Unga Ísland - 01.05.1911, Blaðsíða 4

28
UNGA ÍSLAND
alla þá, sem ófrægðu Lóu, að reyna að
hafa hana með sér til smalaferða, nei,
það þýddi nú ekkert að reyna það, hún
ar.saði bara ekki. En þegar húsbóndi
eða vinnukonan, — áður nefnda — fóru
eitthvað til kinda, þá þurfti ekki að kalla
á Lóu, hún labbaði þegjandi á eftir þeim,
— án þess að kallað værí á hana, —
með mesta ánægjusvip og dillaði róunni
í sífellu.
Svona launaði hún þeim vinahót þeirra,
með vinfengi.
Hún átti ekki annað til.
H. Hannesson.
(14 ára.)
(Æfintýri.)
Einu sinni var kóngur og drotning í
ríki sínu, þau áttu eina dóttur, sem þau
unnu eins og augunum í sér. Hún hét
Sólbjört. Þegar hún var 18 ára gömul,
hvarf hún og fanst ekki, þó hennar væri
leitað. Kongurinn sendi menn sína að
Ieita að henni, en það kom fyrir ekki,
hún fanst hvergi, og konungshjónin vóru
utan við sig af sorg. Kongurinn hét nú
hverjum þeim, sem færði sér aftur dóttur
sína ríkulegum launum og kongsríkinu
eftir sinn dag.
Skamt þaðan sem kongurinn hafði að-
setur sitt, var kot lítið; þar bjuggu göm-
ul hjón og fátæk, þau áttu einn son,
sem hét Glói. Hann kom að máli við
föður sinn og mælti: »Eg hefi heyrt, að
Sólbjört kongsdóttir hafi horfið skyndi-
lega, og kongurinn hefir heitið stórum laun-
um og kóngsríkinu eftir sinn dag, þeim
sem færði honum hana aftur, og vil eg
nú freista gæfunnar og Ieita að kongs-
dótturinni, ef þú faðir vilt leyfa það. «Þá
mælti karlinn: »Já! víst vil eg leyfa þér
það, sonur minn.«
Nú býr Glói sig á stað með nesti og
nýja skó; kveður foreldra sína og leggur
á stað. Hann gengur nú lengi og lá úti
um margar nætur. Einn dag kom hann
á skóglendi, og sér hann þá, hvar flug-
dreki stór flýgur; hann var með barn í
klónum, sem veinaði mjög.
GIói tók boga, sem hann hafði með sér,
og skaut á flugdrekann, og féll hann
dauður niður. GIói tók nú barnið í fang
sér, var það mjög meitt og rifið; þegar
Glói hafði gengið skamma stund, sér
hann dverg, sem grét mjög. Glói geng-
ur að honum og spyr, því hann gráti.
Dvergurinn mælti: »Egátti 3 ára gamalt
barn, sem mér þótti mjög vænt um; í
morgun var það úti að leika sér, en
eg var að veiða dýr í skóginum; lieyrði
eg þá vein mikið, og litlu síðar sá eg
flugdreka stóran fljúga; hafði hann tekið
barnið, en eg gat ekki að gert og fór að
gráta.«
GIói sýndi honum barnið og mælti:
»Þetta mun vera barnið þitt, og tak þú
nú við því.« Dvergurinn tók við barn-
inu og spurði Glóa, hvar tnnn hefði fund-
ið það. Glói sagði seni var. Dvergur-
þakkaði Glóa með mörgum fögrum orð-
um Iífgjöf barnsins og bauð honum heim
til sín. Glói fylgdist með honum, og
komu þeir að litlu steinhúsi; dvergurinn
bauð Glóa inn í það, og þáði hann það;
dvergurinn bar honum mat og drykk,
Glói mælti: »þú munt vera fróður um
marga hluti sem fleiri dvergar.« Dverg
ur mælti: »í ungdæmi mínu var það sagt,
að eg vissi jafn langt nefi mínu.« Glói
mælti: »Það vildi eg, að þú gætir sagt
mér, hvar Sólbjört kóngsdóttir er niður
komin.« Dvergur mælti: »til mun eg
geta vísað, og mun eg fá þér hnoða, sem
rennur á undan þér, þar til þú finnur
hana; en hún er hjá tröllkarli sem vill fá
hana til að þýðast sig, en hún mun fyr
láta lífið en þýðast hann. En ekki mun
þér ganga vel að vinna hann, því hann
bíta engin vopn, nema sax eitt, seni hann
á sjálfur og ber ávalt á sér. Er það ráð
mitt, að þú dveljir hér í 2 daga, en eg