Litli Bergþór - 01.06.2005, Síða 17

og uppstreymi af gufu sem bar allmikið á í kvöld-
kyrrðinni. Jarðhitann á að nota til upphitunar, lýs-
ingar og suðu, og að sjálfsögðu í sundlaug. Skól-
anum var gefin þama landspilda. Verður hluti henn-
ar græddur og ræktaður, einnig á að koma þama
íþróttavöllur. Vegur liggur heim að skólanum, en
Bjöm sleppti málaranum út við vegamótin enda
enginn flutningur þangað. Vinur okkar var nú hinn
hressasti. Heima beið elskan hans og átti að fá
blómvönd. Vonandi hefur honum tekist að skila
skólanum fullmáluðum í tæka tíð.
Síðasti viðkomustaður var við Vatnsleysu. Vildi
Bjöm láta okkur nafna taka þar gistingu. Um
tveggja tíma gangur væri upp að Haukadal og haust-
myrkur skollið á sem orðið getur dökkt á auðri jörð
ef birtu frá tungli gætir ekki og lítið um vegvfsa
sem ókunnugir gætu farið eftir. Ekki vildum við
nafni hlusta á þessa ábendingu Bjöms. Til Hauka-
dals vildum við komast um kvöldið. Seinna fannst
mér heldur lítil fyrirhyggja í þessari þrákelkni og
satt best að segja held ég að við hefðum aldrei til
Haukadals komist þetta kvöld fyrir eigin ágæti. tír
þessu rættist þó betur en efni stóðu til. Bjöm var rétt
stansaður þegar að bar vörubifreið sem ætlaði lengra
áleiðis, eða að brúnni sem verið var að byggja yfír
Tungufljót. Við greiddum Bimi fargjaldið, 7 krónur
fyrir manninn og héldum áfram með hinni
bifreiðinni. Eftir stutta stund sáum við ljós og von
bráðar birtust vinnuskúrar brúargerðarmanna. Varð
þá ekki lengra komist á bílum.
Allmargt manna var þarna á stjái. Við spurðum til
vegar að Haukadal en var þá sagt að Sigurður
Greipsson væri staddur á staðnum með hesta og
flutning. Þetta vom góðar fréttir. Einhver viðstaddra
mun hafa bent Sigurði á okkur og sem við emm að
snúast þama leggur einhver hramminn á öxlina á
mér. Var Sigurður þar kominn. Sýndist mér hann ail-
stórvaxinn í haustmyrkrinu. Við kynntum okkur en
hann bauð okkur velkomna og sagðist ekki fara
heim í kvöld en senda menn með hestana til baka og
skyldum við verða þeim samferða. Sjálfur væri hann
á leið til Eyrarbakka og kæmi heim eftir tvo daga.
Á meðan skyldum við vera eins og heima hjá okkur;
mættum við nota bókasafn sitt að vild. Þegar hann
kæmi heim væri nægilegt verkefni handa okkur þar
til skólinn byrjaði.
Áður en lagt var á stað drukkum við kaffi og
þurftum ekkert að borga. Má vera að þar höfum við
notið Sigurðar. Ein stúlka gekk þama um beina. Var
okkur sagt að hún matreiddi handa 20 manns og
þjónaði þeim að einhverju leyti. Það hafa verið
töggur í henni.
Sigurður hafði klyfjar á fjóra hesta undir reiðingi
og einn kermhest. Ferðakistur urðum við að skilja
eftir, komum þeim til geymslu í skúr en héldum á
bakpokunum, enda vora þeir ekki þungir. Þeir sem
fóru með hesta Sigurðar til baka hétu Guðmundur
Guðmundsson frá Brú, næsta bæ við Haukadal,
ungur maður að sjá, og 13 ára drengur, Greipur
Ketilsson (1916-), bróður{systur}sonur Sigurðar og
á hans vegum.
Fyrst lá leiðin upp með Tungufljóti, framhjá fjár-
rétt þeirra Tungnamanna. Þar var snarbeygt en í
hvaða átt vissi ég ekki. Um stund lá leiðin um flóa
sem var vel frosinn og góður yfirferðar. Þá tóku við
melar með raddum vegi og greiðfæram. í myrkri fer
allt tímaskyn úr skorðum, einkum á ferð um ókunna
vegu. Mér fannst óratími liðinn frá því að ferð okkar
hófst frá dvalarstað brúargerðarmanna. Við komum
loks að lítilli á. Yfir hana lá borð sem við gengum
eftir en hestamir óðu á grannu vaði. Nú leyndi sér
ekki að stutt var á áfangastað. Við sáum ljós fram-
undan og áður óþekkt lykt barst til okkar þó logn
væri. Þetta var hverafýla og í haustmyrkrinu sáust
hvítir gufuhnyklar stíga og hnfga sitt á hvað. í
hljómbæru húminu heyrðist firnaundirgangur í jörðu
niðri, hreint eins og gamli vítishöfðinginn kynti þar
elda sína af miklum móði; hefur ef til vill verið að
bjóða okkur nafna velkomna á áhrifasvæði sitt.
Loks greindum við byggingar framundan og von
bráðar stóðum við á hlaði Haukadalsskóla. Athugun
á húsakosti og umhverfi varð að bíða næsta dags.
Hressileg og ekki smáfríð kona bauð okkur strax í
bæinn og vísaði inn í allstórt herbergi sem sjáanlega
var verustaður Sigurðar skólastjóra. Inni var
legubekkur, borð, stólar og allmikið af bókum,
myndum og kortum. Matur var okkur borinn.
Gerðum við honum góð skil, enda svangir eftir lang-
an dag. Að máltíð lokinni var okkur vísað í svefn-
stað. Herbergið var allstórt með fimm rúmum og
hvert þeirra sjáanlega ætlað tveimur. Fjögur rúmin
voru mannlaus. Fimmta rúmið höfðu tveir náungar
lagt hald á og hreiðrað um sig. Piltar þessir höfðu
komið fyrr um daginn frá Reykjavík eins og við en
með bíl sem var fyrr á ferð og laus við smátafir sem
verða á leiðum áætlunarbíla. Það kom einnig í ljós
að þeir höfðu verið okkur samskipa frá Siglufirði til
Reykjavíkur. Þetta voru reyndar Norðlendingar,
Tryggvi Þorsteinsson (1911-1975) frá Akureyri og
Adolf Friðfinnsson (1911-) frá Skriðu í Hörgárdal.
Báðum þótti vænt um liðsaukann, bjuggumst við að
verða fáliðaðir í skólanum móts við Sunnlendinga
sem hlytu að verða allfjölmennir. Engin hemaðar-
áætlun var þó gerð þetta kvöld, né rætt um vamir ef
til kæmi áreitni á orðstí Norðlendinga. Við sofn-
uðum fljótt. Um drauma man ég ekki og get því
ekki tekið mark á þeim.
Skólinn og umhverfí
Fyrsta morguninn í Haukadal var veður hið feg-
ursta. Eftir að hafa drukkið morgunkaffi, sem mér
fannst hreint ekki gott á bragðið, ákváðum við
17 Litli Bergþór