Alþýðublaðið - 18.01.1924, Blaðsíða 3

AL5ÞYÐUBLADIÐ-
3
S m ás ölu verö
á t d b a k i
má ekki rera hterra en hér segir:
Vindlar.
Picador
Lioyd 50 —
GolofFina, Conchas 50 —
Do. Londres 50 —
Tamina (Heico) 50 —
Carmen (Do) 50 —
50 stk. kassi á kr. 12.10
— > — 11.50
— > — 17.25
— > — 23.00
— > — 14.95
— > — i5-5o
Utan Reykjavíkur má verðið vera því hærra, sem nemur flutnings-
kostnaði frá Reykjavík til sölustaðar, þó ekki yfir 2 %.
Landsverzlun.
krö tum háseta né skipinu á
meðan.
Er þetta ekki alt eis hvern
veginn dásamlegt?
Það væri ekki efniíe /.t að
eyðileggja ailar þessar dásemdir
með þjóðnýtingu á togarunum,
— ekki einu sinni, þótt kjör ein-
hverra >alþýðukarla< eða að-
standanda þeirra bötnuðu eitt-
hvað við (!)
En ekki ætti þó að vera synd
að hugleiða það ofurlítið og
sömuleiðis, hvort ekki sé eltt-
hvað hleypidómakend mærðin
um yfirburði einkareksturs ein-
staklinga á framleiðsiufyrirtækj-
um, og þvl hefi ég dirfst að
segja frá þessu.
SvipalL
Draumar
Jðns Gizarssonar.
(Nl.)
Annað sinn dreymdi Jón, að
hann sæi hersveitir himnanna
koma akandi á dráttarsleða, en á
öðrum sleða ók djöiullinn og allir
hans árar. Ekki veit ég, hvort Þor-
steinn og Sveinn ortu út af þess-
um draumi Jóns. En síðar dreymdi
hann, að djöfullinn kæmi til þeirra
bræðra og falaði fylgd þeirra
austur í Hornafjörð. Út af þeim
draumi orti Þorsteinn og Sveinn:
Fókk ég enn í fimta sinni
freistingu nýsofnaður.
En fyrir gátu mun þó minni
merkilegur atburður.
í Litl’-Hofsfjósi eg var inni
og minn hlýri Guðmundur.
Horíði’ eg á, hvar heljarbokki
í heklu grárii að vestan fór.
Vonda sleðans víat af flokki:
Var með karli her órór.
Allur hildar- reyrður -rokki.
Reis mór af því furðan stór.
Edgsr Rícs Burrough*: Sonup Tarzane.
Bavianinn klóraöi sér i hausnum. Karlaparnir úr
flokknum voru í hring umhverfis þá. Þeir drápu tittlinga,
ýttu hver við öðrum til þess að hagræða sér, klóruðu i
rotinn skógsvörðinn og leituðu að ormum eða sátu
hlustandi og horfðu á konung sinn og hinn ókunna
Mangani, sem nefndi sig svo, en sem liktist miklu meiia
hinum hataða Tarmangana. Kóngurinn leit i kringum
sig til gömlu apanna. '
„Við erum of fáir,“ urraði einn.
„Það eru bavianar hæðanna," sagði annar. „Þeir eru
eins margir og laufin á trjánum. Þeir hata lika
Gomangana. Þeir vilja berjast. Þeir eru ákaflega viltir.
Við skulum biðja þá að slást i förina. Þá getum við drepið
alla Gomangana i skóginum." Hann teygði úr sér, urraði
grimmilega og hretti burstirnar.
Kórak réð ekki við þá. Þeir vildu fúslega hjálpa
honum, en þeir urðu að gera það á sinn hátt. Kórak
varð að láta undan. Hann gat i bráðina eklti gert
annað en eggjað þá til þess að flýta sér. Og hann fékk
kónginn 0g nokkra sterkustu apana með sér til hæðanna,
en hinir urðu eftir.
Þegar bavíanarnir voru komnir af stað, urðu þeir
ákafir. Þeir fóru hratt, en apamanninum veittist létt að
fylgja þeim eftir. Þeir gerðu hinn mesta hávaða, til
þess að dýr, sem fyrir þeim yrðu, iiéldu, að þeir væru
margir, þvi að engir skógarbúar vilja verða á vegi
baviana á ferðalagi.
í tvo daga héldu þeir áfram 0g ko nu þá að sléttu,
en upp frá lienni lágu fjöllin. Kórak íafði aldrei áður
komið hér. Það voru mikll vlðbrigði aö koma úr skóg-
inum og sjá hinn viða sjóndeildarhring. En Kórak tók
ekki eftir þvi. Meriem hans var i hættu. Hann hugsaði
ekki um annað, meðan hún var fangi.
Þegar i skóginn kom, sem klæddi fjallshlíðarnar, fóru
aparnir hægara. Þeir fóru æpandi. Á milli hlustuðu
þeir samt. Loksins kom svar beint fram undan
þeim.
Bavianamir héldu á hljóðin 0g nálguðust brátt
ættingja sina, sem Kórak virtust koma á móti þeim i
stórum iiokki, enda varð hann hissa, er hann sá
flokkinn.
Aparnir voru eins og þéttur veggur; þeir huldu trén
af neðstu greinum til hinna efstu. Þeir fóru hægt, og
vall i þeim. Eins langt og augað eygði sást ekki i
trén fyrir öpum. Þeir voru i þúsundatali. Apamannin-
um hraus hugur við þvi, ef þessi vilta hjörð yrði reitt
til reiði.
En það varð ekki. Kóngarnir nálguðst hvor annan
með snusi og grettum Þeir könnuðust hvor við annan.
Svo klóruðu þeir bakið hvor á öðrum. Augnabliki siðar
fóru þeir að ræðast við Kunningi Kóraks sagði erindi
þeirra, og gaf Kórak sig þá í ljós. Fjallaaparnir urðu
órólegir. Kórak hélt um stund, að þeir myndu rífa hann
i sig. Hann óttaðist, að þá væri úti um Meriem.
Kóngarnir lægðu kurrið, 0g Kórak nálgaðist. Fjalla-
aparnir nálguðust hann varlega. Þeir þefuðu af honum
i krók og i kring. Þeir urðu hissa og glaðir, er hann
mælti við þá á þeirra máli. Hann sagði söguna af sér
og Meriem, að þau væru vinir allra apa, alt frá Manú
litla til Mangani, stóru apanna.