Landneminn - 01.07.1955, Blaðsíða 10

SVEINBJÖRN BENTEINSSON:
T I 9K Jk. B I M JL Samhent þráhent.
Bis nú mengi lletnm frá.
Fýsir dreng að starfa þá,
kýs ég lengja Ijóðaskrá,
lýsiiiK engin fatast má.
MSnar annir hef í hönd.
Hlýnar manni sefaströnd.
Brýna sannar sögur önd
sin að kanna fögur lönd.
Vcitir örvnn ljóssins lið;
leit er djörf nm fjölbreytt svið.
Breytiþörf með sannan sið
sveitastörfin þróast við.
Þröngvalaust um Ijósan dag
löngun triiiist þar undi hag —
söng við ranst, en lítið lag
löngum lihiii/l á saminn brag.
--------Ungur trega trauðla bar
tungum þegar snjöllum var
þrungið fcgurð sælusvar
sungið á vegum lffsins þar.
Fleiri myndir minning bar:
mi'irí skyndibreyting var,
keyrast, hrindast hrfðar þar,
heyrist vinda napurt svar.
J>a var falin íögur hlíð
fráum smala á vetrartíð,
lágu dalablómin blfð
bág og kalin undan hríð.
Dunar svaðahríðin ha,
hrun og skaði gengur á.
— TJnir maður meyu hjá
munaglaður inni þá.
Vegur drSfu þaktist, þó
þegar lifið brosti nóg
tregakífið írá mér Í16,
fegurst vffið hjá mér bjó.
BimuvöldSn hvergl hlý
hrími földuð sjást á ný.
Tíniiiiis öldur gera gný,
GrSma köld hún veit af því.
Þjóðir, háðar hörknvist,
hróður kváðu nyrzt og ysst;
Óðins dáða lifði list:
ljóðin skráð og táknin rlst.
Skoðun gófug, glæst og ha,
goðajöfurs dögum i'rá,
roðastöfum björtum brá
boð og kröfur lSfsins a.
Átti gætin hugsun há
háttamætar venjur þá,
þrátt við blæti þjóðin sá
þátt, sem bæta lifið má.
Brátt var runnin önnur öld;
áttu munnar falskir völd;
fláttskap unni fýsnin köld,
fátt þeir knnnu — en heirntu gjöld.
I>róar tiðin þetta snið;
þó er lýður taminn við
nðgu blfðan blekkisið —
bjó það nSðingsvöldum grið.
Stýra liiiiili rannill ráð,
rýrist andi, hverfur dáð;
snýr að grandi glópskan bráð,
gfrugir fjandar eyða láð.
Skraf og prjallð skortir miiinst:
skafinn gáli situr innst, —
krafa um sál og vit hvort vinnst
vafamál það ýmsnm finnst.
I.umlin hræðist fagurt flest,
fundið næði þykir bezt;
stundargæði metin mest, —
niiiiiiliii skæð — en, hyggjan verst.
Sjóðaþyrstur, sæmdamjór,
sóði vistast innS kór.
Þjóðarlistin, sterk og stór,
stóð Þá yzt — sem miður fór.
lirl.in grenniBt voðava,
vefja henni um fingur má, —
stefjamenning hrein og há
hefjist enn og vuxi þá.
Menn, sem rata rétta trú,
renna hvatir frægðarbrú;
enn þó fatist sóknSn sú
sinn tSl bata dregur nú.
Enn crn merkin mörg og fríð:
mennSng stcrk frá goðatSð
liiiiiiir herknum hetjulýð.
iiciuiiii \nIdiin lof ég býð.
Trú með hljóðast helgisnið
hlúir þjððar göfugt lið;
drjðgum góð f sönnum sSð
sú m;i óftin kannast við.
Valdan fræða fSnnnm þátt.
Faldar glæður kyndum brátt.
Aliiír bæði bcri hátt
Baldurs gæði og Óðins mátt.
SkSmu Grfma af gluggum ber;
Grfma skSmulStSl cr.
BSmutSmi tæpur þver;
TSmarSmu lýkur hcr.
Hvar er Svavar litli? spyr móðir
hennar.
Eg klæddi hann í morgun, hann
er farinn út, segir Stella og sýgur
upp í nefiS. Nokkrum mínútum síð-
ar er barið' á útidyrnar. Síðan eru
þær opnaðar og komið beina leið
inn í svefnherbergi. Þetta er Rósa
'gamla nágranni þeirra.
Guð í himninum varðveiti ykk-
ur og hughreysti, segir hún og
faðmar þær að sér. Hún hafði lesið
dagblöðin og flýti sér svo til þeirra.
Nei, nei, Iiggið kyrrar, ég skal
gera verkin, segir Rósa gamla.
Ég held ég hafi ekki gott af því
að liggja lengur, segir ekkjan.
Jú, Elín mín, ég þekki þetta, ég
hef syrgt, ég þekki sorgina. Þið
skuluð liggja og gráta, gráturinn og
tíminn, það er eina lækningin í
þessum heimi.
Ég ætlaði að hlífa henni Stellu,
en þessi dagblöð, þau taka ekki til-
lit til neins, segir Elín.
Það er ekki talað um annað en
árásina á línuveiðarann, segir Rósa.
Svavar litli kemur grátandi inn
og hleypur til móður sinnar .
Mamma, krakkarnir segja að
þjóðverjarnir hafi drepið pabba og
Bjössa.
Blessaður óvitinn, segir Rósa
gamla og henni vöknar um augun.
Þeir eru komnir til Guðs, Svavar
minn, segir móðir hans. Svavar
litli fer upp í rúm til móður sinn-
ar í öllum fötunum.
Hvenær skyldu þessir menn í út-
löndunum fá vitglóruna aftur,
hætta að berjast og semja með sér
frið? segir Rósa gamla og þurrkar
sér um augun á svuntuhorninu. Hún
stendur^ fyrir framan rúm ekkjunnar
og horfir á hana og börnin ráðþrota.
Hvað er ég að hugsa, ég fer út og
kaupi fisk í soðið handa okkur, seg-
ir Rósa gamla og flýtir sér út. Elín
rís upp í rúminu og ætlar að kveikja
upp eld.
Nei, mamma, ekki fara frá okkur
segja börnin. Og Elín móðir þeirra
leggst hjá þeim aftur.
Stríðið er í algleymingi og kon-
an við sjóinn er orðin ekkja. Um
þetta eru nágrannar hennar aS tala
sín á milli þennan dag.
10 LANDNEMINN