Litli Bergþór - 01.06.2006, Qupperneq 9
hérlendis, hlaut Indira Gandhi sína menntun þar, svo
og fleiri nafntogaðir einstaklingar.
En hvað með verkefnin?
Næsta dag var komið að því að kynna okkur þau
störf sem biðu okkar. Við fórum í svonefnt „mud-
house“ (hús úr leir) og vorum þar kynnt fyrir ýmsum
einstaklingum frá þorpunum, sem áður er getið og
þarna fengum við tækifæri til að hitta þá, sem þar eru
hamingjusöm, þrátt fyrir fátækleg kjör, en vissulega sá
ég líka mörg, sem báru þess merki að hafa upplifað
dýpri og stærri sorgir en margur fullorðinn. Sum
augun voru barmafull af trega og mig langaði ítrekað
til að taka þessi böm í fangið og mega annast þau. En
það er auðveldara um að tala en í að komast og slík
hugsun algerlega óraunhæf, þegar litið er á heildar-
myndina af lífinu þarna.
í forsvari fyrir verkefnunum. Allt var þetta hið elsku-
legasta fólk, sem tók okkur af virðingu og hlýju.
Þessu næst var okkur sjálfboðaliðunum skipt niður í
hópa til að fara í þorpin. Alls staðar var starfið fólgið í
umönnun og kennslu barna frá tveggja ára og upp í
unglingsaldur. Það var algengt að eldri systkini hefðu
þau yngri á handleggnum og bæru algera ábyrgð á
þeim. Þessi börn áttu við margvíslegan vanda að stríða
s.s. félagslega vanhæfni foreldra, munaðarleysi, ofur-
fátækt, drykkjuskap eða vinnu foreldra á slóðum fjarri
heimilinu.
Þó ýmsum þyki það e.t.v. einkennilegt þurftum við
að kenna bömunum að leika ýmsa leiki, föndra, lita og
teikna, því þau áttu ekkert til slíkra hluta. Einnig
reyndum við að kenna þeim svolitla ensku eftir
föngum.
Hvað með viðurgerning við börnin?
Mér er sérlega minnisstætt að í múslimaþorpunum
gáfu þorpsbúar börnunum ætíð eina máltíð á dag, mest
hrísgrjón, en mér virtust múslimar hugsa vel um sína
og ekki skorast undan ábyrgð á meðbræðmm sínum.
Og vissulega fengum við líka hrísgrjón þama - stund-
um uppá hvern einasta dag! Islendingar eru nú fremur
vanir blessuðum grjónunum sem meðlæti með ein-
hverju kjammeira, en öllu má venjast. - Annars staðar
en í nefndum þorpum var matarvenjum þannig háttað
að í skólunum ( þetta voru skólar ættbálkanna) fengu
börnin eina máltíð daglega og mörg þeirra fengu
ekkert annað, fyrr en að sólarhing liðnum.
Mér virtust börnin mörg hver vera glöð og
Rismál ykkar?
Þegar við fórum í þorp múslimanna, þurf-
tum við að vakna klukkan sex á morgnana,
hjóla nokkra kílómetra í talsverðum hita og
taka því næst strætó, en ferðin tók hálftíma
með því frumstæða farartæki!
í þessu þorpi kenndi ég börnunum
svolítið um Island, setti upp plastvarin
póstkort héðan og íslenskan fána. Þau vir-
tust hafa heilmikinn áhuga og hafa gaman
af. En ég rak mig líka á að krossinn á íslens-
ka fánanum vakti blendnar tilfinningar hjá
íbúum þorpsins. Kross! Og krossinn getur
táknað ýmislegt meðal múslimskra þjóða.
Sérstaklega þegar þjóð með kross í fána
sínum hefur skopast að spámanni þeirra.
Þama var einnig íslenskur maður að störfum
og við lentum í svolitlum umræðum og
útskýringum á að við værum ekki Danir og
létum meira að segja þau orð falla að við værum nú
ekkert sérlega hrifin af Dönum á íslandi! Það var e.t.v.
orðum aukið, en spillti ekki fyrir slökun andrúms-
loftsins, sem hafði risið í ögn óþægilega bylgjutoppa.
Unglingar með ungbarn.
En fullorðna fólkið?
í múslimska þorpinu varð ég þess vör að ekki var
til siðs að sýna hlýju - aðeins rækja skyldur sínar og
sjá til þess að hlutir gengju sinn rétta gang. En að taka
utan um fólk, faðma eða láta sig í ljósi á annan hátt,
var ekki hluti viðurkenndra viðbragða. Þó hitti ég
þarna gamla konu, sem hafði þau áhrif á mig að mig
langaði svo að faðma hana... og lét það eftir mér. Þið
hefðuð átt að sjá viðbrögð fólksins og undrunina.
9 Litli Bergþór