við Ölfusá. Nokkur hús eru austan
árinnar, þar á meðal Tryggvaskóli. Mun hann heitinn
eftir Tryggva Gunnarssyni (1835-1917) fyrrverandi
bankastjóra og alþingismanni. Hann átti eins og
kunnugt er mikinn þátt í að Ölfusárbrú var byggð og
var þar yfirsmiður. Brúin þótti á sinni tíð, og raunar
enn, hið mesta mannvirki og samgöngubót. Greiða-
sala er í Tryggvaskála. Vildi Björn að við fengjum
okkur kaffi. Inni var allmargt manna að fá sér
hressingu, þar á meðal nokkrar ungar stúlkur sem
virtust halda hóp. Það þykja engin tíðindi þó ungir
menn skotri augum svona á ská til ungra stúlkna og
athugi þær í laumi. Annað væri næsta óeðlilegt. Þær
voru líka glettilega snotrar þessar hnátur og var
okkur sagt að þær væm austan úr Hreppum, þ.e.
Hrunamanna- og Gnúpverjahreppi. Okkur nafna
kom saman um að þær hefðu aldrei svo mikið sem
litið í átt til okkar. Nú, jæja, við vorum á leið austur
í Biskupstungur. Vonandi voru ungu stúlkurnar þar
ekki óálitlegri; best að sjá til. Kaffið var þó alltént
vel úti látið og kostaði eina krónu fyrir manninn.
Mjög var nú mnnið af málaranum enda lá nú
flaskan á sínuin stað og ekki við henni hróflað.
Hann var hinn skemmtilegasti í viðræðum, virtist
vel lesinn og víða heima um menn og málefni. Fátt
var orðið eftir af farþegum í bílnum þegar ekið var
frá Tryggvaskála og var nú haldið um Grímsnesið
„góða“. Leiðin lá um Þrastaskóg. Hann er eign
Ungmennafélags íslands og er gjöf frá Tryggva
Gunnarssyni. Mér sýndist skógurinn lágvaxinn og
heldur óræktarlegur en þama er gistihús og heimili
skógarvarðar.
Heldur virtist mér Grímsnesið hrjóstrugt með
köflum. Þar eru þó jarðir góðar, veðursæld og
landgæði, enda stórbændur margir að því er mér var
tjáð. Á leiðinni austur eftir mættum við mörgum
vörubílum sem allir voru á leið til Reykjavíkur með
fólk, sauðfé eða nautgripi.
Byrjað var að rökkva þegar við fórum yfir Brúará
og inn í Biskupstungur. Ungu piltamir úr Tungunum
fóru úr bílnum og málarinn einnig. I kvöldhúminu
grilltum við í hinn nýja bamaskóla. Hann stendur
vestan í ás, skammt austan vegar. Þama er hverahiti
Litli Bergþór 16