Vikan - 21.01.1982, Síða 46

Höf.: Jón Örn Guðbjartsson
Rafmagnssumarið mikla
Jtaurarnirrisu upp hverá fælur öðrum.
Sumir hölluðu undir flatt, sposkir af lil-
breytingunni, en síðan voru þeir óðar
færðir í réttar skorður svo að sinfóniur
hafgolunnar yrðu þeirra eina dægra-
stytting um aldur og ævi.
Ég sat í túnfætinum og fylgdist með
iðjusömum verkamönnum þar sem þeir
reistu stólpa siðmenningarinnar í litla
dalnunt mínum. í fyrstu leit ég á þá
dreymnum áugum en svo hætti ég mér
nær þeim eftir því sem á leið, þó ekki svo
að þeir yrðu mín beinlínis varir. Ég
potaði út I loftið og þóttist stjórna en ég
ávitaði þá í huganum og blótaði lágt
niður I barminn. Ég þorði ekki að yrða á
þá en fylgdi þeim eftir sposkur og mér
fannst sem ég væri einn af þessum
framandi mönnum. Ég var línumaður.
Verkstjórinn varð strax vinur minn. Ég
og hann stjórnudum verkinu, hinir unnu
hörðum höndum, en það kom fyrir að ég
rétti þeim hjálparhönd i neyð ■ þeirra.
„Réttu mér spígsporann,” sagði
verkstjórinn.
Ég hljóp til allur af vilja gerður og
sólti skóflu, þeir flissuðu.
„Réttu mér nú kjölfarið, strákur.” Ég
endasentist yfir þúfurnar og náði I haka.
Hlutirnir hjá rafmagnsmönnunum heita
öðrum nöfnum en hér í sveitinni.
„Veistu hvað þessi kálfur heitir?”
spurði verkstjórinn um leið og hann
strauk svitann af enninu og benti á
kálfinn níðri í flaginu.
Mér varð svarafátt, saug bara upp i
nefið og stakk höndunum I vasana, sem
sveitamanna er siður.
„Hann heitir Rarik.maður, sérðu ekki
hvernig hann er allur á iði. Gjörsamlega
yfirspenntur, hengdur upp á þráðeins og
kellingin á bænum."
Ég þagði og horfði á kálfinn bita,
hann var alls ekki eins og festur upp á
þráð. Verkstjórinn brosti í hring.
„Hvað heitir annars kellingin á
bænum?” hélt hann áfram.
„Guðný.”
„Nú já, hefurðu spurt hana hvort hún
sé laus í rásinni?”
„Nei, hvað er nú það?” svaraði ég
hissa.
„Það er svona eins og þegar maður
hefur viðhald.”
Ég velti þessu fyrir mér i orðabók
hugans. Skilningur minn á svo framandi
mállýsku var harla litill og forvitni mín
kostaði mig högg frá húsfreyjunni og
einn sólskinsdag í rúminu. Þá sór ég að
bæjarmállýskan væri ekki fyrir mig og
aldrei skyldi ég leggja slík orð á minnið,
aldrei svo mikiðsem hugsa um þau.
„Þú skalt hætta að hitta þessa menn,”
sagði góðgjörðakona mín, „þeir eru
boðberar siðspillingar.”
En orð hennar voru steingerð og
rafmagnið virkaði á mig sem segull úr
ókunnum heimi. Ég varð að slást I
hópinn. Ég horfði á stauranarisa og vini
mina fjarlægjast. Ég nagaði strá og
blótaði hundinum í eyrnd minni. Þarna
störfuðu menn í allsnægtum á meðan ég
var sem fangi i búri. Ég færðist nær
þeim án þess að verða var við það
sjálfur. Hundspottið fylgdi mér eftir
,,VÍÍ
hvertfótmál, sleikti út um og g|01 ' $
náðum þeim á holtinu. Einn þe'rra^í(i
mér trú um að verkinu hefð' e -
SF
hrós'
of
miðað síðan ég yfirgaf hópinú
varð ég upp með mér yfir þessú >
lét hundinn sækja spýtu I ðstj0^11 jj
gleði minni. Verkstjórinn ,|0p
sígarettu í átt að seppa, hann stöK^ ^
upp kattliðugur og greip hana 111 (ll[
þjálfuðum skoltinum. Hann hefð' ^
iátið það ógert. Verkamennirnir jo
og flissuðu en hvutti lelt
v onsviknum augum og gekk svo
til baejar. #|
Ég fékk sama starf og áður, éí
útsogsins og drakk kaffi nieð
mönnum af flöskum. Hunduri'11’^ ^
aldrei oftar í spillinguna en éS
mína refsingu fyrir að kalla ^
drykkjurút og dóttur hans meHu- pi
- - eftif
fi
verK*
éí
því sem orðaforði minn jókst
jukust refsingarnar. Því miður
ekki heit mitt. of:
Sumarið leið, sól skein í "e ,m< \
■ út e
staurarnir risu og teygðu stg
46 Vlkan 3. tbl.