Unga Ísland - 01.05.1911, Blaðsíða 6

30
UNGA ÍSLAND
hann lét sækja dverginn í skóginum og
gerði hann að ráðgjafa sínum. Lýkur svo
þessari sögu.
Kristján Haraldur Össursson,
(13 ára)
Svansvík, Vatnsfjarðarsveit
ísafjarðarsýslu.
Jenn koma fuglar — —
Senn koma farfuglar handan um haf
frá heitum, sólbjörtum löndum
knúðir af þrá, sem Guð þeim gaf.
— í glóðheitu fuglsbrjósti aldrei hún
svaf. —
Veglausan geiminn á vængjum þönd-
um
vegmóðir fljúga þeir daga og nætur, —
hríð fyrir stafni, helja við fætur,
hvítt er og kalt á Islandsströndum. —
Fyr landi er náð, er oft loftfarinn dá-
inn, —
lífið kostaði — þráin!
Sú þrá, sem dregur fleygan fugl
að fósturjarðar köldu strönd,
er einnig lögð í okkar barm
sern æðsta gjöf frá Drottins hönd. —
Og okkur börnum íss og báls
er ást til landsins vöggugjöf, —
hún leggur okkur hlekk um háls
og herðir að, en glöð og frjáls
þann fjötur berum fram að gröf!
Sumardaginn fyrsta 1911.
Hjá lœkninum.
(Sjá myndina.)
Anna litla ersvosorgmædd útaf brúð-
unni, sem hún mamma hennargaf henni
í jólagjöf í fyrravetur. Brúðan hlýtur að
vera lasin. Hún er ekkert farin að ganga
enn, getur að eins staðið upp við, og
hefir enga tönn fengið, þó hún sé komin
þetta á annað árið. Svo fer hún með
hana til læknisins — en það er hann
Siggi bróðii hennar. — Hann er hálærð-
ur maður með gleraugu, og læknir góð-
ur. Enda hefir hann ráð undir hverju rifi,
og hvað verða þau þá mörg? — »Það
er ráð við öllu nema ráðaleysi*, segir
Siggi Iæknir.
Jósé María.
(Spönsk saga.)
Á Spáni er mesti urmull af ræningjum
eins og víðar á Suðurlöndum. En eng-
inn ræningjaforingi á Spáni hefir þó orðið
eins frægur og Jósé María. Alþýðan ótt-
aðist hann og unni honum í senn. Hérna
kemur ofurlítil saga, sem lýsir vel göfug-
lyndi hans. —
Nálægt borginni Sevilla var setið að
brúðkaupsveislu á sveitabæ einum. Ný-
giftu hjónin höfðu tekið við har ingju-
óskum vina sinna og vandamanna, og
átti nú að ganga til borðs undir eikitré
einu miklu rétt fyrir utan núsdyrnar. Alt
í einu kom maður ríðandi út úr skógin-
um örstutt frá húsinn. Hann stökk af
baki, heilsaði veislugestunum og leiddi
hest sinn í hús. Menn áttu á engum
von. En á Spáni er sá þjóðsiður, að
hver sá, sem að garði ber, er velkominn
í veislur allar og samsæti. Gestur þessi
virtist auk þess "era meiri háttar maður
og var skrautklæddur mjög. Brúðguminn
bauð honum þegar til miðdegisverðar.
Menn stungu saman nefjum og spurðu
hver annan í hljóði, hvaða maður þetta
mundi vera, en sýslumaðurinn frá Sevilla,
sem var þar í veislunni og sat við hlið
brúðarinnar, varð alt í einu nábleikur og
og ætlaði að rísa á fætur, en fæturnir
kiknuðu undir honum. Einn gestanna
hvíslaði þá að brúðurinni: »Þetta erjósé
María, eg er viss um, að hann hefir ilt
í hyggju. Hann situr eflaust um sýslu-
manninn. Hvað eigum við að gera.«
»Láta hann flýja«? »Alveg ómögulegt,