Landneminn - 15.02.1955, Blaðsíða 10

Maria Wine:
Vakna skógartjörn
Vakna skógartjörn!
Lyftu þinni döpru isþrá
að sólln geti þítt hörku þína
og drjúpi gelmsins ljósa blóð
í myrkur þitt.
Lauga hvarm þtnn i frjóregnl mlldu
lát þeyinn vekja bylgjur
að fái hvitar vatnaliljur
vaggað dreymnu höfði.
Vaknið vaknið skógartjarnir allar!
Vorlð er komið!
Dreifið bláum augum ykkar um löndin!
Vakna skógartjörn min lltla!
Lyftu þinni döpru isbrá!
Artur Lundkvist:
Skcdar
Stúlkan lýtur niður að lindlnnl, gerir
skál úr höndum sinum og drekkur. Ungar
mjaðmir hennar eru einnig eins og skál
— undir ávöxt lifslns. Þegar hún hefur
drukkið lysti sina brýtur hún skál hand-
anna, og eftlr fáein ofstutt ár mun mjaðm-
arskál hennar moldu orpin, leysast sundur
og verða að dufti. Skál sem er skorln i fíla-
beln, listilega gerð og lótusblómum
skrýdd: elnnig hún mun lögð i mold og
verða að dufti. Ungar hendur, ungar
mjaðmlr, skál úr íílabelnl: eitt slnn
glata allir hlutlr formi því sem þelm var
geflð.
f
Arthur Rimbaud:
Morgunn
í sömu eyðimörk um sömu vetrarnótt
vekur silfurstjarnan alltaf þreytt augu
min með ljósl sínu, en vísar þó aldrei tll
vegar Konungum lifslns, vitringunum
þremur: hjartanu, sálinni og andanum.
Hvenær skyidum vér leggja af stað yfir
fjöll, yfir höf til að fagna fæðingu hlns
nýja starfs, hins nýja visdóms, flótta harð-
stjóra og djöfla, dauða hjátrúarinnar?
Hvenær elgum vér að fara til að hylia
fyrst allra — frið á jörðu?
Söngvarar himnanna, villuráfandi þjóð-
ir! Þrælar, látum eigl þá ógæfu henda oss
að bölva líílnu.
Kurt Stern:
Hið svala vatn
i
1 upphafi var ljóðið
Lækur rann
um æðar þér við söng
(hið svala vatn
sefandl niði fleyttl dagslns angri
I óttudjúplð rótt og mánahvítt)
úr hjartans fylgsnum
ferskur bergvatnstær
spratt upp að morgni
morandi af iöxum
stiklandi hála Oúð
sem ílygi ör
og flauminn smygi
röskum sporðaköstum,
með spurn i augum:
herm mér hvíta ský
(er hægu leiði festinguna ekur
faldrauðum seglum)
er til önnur lengrl
ellífð en þessl dagur?
Börn ó börn
hló blær 1 grænu sefl
sælu aular:
ellífðin það er óg
(mín leit að lognl)
og ljöðið er hjá guðl
En gættu þin.
Japanskar vísur
Óttusöngur
Andvarlnn vekur
vatnið um ljósa óttu
— eins hrærir ástin
árglaðar morgunbárur
óðsins í minu blóði.
Barngœla
Sem varir bæri
bleikja í hægum strauml
bamið þitt fagnar
brjóstinu næmrl tungu,
teygar þess værð og þagnar.
Bláskóganótt
Svifmjúkum vængjum
vitjar mins unga hjarta
júnínótt bjarta
blærlnn er fletti blöðum
bláskóga á helgu dægrl.
ÚR VÍSN/
t
Gunnar Hagen:
Draumur um söng
Mig dreymdi fyrlr nokkrum nóttum
undarlegan draum. Við vorum öll orðln
sklpverjar á seglskútunnl Sulti. Ég hafði
þann verka að yrkja íyrir áhöfnlna, en
þar var hængur á:
— Við skiljum þig ekkl, sögðuð þið.
— Ég skil ykkur ekki heldur alltaf, sagðl
ég. — Hvers vegna sltjið þið tll dæmis á
lestarlúkunni, þótt ég sé búinn að marg-
segja ykkur að lestin er full af mat?
— Lestin er full af mat, sögðuð þið með
hungurglóð í augum og þriíuð í hrlngina
á lúkuhlerunum. en rlsuð ekkl á fætur.
, — Það er ekki hægt að lyfta sjálfum sér,
* sagðl ég.
— Það er ekki hægt að lyfta sjálfum sér,
endurtókuð þlð sljólega, slepptuð hring-
unum og hélduð áfram að sitja.
— Kísið upp! hrópaði ég.
— Þetta er ekki hægt að syngja, svör-
uðuð þiö og sátuð sem fastast.
— Ef þið getlð ekki sungið söngva mina,
svaraðl ég, værl reynandi að hrópa þá
hlæja þá gráta þá bölva þá hnerra þá
hósta þá sjúga þá upp í nefið fiauta þá
tauta þá lesa Þá segja þá hvisla þá þegja
þá . . . sem ykkur þóknast.
Vlð þaö vaknaði ég, og þrjú siðustu orðin
mælti ég glaðvakandi.