Landneminn - 01.04.1955, Blaðsíða 12

Franskt lcikrit eft.r Andrc. Óbey. Sýnt af L. R. í ISnó.
Slíkt mundi verða launað með
skömmum og svívirðingum í blöð-
um verkamanna og minnkandi kjör-
fylgi, en hinir sem lofuðu gulli og
grænum skógum í fullkomnu ábyrgð-
arleysi, mundu uppskera fylgi og
vinsældir, svo réttlátt sem það var.
Andskotans hörmung hvað fólk
gat verið skilningslaust og star-
blint á hagsmuni heildarinnar.
Bæjarfulltrúinn byltir sér á hlið-
ina. Konan var farin að þrengja að
honum á ný. Rúmið var sannarlega
alltof lítið fyrir tvo svona holduga
kroppa. En það er nú svona, að í
upphafi reiknar enginn með því,
að nokkurn tíma geti orðið of þröngt
í hjónarúmi.
Hann uppgötvar sér til mikillar
gremju, að hann er glaðvaknaður
og kominn í skaphita. Hann hefði
ekki átt að fara að hugsa um þessi
bæjarmál, svona undir svefninn.
Konan fór líka svo fjandanlega
í rúmi. Hún var víst nógu fyrir-
ferðamikil, þó að hún sveigði sig
ekki í bólinu eins og gaddavírs-
lykkja. Honum tókst með lagi og
erfiðismunum að mjaka henni um
nokkra þumlunga til hliðar.
Já, ef maður leit á málin með
nokkurri sanngirni, hlaut maðiw'
að sjá, að þetta var blygðunarlaus
heimtufrekja að krefjast þess að hafa
fulla atvinnu hvem dag árið um
kring.
Or því að fjöldi fólks gat látið það
eftir sér að gera ekki neitt svo mán-
uðum skipti um hásumarið, hví
skyldu þá ekki verkamenn hafa ráð
á því að taka sér frí heima við um
háveturinn?
Og svo þetta dauðans úrræðaleysi
hjá fólkinu. Gat það ekki fundið
einhver ráð til að græða peninga
eins og sumir aðrir?
Væri nú ekki, til dæmis að taka,
alveg tilvalið fyrir þessa verkar
menn að leggja stund á föndur
Höfundur bygglr hér & hinni revafornu
söpu um Nóa og Syndaflóðið úr biblí-
unni en færir efnið í alþýðleffan búning
og gefur persónunum nútímablæ. Hann
leggur enga áhcrzlu á hið trúræna, biblíu-
lega í sögunni. Samband Nóa við guð er
fremur samband mannsins við náttúru-
öflin og stundum næsta spaugilegt, þó
dylst engum alvara og myndugleiki gamla
mannsins. Hann er festulegur heimilis-
faðir sem vill ekki láta neinn grípa fram-
fyrir hendurnar á máttarvöldunum. Þeg-
ar sonur hans Kain snýst gegn honum
boðar hann þolinmæði og sker að lokum
upp ávöxt trúar sinnar.
Það er mikil alvara í þessu verki en
heima hjá sér þann tíma árs, sem
ekki var hægt að vinna útivinnu?
Það var vissulega margt hægt að
gera í frístundum sínum. Stjórnaði
hann til dæmis ekki stórri verzlun
í frístundum frá fastlaunðu starfi,
já meira að segja frá tveimur fast-
launuðum störfum.
Það var þetta sem gerði gæfu-
muninn að hafa hugsun á að nota
tímann og tækifærin. Æi-já. Hann
hafði svo sem efni á þvi að kaupa
sér hentugra hvílurúm, svo að hann
gæti hvílzt sæmilega eftir þrefalt
dagsverk.
Hann varð að koma því í fram-
kvæmd.
Konan þurfti svo mikið pláss nú-
orðið. Það var ekki að sjá að göngu-
ferðirnar, megrunarlyfin, svelturnar
og velturnar orkuðu miklu í þá átt
að tálga af henni holdin. Nei, árang-
urinn varð víst alveg þveröfugur
við það sem til var ætlazt. Göngu-
ferðirnar örfuðu blóðrásina, svelt-
urnar örfuðu matarlystina um allan
helming, meðölin örfuðu melting-
una, en velturnar og nuddið styrktu
vöðvana. Hann hafði líka margsinnis
LEIKLISTARÞÁTTUR:
jafnframt cr það svo fuUt af gððlátri
kímni, að jafnt ungir sem gamlir geta
notið þess, og segir það ekki svo lítið um
gæðin. En kímni og alvara vegast þar
giftusamlega á, dýpka hvort annað og
auka á gildi verksins. Bygging þess og
samtöl njóta sín einkar vel á sviðinu,
en það er aðal góðs leikrits. Það þróast
eðlilega allt til leiksloka þegar örkin sit-
ur á tindinum Ararat og bræðurnir og
stúlkurnar þeirra að ógleymdum dýrun-
um hverfa aftur útí heiminn og byggð
hefst að nýju; alltaf mannlegt, alltaf lif-
andi, alltaf í heillavænlegum tengslum
við heira þcss: sviðið.
Guðm. J. Gfslason.
sagt frúnni að vera ekki að standa
í þessum fjanda; þetta gerði ekki
annað en bæta heilsuna.
Já, það voru margir möguleikar
fyrir hendi hjá verkamönnum sem
öðrum, ef ekki skorti vilja og ástund-
un. Gátu þeir ekki til dæmis föndrað
við að smíða búshluti; ausur, sleif-
ar, pottaskafa, hagldir, hakasköft
og klyfbera?
Jú, en þegar alls var gætt, gat
nú kannski verið varhugavert að
hvetja til fjöldaframleiðslu á haka-
sköftum, þetta voru svo tilvalin bar-
efli, og betur komin annars staðar
en í höndum verkamanna.
Nú — og klyfberar voru kannski
ekki eins sjálfsagðir á hverju heim-
ili og þeir voru eina tíð.
En það var margt fleira, sem
kom til greina, til dæmis tóskapur
og vinna úr hrossháii; kústar, gjarð-
ir, reiptögl og fleira þess háttar.
I því sambandi var það kannski
vandamál, að hrossum var nú farið
að fækka víða í sveitum og því við-
búið að hörgull kynni að verða á
hrosshári.
12 LANDNEMINN