Landneminn - 01.05.1954, Blaðsíða 6

um sögum sinum. Aúmingja pabbi-san.
Þær eru allar hórur, skllurðu það ekki?
Hóra er hóra, og þær eru hórur aí þvi
að Þær vllja vera hórur og þekkja ekkert
annað. ‘'
,,Það er ekki satt, “ andmæltl ég. Ég
kenndi I brjóstl um geisurnar. Mér íannst
þær svo ólikar þeim fáu vændiskonum,
sem ég hafðl kynnzt í Bandarikjunum.
Það var ein stúlka i gelshúslnu, sem hafðl
verið seld, þegar hún var þrettán ára
og var hrein mey, þegar hún hóí staríið.
Eftir fyrstu starfsnóttina hafðl hún grát-
ið í þrjá daga, og ennþá urðu margir
hermannanna skömmustuleglr, þegar þeir
völdu sér hana tll fylgilags. ,,En Súsíkó?"
sagði ég.
,,Ég trúi því ekki. Það er elntómt slúð-
ur," öskraði Hayes. Hann grelp i öxl
mina og hélt yfir mér ræðu. ,,Ég skal
koma vitlnu fyrlr þlg. Ég er ekki að segja
að ég sé neinn súpermaður, en ég er með
á nótunum. Skilurðu það? Ég er ekki
að segja, að ég sé neitt betrl en aðrlr,
en ég er ekki heldur að telja sjálíum mér
trú um, að ég sé það. Og ég næ ekki upp
i nefið á mér, þegar menn ætla að láta
mig gleypa hana ömmu mina. “ Hann
sleppti öxl mlnnl elns snögglega og hann
hafði gripið I hana. Rauða andlitlð hans
var mjög rautt og ég þóttlst vita, að
honum heföl runnið veruiega i skap.
,,Allt i lagl,“ sagði ég.
,,Allt 1 lagi.“
Þegar tímar llðu fór hann að koma
fram vlð Júríkó eins og hann var vanur
að koma fram vlð þá, sem hann var orð-
inn nákunnugur. Hann gaf skapi sinu
lausan taumlnn. Ef hann var í vondu
skapl, reyndl hann ekkl að dylja það. Ef
skap hans var úfið, átti hann tll að íor-
mæla henni; ef hann var í góðu skapi,
söng hann kannski íyrir hapa eða haíðl í
íramml drykkjulæti eða kysstl hana
mörgum sinnum fyrir augunum á mér
og Mímíkó og Játaði hennl ást sina hárrl
röddu, sem oft minnti á reiðlraust. Einu
sinni misbauð hann hennl drukkinn, og
ég varð að skerast i leiklnn. Daginn eftir
færði hann Júríkó gjöf, skrin úr tré,
sem hann hafði keypt af japönskum smið.
Mér var allan tímann ljóst, að Júrikó
iagði á hann ástarhug.
Ég var vanur að hugsa um herbergln
uppi eins og pappírsherbergl. Þau voru
búln til úr strái og léttum viðl og perga-
menti, sem limt var á trégrind, og þeg-
ar maöur lá í fletlnu á mlðju gólfl, var
þvi likast sem öll hljóð úr öllum nálæg-
um herbergjum flæddu hindrunarlaust
gegnum rennlhurðirnar. Mimikó og ég
gátum oft heyrt þau tala saman i næsta
herbergl og löngu eftir að Mímíkó var
sofnuö, lá ég oft við hlið hennar og hlust-
aði á rödd Júrlkó, sem streymdl mjúk
elns og andardráttur gegnum milllvegg-
ina. Hún var þá að segja honum frá þvi,
14 LANDNEMINN
hvernig hún hefðl varið deginum og frá
atvikum, sem komið höfðu fyrlr i geisu-
húslnu. Hún hafði lent í brösum við
Mömmu-san, hrukkóttu gömlu konuna,
sem var maddama hennar, og Tasana
hafði frétt af bróður sínum, sem var ný-
búinn að eignast barn með konu sinnl.
Það var von á nýrrl stúlku í húsið eítir
tvo daga, og komið hafði á daglnn að
Katai, sem fór í gær, var veik. Mamma-
san var farin að draga við þær kol í
glóðarkerinu, hún var vist áreiðanlega
nizk. Þannig var það, eintóm fjölskyldu-
mál. Hún hafði fest tölur á stríðsúlpuna
hans, hann var sællegur ásýndum, hann
var að þyngjast, hún þurfti að kaupa
sér nýjan kímónó, því að kímónó númer
tvö var orðinn svo tötralegur, og númer
þrjú var alveg búinn að vera. Hún hafði
áhyggjur af Henderson-san, sem hafðl
drukkið sig fullan tvö kvöld í röð og
bariö Kukómu. Hvað ættl hún að gera
við hann?
Og Hyes hlustaði á hana, vafalaust með
höfuðið i kjöltu hennar, og tautaðl blíð-
leg svör, afþreyttur og vlðkvæmur, með-
an hún strauk blturðlna af andlitl hans.
dró hana út úr því með ílngurgómum
sínum, en barnslegur hlátur hennar berg-
málaði mjúklega i herbergjunum. Þarna
voru líka önnur hljóð; hrotur i mönnum,
hlátrar stúlkna, tvelr hermenn að rifast,
og lágt niðurbælt hvísl geisu, sem grét
i einhverju herbergjanna. Allt þetta
streymdl yflr mig í þessu litla húsi með
pappirsklefana þrjátíu í mlðri Japanskri
smáborg, á meðan japönsk nóttin varpaði
llstrænu mánasklnl yfir hrísakra og
furuskóga, þar sem trén uxu í röðum.
Ég öfundaðl Hayes, öfundaði hann um
leið og ég fann fjörlausan líkama Mímí-
kó snerta mlnn, öíundaði hann af bliðu
þelrri, sem Júrikó veitti honum af svo
mikilil hlýju.
Hann sagði henni elna nótt, að hann
elskaði hana. Hann elskaðl hana svo mik-
ið, að hann ætlaðl að skrá sig aftur í
herinn og vera áfram í þessari japönsku
borg að minnsta kosti i ettt ár enn. Ég
heyrði til hans gegnum pergamentvegg-
Ina, og ég hefði spurt hann um það dag-
Inn eftir, ef hann heföi ekkl minnzt á
það sjálfur. ,,Ég sagði þetta vlð hana, og
ég laug,“ sagði hann.
,,Nú, af hverju varstu að segja það vlð
hana?“
„Maður á að ijúga að konum. Hafðu
mltt ráð. Þú nærö meira og meira valdl
yfir þeim, þú segir þelm það sem þér
bezt líkar, og eini vandinn er að trúa þvi
aldrei sjálfur. Skilurðu mig, Nicholson?'1
,,Nei, það geri ég ekki."
„Þannig á að fara með þær og öðru-
visl ekki. Ég er búlnn að vefja Júríkó
um fingur mér." Og hann vlldi endllega
segja mér nákvæmlega frá þvi, hvernig
þau sýndu hvort öðru ástarhót, og af
írásögn hans einni varð mér ljóst, hvað
það var, sem hann vlldi eyðileggja. Hann
hafði verið elnlægur, þegar hann talaði
vlð Júrikó. Meðan hendur hennar gældu
við andlit hans og nóttin leið í þoku fram-
hjá gluggunum, langaði hann til að lnn-
ritast aftur í herinn og vera áfram i
eitt ár, langaði til að halda íingrum
hennar á andliti sér og írysta timann,
svo að hann hættl að liða. Honum hlýtur
að hafa sýnzt það mögulegt nóttina áður,
hann hlýtur að hafa iangað til þess og
viljað það, séð sjálfan slg skrifa undlr
skjölin um morguninn. 1 þess stað hafðl
hann séð mig. hafðl séð gulgræna litinn
á elnkennisbúnlngnum mínum og vitað,
að hann gat ekkl gert alvöru úr þvi.
Hann var drukkinn um kvöldlð, þgar
hann fór tll fundar við hana, skapillur og
þegjaniegur, og hann hafði enga skemmt-
un af Júríkó. Ég held að hana hafi grun-
að að ekki værl allt með íelldu. Hún
stundi oft, hún masaði á japönsku vlð
Mímíkó og sendi honum snöggar augna-
gotur til að sjá hvort hann værl að skipta
skapi. Þá — þáð hlýtur að hafa verið
henni ákaflega miklls virði — spurðl hún
feimnislega: „Þú skrá þig í eitt ár?“
Hann starði á hana, ætlaði að fara að
kinka kolli, en rak upp stuttan hlátur.
„Ég er að fara heim, Júrikó. Ég á að
fara heim eftir elnn mánuð."
„Segja aftur, viltu?"
„Ég er að fara héðan. Eftir elnn mán-
uð. Ég læt ekki skrá mig aítur."
Hún sneri sér vlð og horfði á vegginn.
Hjörtur Gu&mundsson:
llæniiig'iiiii
Lágvaxinn kubbur lotinn í her&um
me& langar klœr.
Birtist þeim smáa í bö&ulsmyndum,
bítur og slœr.
Rá&settur ma&ur reikninga falsar
ramir og ber.
Löglegur þjófur í landi voru
lýgur og sver.
€rkynju& mynd í (tu&valdsins gervi
œpir og ber.
Lávaxinn kubbur me& lœvísu brosi
lœ&ist og sver.