Landneminn - 01.07.1955, Page 10
SVEINBJÖRN BENTEINSSON:
TIMARIMA Samhent hráhent. ^
Rís nú mengi fletum frá.
Fýsir drens: að starfa þá,
kýs ég lengja Ijóðaskrá,
lýsing engin fatast má.
Mínar annir hef í hönd.
Hlýnar manni sefaströnd.
Brýna sannar sögur önd
sín að kanna fögur lönd.
Veitir örvun ljóssins lið;
íeit er djörf um fjölbreytt svið.
Breytiþörf með sannan sið
sveitastörfin þróast við.
Þröngvalaust um ljósan dag
löngun traust þar undi hag —
söng við raust, en lítið lag
löngum hlauzt á saminn brag.
-----Ungur trega trauðla bar
tungum þegar snjöllum var
þrungið fegurð sælusvar
sungið á vegum lífsins þar.
Fleiri myndir minning bar:
meiri skyndibreyting var,
keyrast, hrindast liríðar þar,
heyrist vinda napurt svar.
I»á var falin fögur hlíð
fráum smala á vetrartíð,
lágu dalablómin blíð
bág og kalin undan hríð.
Dunar svaðahríðin há,
hrun og skaði gengur á.
— Unir maður meyu hjá
munaglaður inni þá.
Hvar er Svavar litli? spyr móðir
hennar.
Ég klæddi hann í morgun, hann
er farinn út, segir Stella og sýgur
upp í nefið. Nokkrum mínútum síð-
ar er barið á útidyrnar. Síðan eru
þær opnaðar og komið beina leið
inn í svefnherbergi. Þetta er Rósa
'gamla nágranni þeirra.
Guð í himninum varðveiti ykk-
ur og hughreysti, segir hún og
faðmar þær að sér. Hún hafði lesið
dagblöðin og flýtS sér svo til þeirra.
Nei, nei, liggið kyrrar, ég skal
gera verkin, segir Rósa gamla.
Ég held ég hafi ekki gott af því
að liggja lengur, segir ekkjan.
Jú, Elín mín, ég þekki þetta, ég
hef syrgt, ég þekki sorgina. Þið
Vegur drífu þaktist, þó
þegar lífið brosti nóg
tregakífið frá mér fló,
fegurst vífið hjá mér bjó.
Rímuvöldin hvergi hlý
hrími földuð sjást á ný.
Tímans öldur gera gný,
Gríma köld hún veit af því.
Þjóðir, háðar hörkuvist,
hróður kváðu nyrzt og yzt;
Óðins dáða lifði list:
ljóðin skráð og táknin rist.
Skoðun göfug, glæst og há,
goðajöfurs dögum frá,
roðastöfum björtum brá
boð og kröfur lífsins á.
Atti gætin hugsun há
háttamætar venjur þá,
þrátt við blæti þjóðin sá
þátt, sem bæta lífið má.
Brátt var runnin önnur öld;
áttu munnar falskir völd;
fláttskap unni fýsnin köhl,
fátt þeir kunnu — en hcimtu gjöld.
I»róar tíðin þetta snið;
þó er lýður taminn við
nógu blíðan blekkisið —
bjó það níðingsvöldum grið.
Stýra landi raunill ráð,
rýrist andi, hverfur dáð;
snýr að grandi glópskan bráð,
gírugir fjandar eyða láð.
skuluð Rggja og gráta, gráturinn og
tíminn, það er eina lækningin í
þessum heimi.
Ég ætlaði að hlífa henni Stellu,
en þessi dagblöS, þau taka ekki til-
lit til neins, segir Elín.
ÞaS er ekki talaS um annað en
árasina á línuveiSarann, segir Rósa.
Svavar litli kemur grálandi inn
og hleypur til móSur sinnar .
Mamma, krakkarnir segja að
þjóðverjarnir hafi drepið jiabba og
Bjössa.
Blessaður óvitinn, segir Rósa
gamla og henni vöknar um augun.
Þeir eru komnir til Guðs, Svavar
minn, segir móðir hans. Svavar
litli fer upj) í rúm til móður sinn-
ar í öllum fötunum.
Skraf og prjálið skortir minnst;
skafinn gáli situr innst, —
krafa um sál og vit hvort vinnst
vafamál það ýmsum finnst.
Lundin hræðist fagurt flest,
fundið næði þykir bezt;
stundargæði metin mest, —
mundin skæð — en, hyggjan verst.
Sjóðaþyrstur, sæmdamjór,
sóði vistast inní kór.
Þjóðarlistin, sterk og stór,
stóð þá yzt — sem miður fór.
Refja grennist voðavá,
vefja lienni uin fingur má, —
stefjamenning lirein og liá
hefjist enn og vaxi þá.
Menn, sem rata rétta trú,
renna hvatir frægðarbrú;
enn þó fatist sóknin sú
senn til bata dregur nú.
Enn eru merkin mörg og fríð:
mcnning sterk frá goðatíð
kennir herknum hetjulýð.
Hennar verkum lof ég býð.
Trú með hljóðast helgisnið
hlúir þjóðar göfugt lið;
drjúgum góð í sönnum sið
sú má óðin kannast við.
Valdan fræða finnum þátt.
Faldar glæður kyndum brátt.
Aldir bæði beri hátt
Baldurs gæði og Óðins mátt.
Skímu Gríma af gluggum ber;
Gríma skímulítil er.
Rímutími tæpur þver;
Tímarímu lýkur hér.
Hvenær skyldu þessir menn í út-
löndunum fá vitglóruna aftur,
hætta að berjast og semja með sér
frið? segir Rósa gamla og þurrkar
sér um augun á svuntuhorninu. Hún
stendur; fyrir framan rúm ekkjunnar
og horfir á hana og börnin ráðþrota.
Hvað er ég að hugsa, ég fer út og
kaupi fisk í soðið handa okkur, seg-
ir Rósa igamla og flýtir sér út. Elín
rís upp í rúminu og ætlar að kveikja
upp eld.
Nei, mamma, ekki fara frá okkur
segja börnin. Og Elín móðir þeirra
leggst hjá þeim aftur.
Stríðið er í algleymingi og kon-
an við sjóinn er orðin ekkja. Um
þetta eru nágrannar hennar að tala
sín á milli þennan dag.
10 LANDNEMINN