Alþýðublaðið - 23.01.1924, Blaðsíða 3

ALÞYÐUSLADÍB'
$
áð Reykvíklngar geti staðið ís-
firðingum ó sporði? Vit&nlegá
ekkert, hcidur ættum vi d að
geta staðið þeim frámar með
sðmu ráðum.
Eq er þá ekki líka sjálfsagt
að taka þá til fyrirmyndar og
vinna að þvt að hafa sem fyrst
skifti, setja alþýðustjórn yfir bæ-
inn í stað turgeisastjórnar.
Hvernig erástandið?
Ástandið er ískyggilegt Atvinnu-
ieysið er að verða voðalegt. En
fjárhagsástæður landsins? Því mið
ur get ég ekki svarað þeivri spurn-
ingu, en ég er hræddur um, að
þær séu ekki jafngóðar og þær
ættu að vera.
þet.tt, eru atriði, sem minst
er nú ritað og rætt um, líklega
af því, að þetta er mái, er lands-
menn varðar mest. Hvernig stend-
ur á því, að við íslendingar, sem
höfum lifað á jafnfriðsömu landi
og Island er, getum ekki unnið í
meiri samúð en við gerum að
sameiginlegum hagsmunum okkar?
Hér á landi eru ílokkadrættir
ekki síður en í öðrum löndum,
sem er í sjálfu sér mjög eðlilegt,
á meðan allir eru ekki orðnir sem
einn maður um ástæður. En nú
er ekki nóg með, að flokkarnir
séu tveir, sem náttúrlegt er, Al-
þýðuflokkurinn og burgeisaflokk-
urinn, heldur virðast þeir miklu
fleiri. en hvaða nöfnum þelr nefb-
ast, sumir hinna, — það efast ég
um að þeir sjálfir viti, sem þeim
tilheyra. Og hver er svo stefnuskrá
þessara >flokka< ? Því er fljótsvar-
að. Hún er sú, að vinna hverir
öðrum í ógagn, sem frekast er
unt, fylla öll blöð með hnifilyrði
og ofstopa hver um annan þveran,
og ekki nóg með, að þeir skamm-
ist, beldur virðast sömu stéttar
mennirnir farnir að lítilsvirða
hverir aðra innbyrðis. eins og sóst
í >Morgunblaðinu< 18. þ. m. far
er einhver alþýðumaður. (eða sem
þykist vera) að vanvivða ritstjóra
Alþýðublaðsins. En það verð ég
að láta þennan >alþýðumann<
vita, að eigi Hallbjövn pláss á
Kleppi, þá á hann það ekki síður,
ef hana er þá ekki auk þess annar-
ar stóttar og siglir undir fölsku
flaggi.
Er nú þetta íétt aðferð til að
stuðla að samtökum og ná sam-
komulagi til að bæta efnahag og
vellíðan þjóðarinnar? Það er ekki
eingöngu, að það sé rangt, heldur
HjálparstOð hjúkrunarfélags-
ios >Líknar< ®r opin:
Mánudaga . . . kl. xi—12 f. h,
Þriðjudagá ... — 5—6 m. -
Miðvikudaga . . — 3—4 ». -
Föstudaga ... — 5—6 s. --
Laugardaga . . — 3—4 «. -
Bjarnargreifarnir, Kvenhatar-
inn og Sú þriðja fást í Tjarnar-
götu 5 og hjá bóksölum.
er það skaðlegt. Allra markmið á
að vera að rótta við fjárhags-
ástæður þjóðarinnar í samúð og
einlægni.
En hvernig er það hægt? Það
er hægt með því að auka fram-
leiðsluna. En þá mun margur
spyrja: Hvar á að taka fé til
þess? Þetta er mjög eðlileg spurn-
ing, þar sem ríkissjóður n<un
ekki svo stæður, að haDn geti
lagt fram fó til aukinnar fram-
leiðslu, en væri þá ekki hægt að
stofna samlagsfélag til þess t. d.
að reisa verksmiðjur, er stunduðu
niðursuðu, klæðavefnað og tóvinnu
yflrleitt, veiðarfæra-viðgerðir og
-tilbúning og rtíargt fleira, er hægt
væii að framleiða hér,
Þá er eitt. Nú í seinni t ð er
Edgsr Bica Burrough*: Sonur Tarzans.
frönsku, likt eins og barn talaði. Þaðan af tölnðu þær
frönsku á hverjnm degi, og „My Dear“ furðaði sig á
þvi, hve Meriem lærði það mál iijótt og auðveldlega. I
fyrstu hnyklaði Meriern brýrnar, eins og hún reyndi að
muna eitthvað löngu lært, og oft var það þá, að hún
kom með orð, er hún hafði ekki lært nýlega, — og hún
bar þau réttara fram en enska konan gerði. En Meriem
gat hvorki lesið eða skrifað það, sem hún talaði.
„Yafalanst hefir þú heyrt frönsku talaða i þorpi föður
þins,“ sagði „My Dear“, og þótti það lflvlegasta skýr-
ingin.
Meriem hristi höfuðið.
„Það getur verið,“ sagði hún, „en ég man ekki eftir
að hafa nolckurn tima sóð Frakka i för með föðnr
minnm; — hann hataði þá og vildi ekkert hafa saman
við þá að sælda, og ég er vis nm, að ég hefi aldrei áðnr
heyrt þessi orð; samt kannast óg vel við þau. Eg botna
ekkert i því.“
„Ekki ég heldur," sagði hin.
Um þetta leyti kom liraðboði með bréf, er fylti Meriem
gleði. Gestir voru að koma! Nokkrar enskar konur 0g
karlar höfðu þegið boð „My Dear“ að koma og dvelja
um tima á bænnm. Meriem var himinlifandi. Hvernig
skyldu þéssir gestir vera? Skyldu þeir verða henni eins
góðir og My Dear og Bwana, eöa skyldu þeir verða
eins og aðrir hvitir menn, ef hún hafði kynst, — grimmir
og miskunnarlausir? My Dear sagði, að þetta væri alt
ágætis-fólk, og að henni myndi falla vtl við það.
My Dear var hissa á þvi, að ekki bar á neinni
féimni hjá Meriem, þótt von væri á gistum. Ilún beið
þeirra með forvitni og hálfgerðri tilhlökkun, þegar hún
var vis um, að þeir bitu hana eklti. Framkoma hennar
var i raun og veru engn siðri en vel upp alinnar stúlku,
sem vön var að umgangast fólk.
Loksins komu gestirnir. Það vorn þrir karlmenn 0g
- tvær konur, — konur eldri mannanna. Yngsti karl-
maðurinn hét Morison Baynes, aðalsmaður, ungur 0g
allrikur, sem orðinn var leiður á þvi að njóta allra
skemtana stórborga Evrópn og hafði þvi gtaður slegist
i förina til þess að breyta ögn til og leita nýrra æfin-
týra i nýju landi.
Hann leit á alt, - sem ekki var evrópiskt, eins og
hálfgert rusl eða dót; þó skemti hann sér vel á ókunn-
um stöðum og gaf sig þar á tal við menn, sem heima
fyrir hefðu ekki þótt færir til þess að tala við svo
' göfga persónu. Hann var þó hæversknr og kurteis í
framgöngu, — ef til vill öllu kaldari við þá, er hann
leit niður á, en þá fáu, sem hann taldi sina jafn-
ingja.
Hann var að eðlisfari karlmannlegur, og friður sýnum
var hann. Hann var viðfeldinn og gekk vel að laða
fólk að sér, enda reyndi hann það mjög. Nokkuð bar á
eigingirni hans, en ekki svo mikið, að fólki félli miður.
I stuttn máli var háttvirtur herra Morison Baynes vel
siðaður í Evrópu. En eklci var gott að vita, hvernig
hann myndi reynast i Afriku.
Meriem var í fyrstu feimin og upphurðarlaus við
'' gestina. Ekki liafði verið minst á uppruna hennar, 0g
, gilti hún sem íkjólstæðingur húsbændanna, og þurfti
þá ekki að spy ja um upprunann. Gestunum þótti hún
Ú yndisleg og ske.ntileg.