Landneminn - 01.12.1955, Blaðsíða 8

UNDIRALDAN í ÍSLENZKUM STJÓRNMÁLUM
við að beita þeim vopnum, er bezt
dugðu gegn dönskum ránsmönnum,
fastheldni og drengskap, byggt á
Iþeirri vissu, að við hefðum eitt sinn
veiið sjálfstæðir og unnið verk, sem
myndu lifa.
Með sömu vopnum verðum við
einnig að berjast gegn þeim valdhöf-
um innlendum, sem leigt hafa land
okkar, gegn þeirri yíirstétt, sem fer
með rikisvaldið á íslandi í dag. Það
voru fulltrúar þessarar yfirstéttar,
sem gerðu Keflavíkursamning og
klikktu út með að hleypa her inn í
landið 1951. Það voru þeir hinir
sömu fulltrúar, sem í dag telja sjálf-
stæðismál okkar engrar athugunar
þurfa við. Þeir hafa reynt að blekkja
landsfólkið og hræða og tekizt það
að nokkru. En það mun þeim ekki
takast til lengdar. Fólkið er farið að
átta sig á því, sem gerzt hefur. Óró-
inn er farinn að grafa um sig innan
þcirra eigin flokka. Með pólitík sinni
hafa þeir afhjújiað sína raunveru-
legu stefnu, með gjörðum sínum
hljóta þeir að tapa virðingu og
trausti almennings, hvað svo sem
áróðurskvörn þeirra mylur.
Barátta okkar í framtíðinni verð-
ur að beinast að því að sameina í
einn óbrotgjarnan stokk þau öfl, sem
bægja vilja frá hættunni, sem okkur
stafar af hersetunni. berjast vilja
fyrir nýrri stefnu í sjálfstæðismálum
íslcndinga. Ekki aðeins vegna okkar
siálfra, heldur og vegna forfeðranna,
alþýðunnar til sjávar og sveita og
fyrir komandi kynslóðir, hljótum við
og eigum að standa vörð um íslenzka
menninr;ararfleifð og tungu, berjast
fyrir endurheimtu pólitísku og efna-
hagslegu sjálfstæði okkar. Það er
hlutverk æskunnar, alþýðunnar og
framsýnna menntamanna, hlutverk
sósíalista á Islandi.
Svo lengi sem 1. desember verður
til að glöggva okkur og örva í sjálf-
stæðisbaráttunni, er vert að hans sé
minnzt, sem hér er til stofnað í
kvöld.
HRAFN SÆMUNDSSON:
Á hla:kyrrum suiriarnóttum verða
sjómenn stundum varir við breiða
undiröldu, sem ha'rist af hcljarþunga
undir hinu silfurslétta yfirborði
sjávarins. Hún er knúin áfram, að
því cr virðist, af ósýnilegum öflum.
Erv sjómennirnir vita að hún er und-
anfari storma, scm cru í aðsiai.
Það gætir víðar undiröldu en í
sjónum. í íslenzkum stjórnmálum
ba:rist nú undiralda, sem hinn arð-
rændi fjöldi hefur vakið. Upjrtök
hennar eru ]rað afl scm býr í íslenzka
verkalýðnum sameinuðum.
En undiröldur stjórnmálanna geta
verið svæfandi fyrir þá, sem vegna
áhugaleysis síns á þróun þjóðfélags-
ins kæra sig ekki um að fylgjast með
þeim hræringum, sem eiga sér stað
undir hinu lygna vfirborði hvers-
dagsleikans. Þeirra manna, sem
skynja aðeins að það er logn í dag
og verður logn á morgun og láta sig
engu skijilu, hvort það kemur storm-
ur daginn þar á eftir.
Vegna slíkrar afslöðu til hinna
hversdagslegu vandamála liöfum við
oft leikið lélega leiki í haráttu okk-
ar. Þess vegna megum við alvarlega
gæta að því að sofna ekki á vakt-
inni nú.
Sérstaklega á þetla við um æsku-
lýðinn. Um það fólk, sem vegna ald-
urs síns og eðlis getur ekki verið að-
gerðarlaust, það fólk, sem þarfnast
áþreifanlegra aðgerða. Þessu fólki
hættir til að vanmeta undiröldur
stjórnmálanna og lengja eftir storm-
inum. Því hætlir til að bíða aðgerð-
arlaust með hendur í skauti eftir því,
að stormurinn komi. Slík afstaða
unga fólksins er röng og hættuleg.
En hún á sínar orsakir, er rekja má
til þ css athurðar, er valdhafarnir
leiddu útlenda herskara inn á Reykja-
nesskagann. Þá tóku atvinnuvegir
okkar þá liniafallssýki, scm síðan
hefur stöðugt grafið um sig í fram-
leiðslunni.
Það voru margir á móti hernám-
inu á sínum tíma. Flestir voru því
andvígir af þjóðernislegum ástæðum.
Þeir vildu að hið unga lýðveldi fengi
að halda sjálfslæði sínu. Þeir vildu
að þjóðin fengi að lifa í friði og
sækja fram til betri lífskjara með
frelsið og hina miklu nýsköpun og
bókmenningu sem kjölfestu. Margir
framsýnustu menn þjóðarinnar sáu
fyrir, hverjar afleiðingar hernámið
mundi hafa á framleiðsluna og
áframhaldandi nýsköpun atvinnu-
lífsins. Þessir menn vissu, að sjálf-
stæði þjóðarinnar var ekki í veru-
legri hættu fyrr en hinir erlendu
höfðu stöðvað framþróun atvinnu-
veganna og þá hjartsýni og djöifung,
sem nýsköpunin hafði vakið í brjóst-
um manna.
Þeir sem kölluðu á „verndina^
vissu þelta einnig. Það voru fulltrú-
ar auðmannanna, hinnar nýríku auð-
stéttar, sem nú treysti ckki lengur á
mátt sinn og megin, en stóð skjálf-
andi af hræðslu frammi fyrir ný-
sköpuninni, frelsinu og verkalýðnum.
Og þeim tókst að koma áfoimum
sínum að nokkru Ieyti í framkvæmd.
Þeim tókst að hefta framleiðsluna
um sinn. Það var hætt við að kaujia
nýja togara, það var hælt við að
Frh. á bls. 11.
8 LANDNEMINN