Unga Ísland - 01.03.1911, Blaðsíða 3

UNQA ISLAND
11
mesta gleði. Úr skauti hennar var
list hans rótum rnnnin, og var það
því alvara, er hann eittsinn á fullorð-
insaldrisvaraði Danakonungi,að norsku
fjöllin hefðu kent sér list sína.
Átta ára gamall fór hann með föð-
ur sínum inn í fjörðu og kom að
Lýsuklaustri, og náttúrufegurðin þar
gagntók hann algerlega. Fjöll blikuðu
og blánuðu langt í burtu, Harðang-
ursjöklarnir lýstu og leiftruðu í sól-
skininuj og fjörðurinn lá lognsléttur
og spegilfagur með eyjafjöldann í fang-
inu. Fosshvítar ár runnu, og smálæk-
ir suðuðu milli runna og steina. Sum-
arlífið þaut og niðaði í öllum dain-
um. Hvert orð, sem talað var, berg-
málaði frá klettum og hömrum. Það
lifði alt í kringum hann.
Faðir hans átti óðalsgarð, er Val-
strönd nefndist á Austureyju inni í
fjörðum. Og þar var heldur en ekki
skemtilegt fyrir Óla og bræður hans
á sumrin. Þeir klifu hamra og syntu
í sjó og sigldu á firðinum. Lifðu
skógarmannalífi og vildu helst liggja
úti nætur og daga.
Öll náttúran söng. og hljómaði í
eyrum Óla litla, og svo varð hann að
hafa það eftir á fiðluna sína. Tækist
honum það ekki, fleygði hann fiðlunni
og var hryggur í marga daga. En
svo var hann vís með að fara á fætur
um miðnætti í skyrtunni einni, setjast
við opinn gluggann og spila og spila
og breyta laginu hvað eftir annað.
Ole Bull var snemma fríður á velli.
Hár og beinvaxinn og tígulegur í allri
framgöngu, sterkur og hraustur þótt
ungur væri. Hann var. þegar í . bernsku
blíðlyndur og ráðríkur, geðgóður og
einþykkur, dutlungasamur og staðfast-
ur, stórlyndur og stiltur, metnaðargjarn
og blátt áfram, og það var hann alla
æfi.
Bernskuárin lýsa best manninum,
se n grafa hana í signetið sitt og
orðin Bellum vita ■— vita bellum (stríð-
ið er — lífið er stríð).
Ánægði drengurinn.
(Ðönsk saga.)
í útjaðri Kaupmannahafnarborgar vóru
einusinni æfagamlir torfgarðar. Það vóru
leifar af gamalli víggirðingu borgarinnar.
Nú eru þeir fyrir löngu úr sögunni. Þar
sem nú eru langar, rykugar götur, var
fyrmeir fagurgrænn torfgarðurinn,'hár og
breiður eins og lítill fjallgarður með af-
líðandi brekku að innanverðu. Altaf
var fagurt og friðsælt á garðinum, bæði
á vorin, þegar smádrengirnir tíndu fjólur
í garðbrekkunni og seldu þeim, sem fram-
hjá gengu og glöddust við þessa litlu
vor-kveðju, og eins á sumrin, þegar for-
sælan var dökk og svöl undir gömlu
trjánum á garðinum, sem stóðu í þéttum
röðum, og svo á haustin í hreinviðri,
þegar maður gat séð langt út yfir land
og haf af garðinuni, og þá eigi síst á
vetrum, er snjórinn á garðinum var hvít-
ur og bjartur, löngu eftir að hann var
orðinn að svartri for niðri á götunum. —
Þessvegna gengu líka borgarbúar á garð-
inum sé til skemtunar vetur, sumar, vor
og haust.
Innanvert við garðinn voru línu- og
kaðla-spunabrautir, og þar gengu línu-
spunamennirnir aftur á bak nieð feikimik-
inn hamp-Iopa uin mittið óg spunnu segl-
garnið fram á milli fingranna, meðan stóra
hjólinu við hinn brautarendann var snú-
ið í sífellu til þess að tvinna gárnið.
Fyrir mörgum, mörgum árum varlínu-
spunamaður einn að vinnu sinni á hverj-
um degi innanvert við garðinn, og dreng-
urinn, sem sneri hjólinu fyrir hann, hét
Hans. Þeir komu í být’ð á morgnana,
áður en fólk var komið á fætur, byrjuðu
þegar á vinnu sinni og héldu .áfram af
kappi þangað til kl. 7 á kvöldin. Línu-
spunamaður þessi var talinn framúrskar-