Landneminn - 01.07.1955, Síða 2

Hvert skal lýðrinn lúta?
Lögin kann enginn fá,
nema baugum býti til.
Tekst inn tollr off múta.
Taka þeir klausu þá,
sem hinum er helzt í vil.
V'esöl og snauð er veröld af þessu klandi.
Völdin efla flokkadrátt í landi.
Ilarkamálin hyljast mold og sandi.
Ifamingjan banni, að þetta óhóf standi.
Svo eru áffjörn auffu
auðug:s manns ogf brjóst
som grimmt helvítis gin,
dofin sem drukkin í laugu
draga til leynt og ljóst
auð, sinn œðsta vin.
Æ því heldr sem liann hefur gózið meira,
heit ágirndin þyrst er á enn fleira,
líkt sem sandur, sjór eða sprungin leira,
sá eg ei, nær að honum skal allvel eira.
JS>kál2-J5oa.lnn:
Ur Heimsósóma
Sár er þessi þorsti,
sem þrengir ríkisfólk
að girnast fátæks fé.
beir eiga ærna kosti,
öl cða vín sem mjóllc,
að stöðva stundar hlé.
Sinni gera þeir sálu út að vóga.
Svarlegt væri öðru fyrr að lóga.
I»ó hann svelgi sjóinn og lönd scm skóga,
síðr en áður hefr lmnn peninga nóga.
Dregst af þessu drafli
dygð á annan hátt
og siðanna setning snjöll.
Störf og stundlegr afli
styttir daginn sem nátt.
Svo fara óhóf öll.
Kemr þar skjótt, að skekinn mun vindr úr æðum,
skrokkr er kaldr og numinn úr fögrum klæðum;
valdi sviptr og vcraldar öllum gæðum
veltr í gröfina áta möðkum skæðum.
V'art mun verndir greiða
vín og bjór sem malt,
það aura eyðslu veldr
á þingi því enu breiða,
sem þreytt er lögmál allt
og himnakongrinn Iieldr.
Sála kotungsins kærir eftir sínu,
kúgan missir fjár með holdsins pínu.
Hofmann góður, hygg að ráðj þínu,
hvað þig snertr í þessu kvæði rnínu.