Landneminn - 01.07.1955, Síða 9
aka mömmu upp í sveit, þar sem
lömbin leika sér.
Nei, ég ætla að verða sjómaður,
segir Svavar ákveðinn um leið og
hann togar í annan sokkinn sinn.
Er það? segir móðir hans leið.
Ég vil fara á sjóinn eins og pahbi
og Bjössi.
Svavar er háttaður og Stella fer
og sækir kassann með gullunum
hans og lætur hann við rúmið hans.
Síðan fer hún að hátta.
Seztu hjá mér, mamma, segir
Svavar litli.
Móðir hans sezt á rúmstokkinn
hjá honum meðan hann er að sofna.
Kvöldið líður og systkinin sofna.
Móðir þeirra situr kyrr á rúminu
hjá Svavari litla og fer að tala í
hálfum hljóðum yfir hörnum sín-
um sofandi:
Þú veizt það ekki, litli vinur minn,
að pabhi og Bjössi bróðir þinn eru
dánir. Þeir dóu af því að þeir voru
á sjónum. Úbgerðarmaðurinn kom til
mömmu í dag og tilkynnti mömmu
lát þeirra. Þýzkur kafbátur kom
upp á yfirborðið og hóf skothríð á
skipið. Það dóu margir menn, líka
pabbi og Bjössi. Og þegar útgerðar-
maðurinn var farinn varð mamma
allt í einu máttlaus og lagðist í
rúmið og skalf eins og hrísla fyrir
vindi. En mamma getur ekki grátið.
Já, vinur minn, það eru svo miklar
hættur á sjónum núna í slríðinu, og
stríðið getur staðið svo lengi, að þú
verðir orðinn fullorðinn maður, áð-
ur en því lýkur. Ó, megi drauma-
dísirnar gera þig afhuga sjónum.
Það eru svo miklar hættur á sjón-
um, hættur af tundurduflum og kaf-
bátum, hættur af flugvélum-og her-
skipum. í stríðinu er engin miskunn
sýnd. Það er skotið á saklausa litla
línuveiðara, saklausu litlu línuveið-
arana, sem færa fólkinu líf og yl.
Hún þagnar andartak og horfir á
kassann með gullunum í. Hugur
hennar reikar aftur í tímann. Þarna
er jeppabíll, sem pabbi hans gaf
honum á jólunum. Það voru yndis-
leg jól. Þá voru allir heima. For-
eldrar hennar komu í heimsókn og
voru hjá þeim um jólin. Og þama
er hrunabíllinn, sem afi hans og
amma gáfu honum. Þau fóru öll í
kirkju á aðfangadagskvöldið. Og
þegar komið var úr kirkjunni var
kveikt á jólalrénu og svo var jóla-
maturinn fram reiddur. Svo voru
sungnir jólasálmar og dansað kring-
um jólatréð. Jólasveinninn kom
með jólagjafirnar. Það var Bjössi.
Hann átti jólasveinabúning. Jólin
eru ekki aðeins hátíð barnanna, þau
eru hátíð heimilanna. Þau eru há-
mark heimilislífsins. Þau laða fram
ástina og friðinn, gleðina og vin-
áttuna. En hver gaf honum skipið?
Æ, já, það var hann Bjössi. Og nú
er hann dáinn. Óneitanlega er skipið
glæsileg jólagjöf. Bjössi var vand-
lálur. Og það var Bjössi, sem keypti
jólatréð og Stella systir lians fór
með honum. Pabbi þeirra keypti
Ijósasamstæðuna á jólatréð, marg-
litu Ijósaperurnar í stað tólgarkert-
anna. Nú er hann d.áinn.
Svavar lilli vaknar og biður um
að drekka. Móðir lians sækir hon-
um mjólk.
Hvar er skipið mitt, segir liann,
eins O'g hann hafi dreymt það.
Mikið hlökkuðuin við hörnin til
í sveitinni þesar vorið kom og fugl-
arnir og við fórum upp til heiða,
segir móðir hans annars hugar.
Skipið mitt, segir hann og ætlar
að fara að gráta.
Skipið þitt er hérna, segir hún
og sækir það í rúmið sitt og færir
honum. Hann verður að fá að leika
sér að skipinu, sem liann Bjössi gaf
honum í jólagjöf. Ef til vill verður
stríðinu lokið, þegar Svavar litli
verður orðinn stór, hugsar hún.
Hanri lætur skipið undir koddann
sinn og sofnar. Hún situr enn um
stund og skoðar gullin hans. Á
næstu jólum verður enginn pabbi og
enginn Bjössi. Það verða ömurleg
jól. Guð gefi okkur styrk til þess að
lifa þessu lífi.
Hún stendur upp og gengur að
rúminu sínu og leggst fyrir. Minn-
ingarnar sækja enn á hana og halda
fyrir henni vöku. Hún var ung, þeg-
ar hún hitti hann í fyrsta sinn. Hann
var þá á síldarbát, en hún var síld-
arstúlka í landi. Hann hjálpaði
henni að salta meðan á lönduninni
stóð og hann átti frí.
Hún hugsaði: Það er ég viss um,
að hann verður maðurinn minn.
Hann er svo hár og herðabreiður,
og augun svo fellega blá, og svarta
hárið hans fellur svo vel við þetta
veðurbama andlit. Já, ég er viss-
um, að hann verður maðurinn minn.
Hann hugsaði: Ég veit, að þessi
Ijóshærða stúlka verður konan mín.
Það er eitthvað við hana, eitthvað,
sem vekur hjá manni traust. Þessu
játtu þau svo seinna hvort fvrir
öðru. Síðan eru 20 ár. Þau vildu
bæði eiga beima við sjóinn, því að
við sjóinn höfðu þau alltaf átt
heima. Og þau festu kaup á þessu
liúsi af því að það var við sjóinn.
Fyrst eftir að hún kom í húsið og
var ókunnug, kölluðu nágrannar
hennar hana konuna við sjóinn.
Það er komið undir morgun og
hún sofnar út frá endurminningun-
um. Hún vaknar við það, að Stella
kemur grátandi inn með morgun-
blöðin.
Pabbi og Bjössi eru dánir. segir
Stella og hleypur grátandi til móð-
ur sinnar.
Gráttu ekki, Stella mín, við eig-
um öll eftir að fara til guðs, og þá
munum við sjá þá aftur, segir móð-
ir hennar og reynir af veikum mætli
að hugga hana.
Pabbi, og Bjössi .. . Meira getur
Stella ekki sagt fyrir ekka. Hún
leggst í rúmið hjá móður sinni og
hjúfrar sig að henni.
LANÐNEMINN 9