Unga Ísland - 15.05.1911, Qupperneq 1

*<>* '*l,
MYNDABLAÐ
HANDA BÖRNUM OG UNGLINGUM
--:----SSSSS-----
ÚTGEFANDl: HELGl VALTÝSSON
5. blað.
Maí 1911.
VII. árg.
OLE I5U!,L.
II.
Æskuárin, 1828—33.
Átján ára gamall fór Ole Bull til
Kristjaníu og ætlaði að verða stúdent.
En það varð hann aldrei. Hann hirti
•ítið um bækurnar, spilaði daga og nætur
hjá vinum og kunningjum sínum og féll
svo í gegn í latneskum stíl. Og þegar
Ole barmaði sér fyrir einum háskólakenn-
aranum, sagði kennarinn við liann, að
svo inundi best farið, er farið hefði, —
hann dygði hvort sem er ekki til að
vera prestur eða annar embættismaður.
En hann ætti að verða fiðluleikari og
ekkert annað. — —
Ole Bull spilaði svo um hríð í Kristí-
aníu bæði við leikhúsið og í hljómleika-
félaginu. Hann var mikill vinur Werge-
lands, og stóðu þeir fremstir í fylking
þeirra æskumanna, er þá höfðu risið gegn
erlendu oki (dönsku) í allri menning og
börðust með hnúum og hnefum fyrir öllu,
sem norskt var — ram-norskt meira að
segja. Enda réði þá danskur hugsunar-
háttur, danskir siðir og dönsk tunga lög-
um og lofuni í Noregi. — En þá vakn-
aði þjóðernishreyfingin mikla, sem lyft
hefir Noregi til vegs og virðingar á ný,
og gert hann að lokum að frjálsu og
sjálfstæðu ríki. — Wergeland, Ole Ball
o. m. fl. ungir Norðmenn vóru Noregi
það, er Jónas og »Ejölnis« mennirnir vóru
oss íslendingum. — Þá var vor i Noregi.
Ættjarðarástin brann björt og heití brjóst-
utn ungra ofnrhuga; hún söng þúsund
röddum, svo hljómurinn barst um alt
Iand.
En einhver fegursta röddin í vorhljóm
þessum var Ole Bnll og fiðlan hans. —
Lengi undi hann þó ekki í Kristíaníu.
Hann þráði að koma út í heiminn og
reyna kraftana. Fyrst fór liann til Þýska-
lands, en gat eigi felt sig við aðferð þá,
er hljómleikameistarinn Louis Spohr, nafn-
kunnur fiðluleikari, — hafði. Og svo
hvarf Ole heim aftur. Spihði hann þá
víðsvegar í Noregi, en þráði aJt af að
koma til Parísar og kynnast hinum heims-
frægu hljómleikameisturum þar við hljórn-
leikahöllina miklu. Fá að spila þar, —
eða að minsta kosti, fá að vera með
hinum hljómleikamönnunum. Þetta var
fegursti draumur hans, er hann sat ein-
samall í þungu skapi með hönd undir
kinn, og eins er hann var að glaumi og
gleði með vinum sínum.
Haustið 1831 kom hann loksins til
Parísaborgar, en varð þar brátt fyrir
mörgum og miklum vonbrigðnm. Með-
mælabréf frá Jielstu mönnum í Noregi
vóru einkis virði þar syðra. Og enginn
kærði sig um að hlusta á fiðluna hans.
Norska fiðluleikaranum var hvívetna vísað á
bug. Meistararnir þar syðra vildu ekki
vera kennarar hans, og í hljómleikahöllinni
var ekkert rúm laust handa honum. Að lok-