Landneminn - 01.07.1955, Page 10

Landneminn - 01.07.1955, Page 10
SVEINBJÖRN BENTEINSSON: TIMARIMA Samhent hráhent. ^ Rís nú mengi fletum frá. Fýsir drens: að starfa þá, kýs ég lengja Ijóðaskrá, lýsing engin fatast má. Mínar annir hef í hönd. Hlýnar manni sefaströnd. Brýna sannar sögur önd sín að kanna fögur lönd. Veitir örvun ljóssins lið; íeit er djörf um fjölbreytt svið. Breytiþörf með sannan sið sveitastörfin þróast við. Þröngvalaust um ljósan dag löngun traust þar undi hag — söng við raust, en lítið lag löngum hlauzt á saminn brag. -----Ungur trega trauðla bar tungum þegar snjöllum var þrungið fegurð sælusvar sungið á vegum lífsins þar. Fleiri myndir minning bar: meiri skyndibreyting var, keyrast, hrindast liríðar þar, heyrist vinda napurt svar. I»á var falin fögur hlíð fráum smala á vetrartíð, lágu dalablómin blíð bág og kalin undan hríð. Dunar svaðahríðin há, hrun og skaði gengur á. — Unir maður meyu hjá munaglaður inni þá. Hvar er Svavar litli? spyr móðir hennar. Ég klæddi hann í morgun, hann er farinn út, segir Stella og sýgur upp í nefið. Nokkrum mínútum síð- ar er barið á útidyrnar. Síðan eru þær opnaðar og komið beina leið inn í svefnherbergi. Þetta er Rósa 'gamla nágranni þeirra. Guð í himninum varðveiti ykk- ur og hughreysti, segir hún og faðmar þær að sér. Hún hafði lesið dagblöðin og flýtS sér svo til þeirra. Nei, nei, liggið kyrrar, ég skal gera verkin, segir Rósa gamla. Ég held ég hafi ekki gott af því að liggja lengur, segir ekkjan. Jú, Elín mín, ég þekki þetta, ég hef syrgt, ég þekki sorgina. Þið Vegur drífu þaktist, þó þegar lífið brosti nóg tregakífið frá mér fló, fegurst vífið hjá mér bjó. Rímuvöldin hvergi hlý hrími földuð sjást á ný. Tímans öldur gera gný, Gríma köld hún veit af því. Þjóðir, háðar hörkuvist, hróður kváðu nyrzt og yzt; Óðins dáða lifði list: ljóðin skráð og táknin rist. Skoðun göfug, glæst og há, goðajöfurs dögum frá, roðastöfum björtum brá boð og kröfur lífsins á. Atti gætin hugsun há háttamætar venjur þá, þrátt við blæti þjóðin sá þátt, sem bæta lífið má. Brátt var runnin önnur öld; áttu munnar falskir völd; fláttskap unni fýsnin köhl, fátt þeir kunnu — en hcimtu gjöld. I»róar tíðin þetta snið; þó er lýður taminn við nógu blíðan blekkisið — bjó það níðingsvöldum grið. Stýra landi raunill ráð, rýrist andi, hverfur dáð; snýr að grandi glópskan bráð, gírugir fjandar eyða láð. skuluð Rggja og gráta, gráturinn og tíminn, það er eina lækningin í þessum heimi. Ég ætlaði að hlífa henni Stellu, en þessi dagblöS, þau taka ekki til- lit til neins, segir Elín. ÞaS er ekki talaS um annað en árasina á línuveiSarann, segir Rósa. Svavar litli kemur grálandi inn og hleypur til móSur sinnar . Mamma, krakkarnir segja að þjóðverjarnir hafi drepið jiabba og Bjössa. Blessaður óvitinn, segir Rósa gamla og henni vöknar um augun. Þeir eru komnir til Guðs, Svavar minn, segir móðir hans. Svavar litli fer upj) í rúm til móður sinn- ar í öllum fötunum. Skraf og prjálið skortir minnst; skafinn gáli situr innst, — krafa um sál og vit hvort vinnst vafamál það ýmsum finnst. Lundin hræðist fagurt flest, fundið næði þykir bezt; stundargæði metin mest, — mundin skæð — en, hyggjan verst. Sjóðaþyrstur, sæmdamjór, sóði vistast inní kór. Þjóðarlistin, sterk og stór, stóð þá yzt — sem miður fór. Refja grennist voðavá, vefja lienni uin fingur má, — stefjamenning lirein og liá hefjist enn og vaxi þá. Menn, sem rata rétta trú, renna hvatir frægðarbrú; enn þó fatist sóknin sú senn til bata dregur nú. Enn eru merkin mörg og fríð: mcnning sterk frá goðatíð kennir herknum hetjulýð. Hennar verkum lof ég býð. Trú með hljóðast helgisnið hlúir þjóðar göfugt lið; drjúgum góð í sönnum sið sú má óðin kannast við. Valdan fræða finnum þátt. Faldar glæður kyndum brátt. Aldir bæði beri hátt Baldurs gæði og Óðins mátt. Skímu Gríma af gluggum ber; Gríma skímulítil er. Rímutími tæpur þver; Tímarímu lýkur hér. Hvenær skyldu þessir menn í út- löndunum fá vitglóruna aftur, hætta að berjast og semja með sér frið? segir Rósa gamla og þurrkar sér um augun á svuntuhorninu. Hún stendur; fyrir framan rúm ekkjunnar og horfir á hana og börnin ráðþrota. Hvað er ég að hugsa, ég fer út og kaupi fisk í soðið handa okkur, seg- ir Rósa igamla og flýtir sér út. Elín rís upp í rúminu og ætlar að kveikja upp eld. Nei, mamma, ekki fara frá okkur segja börnin. Og Elín móðir þeirra leggst hjá þeim aftur. Stríðið er í algleymingi og kon- an við sjóinn er orðin ekkja. Um þetta eru nágrannar hennar að tala sín á milli þennan dag. 10 LANDNEMINN

x

Landneminn

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Landneminn
https://timarit.is/publication/893

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.