Unga Ísland - 01.02.1911, Blaðsíða 6

4
UNGA ÍSLAND
»Eigum við að reyna að halda áfram?
Það er hvort sem er ckki til neins?«
spurði eg.
Liðsforinginn séri sér við og horfði
á mig. »Eruð þér hræddur, Englendfng
ur? Þá liefðuð þér eigi átt að ganga í
lið með oss, því við berjumst fyrir mikadó
og fósturlandið.« —
Hann hafði varla slept orðinu, er kúla
sentist inn yfir þilfarið og þyrlaði upp
tré og járni, eins og það væri fiður; hring-
iun í kringum okkur lágu dauðir menn
og særðir, sumir svo limlestir, að eg sem
var þessháttar fremur óvanur, snéri mér
undan með hryllingi; af allri skipshöfn-
inni vóru aðeins fáeinir hásetar eftir; yfir-
foringinn, og sá er næstur honum gekk,
vóru háðir fallnir, svo nú vórum við
forustulausir. »Eigum við samt sem áð-
ur að halda áfraní?« sagði eg við liðs-
foringjami«. »Þangaðtilviðsökkvum«,svar-
aði hann,og í sama bili féllu tveir fallbyssu-
mennirnir, og varð eg þá að reyna að fylla
skarð þeirra. — Þá er alt í einu þrifið i
handlegginn á liðsforingjanum, og grenj-
að gegnum myrknð og hávaðann: Pabbi,
pabbi! á eg að tika viðstjórninni? Stýri-
maðurinn er fallinn!« Liðsforinginn snéri
sér við alveg liissa á því, hver það gæti
verið, sem kallaði hann pabba, því hann
átti engan son á skipinu. Eg leit einnig
við og sá lítinn grannvaxinn dreng á að
giska 12 ára gamlan. En þegar liðsfor-
inginn sá liann, varð hann alveg forviða:
»Kataó! hvernig ert þú kominn hingað?«
»Pabbi minii , svaraði drengurinn,
fyrirgefðu mér, eg strauk að heiman ,og
var léttadrengur á einu grjótskipinu; það
sökk, og eg synti liingað — « hann
dróg andann djúft og riðaði á fótunum,
en teygði svo úr sér og iiélt áfram:
af því, að þú varst hérna, pabbi; nú
lileyp eg aftur að stýrishjólinu; vertu sæll,
pabbi minn!« Og drengurinn hljóp aft-
ur á skipið. Þetta var síðasta orðið, sem
liann sagði við föður sinn, rétt á eftir
fékk liðsforinginn kúlu í brjóstið og hneig
niður. Eg laut niður að honum og
heyrði liann hvísla: »Fósturland —-------
fósturla — — — Kataó,« og hetjan var
dáin. Eg gekk þegar í hans stað og
varð nú þess var, að skipið snérist hægt
við og brunaði nú beint inn eftir. Það
leit út fyrir, að okkur ætlaði að hepnast
fyrirtækið. Soly liðsforingi hafði komið
fyrir fleirí sprengiduflum með aðstoð
tveg&ía nianna, og grjótskipin lágu á
inararbotni; nú var um að gera að kom-
ast út aftur. En forlögin höfðu ætlað það
öðruvísi. Alt í einu þeyttist sprengikúla
gegnum skipið að framan, og það fór
þegar að sökkva. Eg skaut af fallbyss-
unni í síðasta sinn og þaut aftur á skip-
ið til þess að reyna að bjarga Kataó litla;
eg fann hann líka; hann stóðalvegróleg-
ur og skipaði fyrír verkum. Eg þreif í
liann til þess að fá hann með mér í ein-
livern bátinn. En liann reif sig af mér.
»Hérna á eg að vera!« sagði iiann. Svo
ætlaði eg að taka liann með valdi, því
mér þótti það svo sárt, að svona ungur
og hugrakkur drengur skyldi deyja, úr
því liægt var að bjarga honum; þá hneig
liann alt í einu niðurr »Eg get ekki
meira« — — pabbi minn, pabbi!« Eg
ætlaði að grípa hann, en í því rétti hann
sig upp og barði mig fyrir brjóstið með
hnefanum: »Bjargaðu sjálfum þér— —
eg — — fer«, og í sama bili steyptist
sjórinn kolblár innyfir skipið; eg þreif til
lians, en liann var horfinn, og í því sökk
skipið. Eg drógst með niður í hringið-
una, en synti og synti og komst loks
upp á yfirborðið. Annað man eg ekki.
Eg raknaði við aftur í mjúkri og góðri
skipsrekkju á japanskri brynsnekkju, sem
hafði bjargað bát, er sloppið liafði úr
klóm Rússa. — —
»Eg liefi verið í mörgum sjóorustum«,
sagði herforinginn; »en aldrei gleymi eg
litla japanska drengnum, sem strauk að
heiman til þess að láta líf sitt fyrir fóstur-
landið.«
') Skýringar: »
Ljósfleygir« er áhald,