Landneminn - 01.10.1947, Blaðsíða 10

Landneminn - 01.10.1947, Blaðsíða 10
aukalega gaf liann mér alltaf fimmkall. Ég liafði djöfuldóm af peningum. Fínn náungi, herra Lloyd, með allar fallegu stúlkurnar sínar. Konan hans var lömuð, svo að ég býst við að honum hafi verið vorkunn þó hann hafi leit- að sér skemmtunar annars staðar. Þau bjuggu saman á Hvítusléttu á stóru setri. En hann Iiafði fengið sér leigt á Hótel Stynesant, og skrifstofu hafði hann niðri á Broadway. Hann sagði þegar ég fékk vinnuna: „Drengur minn, það er sama hverju þú kemst að um mig, hvar ég bý eða hvar ég vinn, hugsa þú ekki um annan stað en þenn- an. Skiptir ekki máli hvað skeður við Árbakka- braut, það þarf ekki að fara lengra. „Yes, sir, herra Lloyd,“ sagði ég, því ég vissi hvað til míns friðar heyrði. Svo ég kom aklrei ná,lægt skrifstofunni hans eða sá neitt af hinu fólkinu lians nema bílstjórann — og hann var Japani. Það eina, sem mér þótti að vinnnunni, var að stundum kom liann með skelfing ódýrt kven- fólk, nógu dýrt íyrir hann, en lélegt í sér. Vissu ekki hvernig þær áttu að umgangast þjón. Ein þeirra ætlaði að leika mig grátt, en ég aðvaraði hana einu sinni í rólegheitum og herra Lloyd ikom mér til hjálpar. Sá gamíi sagði: „Þetta er enginn venjulegur strákur. Hann er reyndar þjónninn minn, en hann er að búa sig undir að verða tannlæknir, og hann er jafnhvítur að innan og liann er dökk- ur að utan. Farðu vel með hann, cða það er mér að mæta.“ Og það leið ekki á löngu áður en hann lét þessa döniu fara og náði í litla írska stúlku, bláeygða, sem hann fór helvítlega með. Annað var það samt líka, sem mér geðjaðist ekki að. Stundum varð ég að drekka einhver hel- vítis ósköp með honum. Þegar hann var kven- mannslaus varð hann göfuglyndur og fór að tala um konuna sína, og hvernig hún hefði ekki stigið í fæturna í átján ár og bara legið þarna aftur á bak í rúminu. Þegar hann hafði haldið þessu áfram í klukkutíma, vildi hann að ég færi að drekka með sér. Og þegar hann var orð- inn sæmilega hífaður, fór hann að tala um kven- fólk yfirleitt, og spurði mig, hvernig þær væru í Harlem. Þá sagði hann mér hvernig þær væru í Montreal og Havana og Honolulu. Hann hafði jafnvel haft tatarakvenfólk á Spáni. Þá drakk hann og drakk og lét mig drekka með sér. Og við urðum báðir svo fullir, að ég gat ekki farið í skólann um morguninn og hann fór kannski ekki á skrifstofuna allan daginn. Um fjögurleytið lét hann mig nudda sig upp úr spritti og síðan fór hann á Hótel Stynesant og borðaði með fyrirfólkinu, sem hann þekkti. Stundum sá ég hann ekki dögum saman. En vanalega gaf hann mér þá einn grænan. „Drengur minn, þú skalt aldrei tapa á að vera með mér. Hérna!" og þá voru það fimnr dollarar. Stundum sá ég ekki herra Lloyd vikum saman. Þá kom hann kannski eitt kvöldið með eina fjöruga, og ég fór að blanda vín og smyrja brauð og búa um rúmið. Þá var hópur af konum, sex eða átta í röð í nokkra daga. Og ég var útjask- aður að gefa þeim að borða og drekka. Svona hélt hann áfram þangað til hann varð þreyttur og náði í þær fínu aftur. Þá barði hann kannski eina og sendi hana svo burt. Þá iirðum við full- ir aftur. Þegar hann var orðinn allsgáður hringdi hann í bílstjórann sinn og lét hann aka með sig út á Hvítusléttu til að sjá hana gömlu sína, eða niður á hótelið þar sem hann hélt til með einkaritaranum. Hann hafði svo helvíti mikla peninga, hann herra I.loyd. Ég veit ekki hvernig fólk fær svo mikið fé. En ég skipti mér ekki um það meðan ég fæ eitthvað af því. Og hefði það ekki verið vegna þessarar dökku stelpu, hefði ég það ágætt enn. Eg veit ekki livar hann náði í liana. í einum næturklúbbnum í Harlem, býst ég við. Þau komu inn með hávaða og látum um fjögurlevtið einn morgun. Ég heyrði hana hlæja í dagstof- unni og ég vissi að það var negrahlátur — eitt okkar. Svo djúpur og skemmtilegur, það gat ekki verið neitt annað. Ég fór auðvitað á fætur, eins og ég gerði alltaf þegar ég heyrði lierra Lloyd koma inn og braut dálítinn ís og náði þeim í vín. Já, hún var dökk, það var víst um það. Ein af þessum gullbrúnu, eins og Alabamatungl. Lag- leg stelpa. Ég hafði aldrei séð þann gamla svo hamingjusaman áður. Hún lét hann hlæja og kreista og kyssa til dögunar. Hún ktinni að haga orðum sínum, stelpan, án þess að hægt væri að hafa á því. En það varð honum að falli. Hún liafði ekki til einskis unnið í leynivínsölunum í Harlem. Jesús Kristur! Hún var eins og bland- að væri saman gin og vermóð. 4 LANDNEMINN

x

Landneminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Landneminn
https://timarit.is/publication/893

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.