Alþýðublaðið - 25.01.1924, Blaðsíða 2

fl
ALDYBtfBtASIÖ
Smásöluverð
á 1fi b a k i
má ekki vera hærra en hér segir:
Tindlar.
Picador 50 stk. kfissi á kr. 12.10
Lloyd 5° — — > — 11.50
Goloffioa, Conchas 50 — — > — 17-25
Do. Londres 50 — — > —• 23.00
Tamina (Helco) 50 — — > — 14.95
Carmen (Do) 50 — — > — 15-50
Utan Reykjavíkur má verðiö vera því hæiara, sem nemur flutnings-
kostnaði frá Reykjavík til sölustaðar, þó ekki yflr 2%.
Landsverzlun.
Munnrinn.
Á kjósendafuudinum í Bárubúð
fyrra kvöld lýsti fjárhagsnefndar-
maðurinn Jón ÓlafssoD, sem nú
er aftur í kjöri fyrir burgeisa, að
á þeim tima, sem hann hefði
setið í bæjarstjórn, héiðu skuldir
bæjarins aukist um nærfelt eina
milljón. Yildi hann með þessu sýna,
hversu vel meiri hlutanum hefði
tekist >íhaidið<, að halda í við
bæinn, svo að hann sýkki ekki á
bólakaf í skuldafenið við vanhirðu
meiri hlutans um að afla bænum
hentugra tekjulinda. Hór má ekki
gleyma því, að það eru burgeis-
arnir, sem hafa stjórnað,
Á ísaflrði háfa jafnaðarmenn
h >ft meiri hluta í bæjarstjórn tvö
siðustu árin. Á þeim árum hafa
eignir ísafjarðarkaupstaðar vaxið
um hundiuð þúsunda, og skuldir
7 bæjarins hafa minkað um tugi
þúsunda. Ísaíjörður er svo miklu
minni en Reykjavík, að tugir
þúsunda í fjármálum hans sam-
'svara hundruðum þúsunda í fjár-
málum Reykjavikur. Auk þess
heflr ísafjarðarkaupstaður stór-
fyrirtæki í almennings þarfir til
framkvæmda á hverju ári, síðan
alþýðan tók við ráðunum.
Þarna sóst ijóslega munurinn
á því, er burgeisar stjórna bæjar-
félagi fyrir sig, og hinu, er al-
þýða stjórnár með velferð almenD-
ÍDgs fyrir augum.
Naaðsyn
afturhaldsins(I)
I
----
Jón Ólafsson bæjarfulltrúi lýsti
yfir því á kjósendafundinum í
Bárubúð í fyrra kvöld, að hann
væri íhaldsmaður. Þess þurfti
hann að vísu ekki. Menn vissu
það. En rét.tara hefði veiið að
orði komist, ef hann hefði sagst
vera afturhaldsmaður. Þá hefði
mátt búast við, að hann hefði
skýrt, hvað það væri í stjómarfari
og ástandi þessa bæjarfélags, sem
honum þætti séistök nauðsyn að
>halda í<, en vera má, að hann
þýkist hafa geit það á sína vísu.
Hann skýrði frá því, að fjármál
Reykjavíkurbæjar væru í ýmsu
langt á eftir fjármálum annara
islenzkra kaupstaða. Það hefir þ’á
víst verið þetta, sem gerði, að
honum þótti svo nauðeynlegt íhaid
í bæjarmálum. Það má nærri
geta, hvort nokkurt vit er í því,
ab Reykjavíkurbæ, höfúðstað ís-
lands, só eins vel stjórnað og
öðrum minni kaupstöðum! Það
verður að halda aftur af honum,
svo að hann veiði •’framvegis á
eftir, Annað er ekki sambóðið
viiðingu hans.
KjfisendaAindorinn.
Munurinn á framkomu Afþýðn-
flokksmanna og burgeisa á kjós-
endafundinum í fyrra kvöld kom
bezt fram í því, að hinir íyrr
nefndu töluðu aðallega um úr-
iausnarefni bæjarmálanna af still-
ingu, þekkingu og framsýnu
viti, en hinir síðar nefndu forðuð-
ust, sem þeir máttu, að koma
nærri því, heldur göspruðu inn-
antóm vígpfð oíí þvaðursögur,
sem þeir höfðu búið til á Jeyni-
‘fúndunnm og spýtt hverir í aðra.
Vöktu þeir því þegar óvild
fundarmanna. Dró það ekki úr
henni, að Jakob Möller var látinn
hafa orð fýrir kiíku-samsteypu
burgeisanna. Fór hann vitanlegá
með tómt rugl, sem við mátti
búast, að öðru en því að stinga
upp á Magnúsi dýraiæknl fyrir
fundarstjóra. Reyndi haon í upp-
hafi að gera mun á ræðutíma
fyrir ræðumenn flokkenna, en
fundarmenn komu þegar í veg
fyfir slfkt. Tilraunir burgeisa til
að spiíla máistrð alþýðuflofcks-
maona ráku þeir Ágúst Jósefs-
son, Sterán Jóhann Stefánsson,
Ólafur Friðriksson, Héðinn Valdi-
mfirsson, Jón Baldvinsson og
Sigurjón Á. Óiafsson jafnharðan
öfan í þá aítur. Var þá Mignús
dósent kallaður til hjálpar; hann
var orðinn æstur af óförum
flokksmanna sinna, svo að hann
giaymdi því, að hann var prest-
ur, þegar hann kora upp á pall-
inn, og ákallaði andskotanö;
hefir hann Iiklega ekki verið
losnaður úr h'utverkinu á Ieyni-
fundlnum kvöldíð áður. Magnús
'Kjaran eyðilagði msð öliu þá
litlu trú, sem einhverjir kunna
að hafa hatt á honum áður en
hann kom upp á pallinn, þvl að
hann ‘reyndi að stæia í fram-
komu og ræðusniði alþektan
gasprara hér í bænum (Ólat
Thors), sem ailir siðaðir menn
eru orðnir dauðleiðir á fyrir
longu, þótt stundum hafi mátt