Landneminn - 01.07.1955, Blaðsíða 13

ykkur, a3 ég er hermaður. Ég þarf
ekki að segja ykkur, að ég vil frið.
Það, sem ég vil segja ykkur er,
að bolsévíkaflokkurinn, sem hefur
heppnazt að gera verkamanna- og
bændabyltingu, með tilstyrk ykkar
og allra hinna hraustu félaga, sem
hafa steypt valdinu undan hinni
blóðþyrstu borgarastétt hét að bjóða
öllum þjóðum frið, og í dag hefur
þetta verið gert!“ Áköf fagnaðar-
læti.
„Þið eruð beðnir að vera hlut-
lausir — vera hlutlausir meðan
júnkararnir og Drápssveitirnar, sem
aldrei eru hlutlausar,' skjóta okkur
niður á götunum og setja á valda-
stól í Pétursborg Kerenskí eða ef
til vill einhvern annan úr þeim
bófaflokki. Kerenskí er á leiðinni
hingað frá Don. Korniloff er að fá
Villimannasveitina til að endurtaka
ágústævintýrið. Þessir mensévíkar og
þjóðbyltingarmenn, sem þrábiðja
ykkur um að hindra borgarastyrj-
öld, hvernig hafa þeir haldið völd-
um nema með borgarastvrjöld,
borgarastyrjöldinni sem geisað hef-
ur síðan í júlí, og börðust þeir ekki
í henni með borgarastéttinni eins
og núna?
„Hvernig get ég sannfært ykkur,
ef þið hafið þegar ákveðið, hvað
gera s'kal? Spurningin er mjög ein-
föld. öðrum megin eru Kerenskí,
Kaledín, mensévíkarnir, þjóðbylt-
ingarmennirnir, kadettarnir, dúm-
urnar og liðsforingjarnir. Þeir
segja, að fyrirætlanir sínar séu góð-
ar. Hinum megin eru verkalýðurinn,
hermennirnir og sjóliðarnir, smá-
bændurnir. Hið mikla Rússland er í
ykkar höndum. Viljið þið láta það
af hendi?“
Á meðan harin talaði, varðist
hann falli með viljastyrk einum
saman og þegar hann Iiélt áfram
kom hin djúpa einlæga tilfinning að
baki orðunum í ljós í þreytulegri
röddinni. Hann riðaði og að lokum
var hann nærri dottinn. Hundruð
handa hjálpuðu honum ofan og hin-
ir miklu fjarlægu salarveggir end-
urómuðu orð hans.
Kanjúnoff reyndi að tala aftur, en
þá var hrópað: „Atkvæði! At-
kvæði!“ Smám saman lét hann und-
an og las upp tillöguna. Ilún var á
þá leið, að brunnovíkarnir kveddu
fulltrúa sína úr byltingarherráðinu
og lýstu yfir hlutleysi sínu í borgara-
stríðinu. Allir, sem væru meS skyldu
fara til hægri; þeir, sem væru á
móti til vinstri. Það varð augna-
blikshik, þögul eftirvænting, og svo
fór mannfjöldinn að hreyfast hrað-
ar og hraðar til vinstri, hnjótandi
hver um annan, hundruð stórvax-
inna sjóliða ruddust í þéttum hnapp
eftir óhreinu gólfinu í hálfrökkr-
inu ... Nærri okkur stóðu um
fimmtíu menn sem fastast. Þeir voru
með samþykt'nni. Þegar sigurópin
gullu svo hátt, að þakið hristist,
snerust þeir á hæli og gengu út —
og sumir yfirgáfu byltinguna að
fullu og öllu.
ímyndið ykkur, að slík barátta var
háð í öllum hermannaskálum borg-
arinnar, héraðsins, öllum vígstöðv-
unum, öllu Rússlandi. Margur slík-
ur svefnlaus Krylenko gætti að her-
deildunum, þaut stað úr stað til að
sannfæra, hræða og sárbæna. Og
ímyndið ykkur, að sama ástand
var í öllum fundarsölum sérhvers
verkalýðsfélags, í verksmiðjunum,
þorpunum, á herskipum hins dreifða
rússneska flota. Husgið ykkur
hundruð þúsunda rússneskra manna,
starandi á ræðumenn hvarvetna í
hinu geysistóra landi, verkamenn,
bændur, hermenn, sjóliða. Þeir
strituðust við að skilja og velja,
þeir hugsuðu svo ákaft og að lok-
um tóku þeir svo einhuga afstöðu.
Þannig var rússneska byltingin.
HallfréSur Eiríksson þýddi.
Ilerrettur
í lieuya
Þessi skýrsla nm Iramkomu her-
manna hcnnar liátÍKnar drottning-
ar Brczka heimsveldisins cr hýdd
úr vcstrænu blaði.
Fyrir nokkru var settur herréttur S
hermannabragga 1 nágrenni Nairobi. Sak-
borningur var Gerald Griítiths, 43 ára
gamall liðsforingi í brezka íótgöngulið-
inu, sem kennt er við Durham í Eng-
landi. Hann var ákærður um „smánarlega
hegðun'' og „grimmd" gagnvart föng-
um, sem grunaðir voru um að vera Mau-
Mau menn.
Annar brezkur liðsforingl bar fyrir
réttinum, að Griffith þessi hefði knúið
fanga nokkurn til að klæðast úr buxun-
um. Sama vitni bar ennfremur að Grifí-
ith hefði rétt hníf sinn að óbreyttum afrl-
könskum hermanni og sklpað: „Geldlð
hann". Hermaðurinn, sem var 16 ára
gamall drengur úr Somalilandi, að nafni
Ali Segal, hlýddl ekki, og breyttl því
Grl^fith skipun sinnl: „skerið af honum
eyrað." Með snöggum slcurði hlýddi
Segal.
Somalihermaðurinn Segal seglr íyrlr
réttinum: „Það blæddi mjög mikið. Ég
réttl liðsforingjanum aftur hnifinn og
íleygði eyranu til jarðar."
Næsta dag notaði Segal byssustlng til
að skera gat á eyra annars fanga, eítir
skipun frá Grifíith. „Liðsforinginn lét
mig hafa símavírspotta, “ sagði Segal,
,,og skipaði mér að binda hann í eyrað."
Síðan hélt varðhópurinn áfram og Segal
teymdl íangann á eyranu.
Önnur vltni báru að síðar hefði Grifflth
haldið, að fangi sá, sem eyrað var sneytt
af, myndi blæða til dauða. Það vildl hann
eklci láta koma fyrir. „Þennan mann
verður að skjóta", sagði Grifflth liðs-
forlngl. Handjárnin voru leyst af fang-
anum og liðþjálfi sagði honum að hlaupa.
„Skjótið" var sklpunln, sem kvað við.
Og fanginn var skotinn tll bana.
Griffith, sem haustið áður hafði ver-
ið hreinsaður af ákærum um að hafa
myrt Afríkumann, er hafði verið hreins-
aöur af ákærum um að hafa myrt Afriku-
mann, er hafði drepið uppáhaldshest
hans, byggðl vörn sína á þeirri hugmynd
að verknaðurinn að teyma „innfæddan
íanga" á eyranu væri „alveg viðeigandi"
og „ylli ekki sársauka."
Þetta hafði þó ekki áhrif á herréttinn.
Liðsforlnglnn Grlffith var íundinn sekur,
sviptur foringjatign og dæmdur í 5 ára
fangelsi.
LANDNEMfNN 13