Landneminn - 15.02.1955, Blaðsíða 11

Langston Hughes:
Þegar fram liðu stundir
3ÓKINNI
Edith Södergran:
Nautið
Hvað dvelur nautlð?
Skap mltt er dulan rauða.
Sé ég þá blóðhlaupin augu?
Heyrl ég andardrátt tíðan heltan?
Skelíur jörðin undir gryðungsins klautum?
Nei.
Nautið er kollótt,
himir á bási
japlandi af þráa á seigri tuggu,
sér ekki rauöasta faldinn, er velfuðu vlndar.
Það gerðist fyrlr löngu.
Ég var nærri búinn að gleyma draumi mínum.
En þá sá ég hann
beint framundan
bjartan sem sól —
drauminn.
En svo reis veggurinn,
hann reis ofurhægt
hægt
skyggjandi
byrgjandi
ijósið frá draumnum,
unz hann náði alla leið til himins —
veggurinn.
Elmer Diktonius:
Blóm sölna
Sumarblómin fölna,
fyrstu laufin haustgul
á hauður falla,
fuglakliður þagnar,
næturfrostln
nísta mannleg hjörtu.
En þau hvisla, sölnuð blómin,
bliknuð lauf i foldu mæla,
bergmál fuglakliðs
úr fjarska
flytur boðskap,
ber hann inn í
mædd og kulvís mannleg hjörtu:
Stööugt, stöðugt
steðjar lífið
leið, sem aldrei
enda tekur,
ofar, neðar
ýmist virðist,
alltaf ber þó fram á veg.
Laufið hrynur, blómið sölnar,
söngur hljóðnar —
önnur blóm á næsta sumrl,
söngur og lauf,
er llfga sólelsk mannleg hjörtu.
— Stöðugt, stöðugt
upp tll sólaraugans rauða
allt frá dimmu moldarskauti
gróandi eilíft líf.
Bellini del Marto:
Bogmaðurinn
Ég er bogmaðurinn ungi
sem aldrei íer á veiðar
þótt eigi stærri skóg
(og skeiðléttari jó
vakrari til reiðar)
og víðlendari heiðar
en herra Gullinló.
Með örvamæll i hendi
á eirðarlausu sveimi
1 endalausum geimi
ég allar nætur vaki
og visa reyni þeim
sem villir fara i helmi
á veginn aftur helm.
Ef ör á streng ég lagðl
og út i myrkriö sendi
leit fólkið upp og sagði:
hæ sástu hvar ún fló!
Hví fer hann ekki niöur
af festingunnl og skýtur
hann feita Gullinló?
Ég gegndi: því er mlður
það væri lítill fengur
ég færi þangað niður,
þá lýsti ekki lengur
minn ljósi bogastrengur
er aftur veröur friður
og æskuglaður drengur
með draum í augum gengur
og gáir út i bláinn
sem blíðra drengja er slður.
Skuggl.
Ég er svartur.
Ég ligg nlðri 1 skugganum.
Ljós draums míns logar ekki fyrlr mér lengur
né yfir.
Aðeins þykkur veggurinn.
Aðeins skugglnn.
Hendur mínar!
Svartar hendur minar!
Brjótizt gegnum vegginn!
Finnið draum minn!
Hjálpið mér að dreifa myrkrinu
sundra nóttunni
sprengja þenna sltugga
i þúsund sólarblossa
þúsund bragandi drauma
úr ljósi.
Walt Whitman:
LjÓð
Til hvers heldur þú aö ég taki mér penna í hönd?
Til að lýsa herskipi glæstu og traustu gr stefndi til haís
með öll segl við hún?
Unaði liðins dags? Eða furðum næturinnar
sem umlykur mig?
Eða geislalogi heimsborgarinnar og tindrandi skarti
allt í kringum mig? — Nei ónei:
til að segja frá tveimur óbrotnum manneskjum er ég sá
i dag meðal fjöldans
á bryggjunni þar sem þær voru að kveðjast.
Hún sem varð eftir faðmaðl hann að sér
og kyssti hann ástriöuheitum kossl,
og hann sem var á förum þrýsti henni
fast að brjósti sér. £ g