Fréttabréf Ættfræðifélagsins - 01.10.1992, Blaðsíða 1

*
FRETTABREF
ÆTTFRÆÐIFELAGSINS
6. tölublað 10. árg.
Október 1992
Á slóðum Snæfellsáss og
Eyrbyggjasögu
Frá sumarferð Ættfræðifélagsins á Snæfellsnes 1992.
í þessari ferð var
nesið norðanvert skoð-
að. Þessi ferð var því
beint framhald af sum-
arferðinni 1990, en í
þeirri ferð var skyggnst
um á nesinu sunnan-
verðu, eins og vér
munum bezt er í þá ferð
fórum.
Laugardagurinn 25.júlí 1992 var runninn upp.
Á stæðinu við Umferðarmiðstöðina beið farkostur-
inn góði fráBorgarnesi, langferðabifreiðin tveggjahæða.
Smám saman tíndust ferðalangamir inn í bifreiðina, ungt
fólk og frísklegt = á öllum aldri, frá bömum og allt upp
undir eða yfir sjötugt.
Skýin hengu ólundarlega í loftinu. Út við sjóndeild-
arhringinn í vestrinu blánaði aðeins í himininn en í aust-
rinu risu regnbólstramir og teygðu sig hátt. Yfir Mó-
skarðshnjúkunum hvíldi þokan eins og hvít brúðarslæða.
Fararstjóri í þessari ferð var Kristín Guðmundsdóttir,
ættuð frá Mýrum. Einhvers staðar í loftinu heyrði ég, eða
að minnsta kost taldi mig heyra, nefnda töluna 65, en það
skildi ég þannig, að 65 væru þeir er i ferðina fóru, eða
hyggðust fara. Brottför frá Umferðamiðstöðinni átti að
vera kl. 8.00, en drógst til kl. 8.19.
Leiðin út úr borginni var greið í gráma morgunsins.
Sólin var fyrir löngu komin á fætur, þótt hið sama væri eigi
hægt að segja um “blessaða mannskepnuna”, svona al-
mennt. Þótt umferðin væri enn lítil átti hún vafalaust eftir
að aukast er fram liði á daginn.
Bjöm G. Eiríksson
sögumaður
Þurrt var á, en hæg golan lék sér að stráunum grænu og
hríslaði í laufi trjánna, þeirra er prýddu húsagarða borg-
arbúa og eða stóðu á víðavangi.
Utan við borgina og á völlunum undir hlíðum Esju-
fjallsins stóðu stöku hestar á beit og hámuðu í sig safaríkt
grængresið, en grár flötur Kollafjarðar endurspeglaði
myndina af skýjuðum himninum.
Upp í Hvalfjörð var komið kl. 8.40, þar sem norðan
kulið ýfði aðeins yfirborð hins langa Hvalfjarðar, þann-
ig að vel sást á hvíta bárufaldana. Skarðsheiðin í norðri
var hulin grárri þoku en Botnssúlumar, leifar hins risa-
vaxna eldfjalls, er sprakk eða splundraðist í sprengigosi
fyrir óralöngu, í árdaga, bar við himinn innst inni og yfir
Hvalfjarðarbotninum.
Kl. 9.09 var farið yfir brúna á Botnsánni. Við lá að
einn ferðafélaganna gleymdist í Ferstiklu, en það var
sjálfur “allsherjargoðinn”, Sveinbjörn Beinteinsson. Úr
þessari gleymsku var samt bætt hið bráðasta. í Borgarnes
var komið um kl. 9.50 en þar var stanzað um stund við
“Hymuna”. í B orgamesi er mikið og gott safn bóka og alls
konar heimilda um héraðssögu og ættir Borgfirðinga (og
Mýramanna), sem mikið er notað af ættfræðingum og
ýmsum fræðimönnum öðrum. Ekki gafst samt tími til
þess að skoða þetta ágæta safn að þessu sinni, enda höfðu
menn aðeins til umráða45 mín. eða eitthvað þ.u.l., sem
nýttar voru til þess að fá sér kaffi eða e.a. hressingu.
Um eða upp úr hálf ellefu var svo ferðinni haldið
áfram. Kristín fararstjóri fræddi okkur um Mýramar, bæ-
ina þar, atburði, ættir og sögu, á meðan bifreiðin góða
brunaði áfram eftir þjóðveginum. Líta mátti í fjarlægð
fjöllin bláu, og í norður eða norðaustur báru við himinn
háan, Hítardalsfjöllin. Rétt áður en komið var að Lyng-
brekku kom rigningin.
í eyrum hljómuðu nöfnin Brekavatn, Húsafell, Helga-
staðir, Helgastaðarhraun. Hítarhólminn lokaði frekari
innsýn inn í Hítardalinn, en bakvið hvfldi kyrrt og djúpt
Hítardalsvatnið, en þokan grettin og grá, kúrði nú á efstu
brúnum fjallanna dimmbláu.
Og lengra til vinstri sást á Eldborgina, hina fonnfögru
náttúrusmíði, sem Ari Trausti Guðmundsson jarðfræð-
ingur, segir í bók sinni (eða telur þar), “íslandseldar”, að
sé að minnsta kosti 5000 ára gömul, eða eldri, og hin
fleygu orð úr Sturlubók Landnámu, um bæinn Hripa: “Þar
1