Landneminn - 01.01.1955, Blaðsíða 12

bækitr sínar sarnan, og bckkjarsystkini
huns stóSu i hnapp viS dyrnar og horjBu
á hann meS lítilsvirSingu. llann gckk til
þeirra, sagSi ekki orS, en brosti, og hann
jann, aS hann þurjti aS taka á öllu til
aS leika þetta hlutverk vel í þetla skipti,
hann hajSi hjartslátl, en hann vonáSi,
aS enginn gœti hcyrt þaS, því aS honum
fannst hjartáS í sér hamast eins og sleggja
á stálplötu . . . og hann roSnaSi ekki, Itann
hejSi jumliS þuS, scnnilega orSiS mjög
fölur, en hann var jölur jyrir, og hann
var búinn aS jtjálju sig mcS einbeitni til
aS titra aldrei, hvaS sem gcngi á. Hann
gekk beint inn í hópinn, viSbúinn öllu,
og ej einhver liejSi blakaS viö honum, var
hann orSinn ákveSinn í uS berjast. þangáS
til hann vissi ekki meira aj -sér. Hann
komst út í forstojuna, og allur bekkurinn
á hœlunum á honum, og ókvæSisorSin
skullu eins og hagl á honum allan tímann.
Ilann opnáSi útidyrnar, sncri sér viS,
horjSi framan í hópinn og þakkaSi hon-
um jyrir og reyndi aS vera virSulegur og
kankvís um leiS og ekki uS lála sjást, áS
hann væri sœrSur. Ilann gekk niSur tröpp-
urnar og allir á eftir, og þcir bentu á
hann og hrópuSu vonda hluli urn hann,
og hann stefndi í áttina aS skólanum,
einn, meS allt þetta í bakiS, og nú skein
síSdegissólin framan í hann, og hann var
nœrri dottinn á höfuSiS, af því hve hann
var háleitur, og hann fór aS reyna aS
hugsa um annáS en gerzt hajSi, og honum
fannst leiSin löng.
AS kvöldi þessa sarna dags kom lestr-
arfélagi hans til hans og ávarpaSi hann aS
fyrra bragSi og baSst afsökunar. Hann
brosti, og þeir gengu niSur á kaffihús, og
allir urSu hissa, sem sáu þá saman. Nœsta
dag, þegar hann kom í skólann, var bckk-
urinn þögull, og sumir litu undan, þeg-
ur hann horjSi á þá. Ilonum fannsl vont,
verst af öLlu, sem hann frétti síSar, aS þeir
höfSu búizt viS því, aS hann scgSi frá
þessu heirna hjá sér.
IIANN HUGSAÐI urn þaS ojt, aS á marg-
an hátl var vont aS vera í skólanum, aS
alast í stofnun, sem hann fann, aS margir
hötuSu eSa virtu eSa hvort tveggja. ÞaS
hajSi líka veriS vont aS vera yngstur syst-
kinanna og yngstur í belcknum og alltaf
veriS erfitt uS vera sonur hans, scm slýrSi
skólanum. ÞaS þvingaSi hann ásamt ýrnsu
sem gerSist sncmma í lífi lians og hafSi
vuranleg á hrif á hann.
HANN MUNDI EFTIR vœringum frá
bernsku. Hann mundi eftir þvi, hve oft
hann þurfti aS verja hendur sínar, — þaS
var svo margt, sem fór í taugarnar á
honum, og ýmis atvik niSurlœgSu hann
Einu sinni lét móSir hans snoSklippa
hann. Þá var hann sjö ára — ekki meira
— og hann fann, hve hann var andkanrui-
legur í stuttbuxurn úr myglugrœnum
Gefjunardúk, og meS snoSinn kollinn og
jreknur á nefinu, svo þaS leil út eins og
kríuegg, og meS skarS milli jramtann-
anna, en nú var honum sama. Hann magn-
aSi sig lil aS labba sig rólega upp lúniS
fyrir ofán skólahúsiS og átti sér einskis
ills von — þó hafSi hann látiS alpahúfu
á kollinn til vonar og vara — og þar var
allt í einu'komin einn brœSra hans og
lcikfé.lagi hans, báSir tólf ára. Honum
fannst þeir slórir.
,-,Þur er hclvítiS,“ sögSu þeir báSir ein-
um rómi.
„Nei, sjáiS þiS lilla greyiS, hvaS hann
er skrýtinn,“ sagSi annar þeirra. Hinn
var meS myndavél og bætti viS: „Og þaS
leynir sér ekki, aS þaS er búiS aS rýja
hann. Nú skulum viS svei mér mynda
liann, já svona . .. krúnurakaSan.“
Og bróSir hans greip hann undir hend-
urnar og þeytti af honum alpahúfuna og
hélt honum í heljargreipum, á meSan fé-
lagi hans tók myndina í mestu hœgSum
sínum. Innan tíSar streymdi skólafólk aS
til aS skemmta sér aS honum, og hann
bœSi vissi og fann, aS hann var álakan-
lega skringilegur. ÞuS var hlegiS mikinn
og lengi, og hann skalf. Hann beit bróS-
ur sinn eins fast og hann gat, og hann
sparkaSi í lcgginn á honum. Hann sagSi
allt hiS versta, sem hann vissi um hann,
og hann vissi, aS honum kom verst, aS aSr-
ir vissu. Ilann naut þess aS sjá, hvernig
hann hvílnuSi i framan, og nú barSi bróS-
ir hans hann beint framan í undlitiS og
ajtan á hálsinn, en nú fann hann ekkert
til. ReiSin hafSi fengiS útrás, og á meSan
hann var rciSur. var honum alltaf sama
um sjálfan sig, og honum var alltaf sama
um allt, þegar hann var reiSur og sœrSur
í senn.
ÞAÐ VAR VETUR og hann nokkrum ár-
um eldri. Asahláka haf'Si vcriS lengi og
komiS krap og vatn í tröSina á skólatún-
inu, og nú var hann farinn aS blása aS
norSan og orSiS hráslagalegt. Þar stóSu
þeir þessir sömu — nú orSnir stærri
og sterkari. Hann var aS koma úr eld-
húsinu og maulaöi gláSvolga kölcu, sem
móSir hans hafSi stungiS upp í hann beinl
úr ofninum. Ilann var glaSur, hanu IrafSi
vcriS aS lesa eitlhvaS, scm liafSi snort-
iS hann, og hann gekk upp túniS og var
aS hugsa um þaS, sem hann haf'Si veriS
aS lesa, sperrandi sinn granna búk og
teygjandi sinn langa háls undir þessu yf-
irnáltúrlega stóra höfSi, og nú kominn meS
lubba, scm hann greiddi skáhallt niSur á
enniS cins og Hitlcr. Hann áilti sér einskis
ills von fremur en jyrri daginn, hann hafSi
ekki gert á hluta neins, og lcngi hafSi
hann ekki veriS eins sáttur viS umhverfiS
og nú, og honum fannst allt leika í lyndi,
og hann var ekkcrt feiminn ... hann var
meira uS segja dálítiS rogginn. Hann hajSi
fari'S í sund um morguninn og veriS aS
byrja aS læra skriSsund, hann ha/Si vcriS
aS þjálfa fólahrcyfingarnar, og sundkenn-
arinn hafSi stuSiS á bakkanum og bent á
hann og sagt viS einhverja viSstadda, aS
hann hreyfbi fœturna óvenjulega stílfag-
urt. Þetta magnaSi hann, og nú var hann
öruggur og nú var honum sama um, þótt
hann vœri lítill eftir aldri og skrýtinn
og ekki sterkur, og nú var hann kominn
til þeirra. Vutnsbali slóS viS hliS þeirra.
Hann vissi. ekki á gott og þeir báSir meS
kdSal í hendinni. ÞaS skipti engum tog-
um, aS þaS gerSist. Ilann var gripinn
á lojt og keyrSur ofan í balunn og ríg-
haldiS þur sterkum höndum, og á meSan
burulu þcir í sitl livart eyraS á balanum.
Honum varS litiS á kolmórauSan valns-
elginn, og þuS hlupu gárur eftir flet-
inum. Nú hljóp annar yfir á hinn bakk-
ann og kippti í, og balinn skoppaSi út á
vatniS meS hann innbyrSis.
„Nú skaltu skemmta þér,“ kallaSi hinn.
ÞaS var vinur bróSur huns; hann varS
seinna flugkappi og mikill meS þjóSinni.
Nú fann hann. hvernig balinn tókst á loft
og þeyttist áfram, og hann leit til beggja
handa og sá þá báSa, skcllihlœjandi,
hlaupandi af óllum togum, ýmist rykkj-
undi. í kaöulinn cSu slukandi á honum,
og nú snarslöSvuSu þeir hlaupiS og bal-
inn sporSreislist, og um leiS hjó hann
8 LANDNEMINN