Landneminn - 01.05.1954, Blaðsíða 13

Pappírshúsið
ÆtlaSl hún kannskl að fara að gifta
slg?
Nel, hún ætlaöi ekkl að fara að glfta
sig. Hún haföl verið vanvirt og enginn
mundi vllja eiga hana.
Hayes byrjaði að snúa upp á hattlnn
stan. Áttl hún musnme? Ætlaði hún að
fara burt með musnme?
Nei, það var enginn mnsnme. Hayes var
hinn elnl mnsnme i lífi hennar.
Jæja, hvert ætlaðl hún að fara?
Júríkó andvarpaði. Hún gat ekki sagt
honum það. En hún vonaðl að Hayes
kæmi oft að hitta hana næsta hálfan mún-
uð, þar sem hún mundi fara brott á und-
an honum.
..FJandinn sjálíur, hvert ætlarðu að
fara?" hrópaði Hayes.
Þegar hér var komið sögu íór Mímíkó
að gráta. Hún grét hátt, hélt hendi fyr-
ir andlitið og sneri höfðinu tii hliðar.
Júrikó spratt á fætur til að hugga hana.
Júrikó klappaði henni á kollinn og and-
varpaðl um leið og Mimikó.
..Hvert ætlarðu að fara?" spurðl Haeys
einu sinni enn.
Júríkó yppti öxlum.
Þessu íór fram i klukkustund. Hayes
nauöaðl, og Júrikó brosti. Hayes bað og
Júrikó var döpur í bragði. Loksins, þeg-
ar við vorum á förum, leystl Júrikó frá
skjóðunni. Eftir hálfan mánuð, klukkan
tvö eftir hádegl á sunnudag, ætlaðl hún
að fara inn i lltia herbergið sitt og þar
ætlaðl hún að fremja harakírl. Hún
hafði verlð vanvlrt, og áttl einskis ann-
ars úrkosti. Hayes-san var mjög góður,
að hann skyldi biðjast afsökunar, og
glmsteinar tára hennar voru einu gjaf-
irnar, sem voru góðseml hans samboðnar,
en afsakanir gátu aldrel reist aftur heið-
ur hennar, og þssvegna neyddlst hún tll
að fremja harakíri.
Mimíkó fór aftur að gráta.
,,Þú átt við, að þú ættir aö fyrlrfara
þér eftir hálfan mánuð?" sagði Hayes
hvatskeytilega.
,,Já, Hayes-san."
Hann fórnaði höndum. ,,Það er tómt
pip, tómt pip, skilurðu?" •
,,Já, píp, pip," sagði Júrikð.
,,Þú lýgur þessu öllu? Júrlkó."
,,Já, Hayes-san, píp, píp."
,,Við skulum koma okkur burt héðan,
Nicholson." Hann sneri sér við i dyrun-
um og hló. ,,Þú varst nærri búinn að
hanka mig núna, Júrlkó."
Hún laut höfðl.
Hayes íór þrisvar tU íundar vlð hana
næstu vlku. Júrlkó var aUtaf eins. Hún
var kyrrlát, hún var vingjarnleg, hún
var afarfjarlæg. Og Mimíkó grét hverja
nótt í sæng mlnnl. Hayes sat á sér elns
lengl' og hann gat, en i vikulokin hóf
hann aftur máls á því. ,,Þú varst að gera
nð gamni þínu, var það ekki, Júrikó?"
Júrikó bað Hayes-san að minnast ekld
á það framar. Hana langaðl ekki til að
valda honum óþarfa sársauka. Hún hafði
sagt honum frá því einungis vegna þess
að dýrmætustu tilflnnlngar hennar voru
helgaðar honum og hana langaðl tll að
sjá hann oft þessa fáu daga sem voru
eftir.
Hann rak upp vandræðalegan hæðnis-
hlátur. „Heyrðu — hér — hættu þessu.
Heyrirðu það?“
,,Já, Hayes-san. Ekki meira ta!a.“ Hún
ætlaðl ekki að minnast á það framar,
sagðl hún. Hún vlssi hvað honum féll
það illa. Dauðinn var óskemmtilegt um-
ræðuefni i geisuhúsi. Hún ætiaðl að reyna
að vera upplifgandi og hún bað okkur að
fyrirgefa sér, þó að vitneskjan um ör-
lög sjálfrar hennar kynni öðru hverju
að depra svip hennar.
Þegar vlð gengum aftur heim í skóla-
húsið um morgunlnn, var Hayes þögull.
Hann hamaðist við verk sitt allan daginn
og sótbölvaðl mér hvað eftir annað fyrir
að matreiða ekki nógu nákvæmlega eftlr
fyrirmælum hans. Um nóttina sváfum
við, i skála okkar, og morguninn eftir
vaktl hann mig fyrir allar aldlr.
„Heyrðu Nicholson, ég get ekki soíið.
Heldurðu að stelpubjánanum sé raunveru-
lega alvara?"
Ég var glaðvakandi. Ég hafði ekki sof-
ið vel sjáifur. ,,Ég velt ekki, sagði ég.
,,Ég held ekki að henni sé alvara?"
,,Ég veit, að hennl er ekki alvara,"
fullyrtl hann.
,,Já." Ég kvelkti mér i slgarettu og
drap óðar í henni aftur." „Hayes, mér
var samt að detta í hug, — þú velzt um
þennan austurlenzka hugsanagang."
..Austurienzka hugsanagang! Mér er
andskotans sama, Nichoison, hóra er hóra.
Þær eru allar eins, trúðu mér. Hún er
að fiflast."
,,Já, þá það."
,,Ég ætla ekki einu sinnl að minnast á
það við hana.“
Alla seinni vlkuna stóð Hayes við orð
sin. Oftar en elnu sinni var hann að þvi
kominn að spyrja hana einu slnnl enn,
cn sat á sér. Það var mjög erfitt. Eftir
því sem á leið fór Mimikó að gráta opin-
skáar og opinskáar, og augu Júrikó áttu
Það tll að fyllast tárum þegar hún ielt
á Hayes. Hún kyssti hann blíðlega, and-
varpaði og beittl siðan viljastyrk sínum
til að sýnast glöð, eða svo var að sjá.
Elnu sinni kom hún okkur á óvænt með
því að gefa okkur nokkur blóm, sem hún
hún hafði tínt, og batt þau í hár okkar.
Dagar vikunnar llðu hver af öðrum. Ég
beið eftir að fá fréttir hjá hinum her-
mönnunum, en Hayes sagðl ekki orð, og
geisurnar sögöu ekkert heldur. Samt var
auðfundið að geisuhúsið var ekkl elns og
það átti að sér. Geisurnar sýndu Júríkó
framúrskarandi mlkla vlrðingu og sættu
íæri að snerta klæðl hennar, er hún gekk
framhjá.
En á iaugardag var Hayes öllum lokið.
Hann vildi endilega að við færum úr
geisuhúsinu um kvöldið og hann lét Júri-
kó fylgja okkur niður í forsalinn. Á með-
an hún var að reima að okkur skóna
lyfti hann höfði hennar og sagði: ,,Ég
vinn á morgun. Ég hitt þig á mánu-
daglnn."
Hún brosti dauflega og hélt áfram að
relma skóna.
„Júríkó, ég sagði að ég ætlaði að hitta
þig á mánudaginn."
„Nei, Hayes-san. Betra á morgun. Ekkl
hér á mánudaglnn. Farln, bæ-bæ. Þú
koma á morgun fyrir klukkan tvö."
„Júríkó, ég er á vakt á morgun. Ég
sagðist ætla að hltta Þlg á mánudaginn."
„Segja bless núna. Aidrel sjá mig aft-
ur.“ Hún kyssti okkur á vangann. „Vertu
sæil, Nick-san. Vertu sæll, Hayes-san."
Eitt tár rann ofan hvorn vanga hennar.
Hún fálmaði um jakka Hayes og hljóp
upp stigann.
Um nóttina kom okkur Hayes ekki dúr
á auga. Hann kom yfir að kojunni minnl
og sat þar þegjandi. „Hvað heldur þú?
sagði hann eftir langa hríð.
„Ég veit það ekki."
„Ég veit það ekki heldur." Hann byrj-
aði að formæla. Hann drakk af stút við-
stöðulaust. en það hafðl engln áhrif. Það
svelf ekkert á hann. „FJandinn hlrði mig
ef ég fer nokkuð þangað á morgun,"
sagði hann.
„Gerðu það, sem þú heldur að sé bezt."
Hann blótaði kröftuglega.
Morgunnlnn leið. Hayes vann af kappi
og varð verklaus. Maturinn var tilbúinn
íimmtán mínútum fyrlr tilsklllnn tima.
Hann hringdi til borðhalds klukkan hálf-
tvö. Klukkan eitt voru .aðstoðarmennlrnir
langt komnir að þvo upp.
„Heyrðu, Koto,“ spurði Hayes elnn
aðstoðarmann. miöaldra mann, sem hafði
verið útflytjandi og talaðl ensku, „hvað
geturðu sagt mér um haraklri?"
Koto glotti. Hann var alltaf mjög kurt-
eis og mjög svlplaus. „O, harakiri, — þaö
er japanskur þjóðarsiður," sagðl hann.
„Komdu," sagðl Hayes við mig, „vlð
höfum fri tll kl. þrjú, þegar vlö förum
a^S undlrbúa kvöldmatinn. „Hann var að
LANDNEMINN -111