Unga Ísland - 15.05.1911, Blaðsíða 6

38
UNGA ÍSLAND
skrifa mér?« sagði Mangi, um leið og
hann tók við bréfinu og braut það upp.
Það hljóðaði svo:
Tungu 8. febrúar 19 . .
Mangi minn!
Við Friðrik á Stað ætlum að halda
skíðamót hér á sunnudaginn kemur, og
niega taka þátt í því allir drengir inn-
an við fermingu. Sá sem bestur verð-
ur fær að verðlaunum íslenskt þjóðerni,
eftir jón Jónsson.
Þú kemur, ef þú getur.
Þinn
Jón Vigfússon.
»Líttu á mamma, n á eg fara suðureftir
á sunnudaginn?« sagði Mangi, um leið
og hann rétti mömmu sinni bréfið til
athugunar.
»Ojú. Því ætli maður fari að meina
það,« sagði mamma hans, þegar hún hafði
lesið bréfið. »En eg held, að þú vinnir
engin verðlaun þar.«
»Eg geri það, sem eg get« svaraði
Mangi. »En hvað eg vildi segja. Hvað
ætli eg eigi að gefa hrútunum?*
»Þú átt að plokka það laglega norðan
af stabbanum. Þú skalt gefa þeim nóg,
svo þeir verði ekki svangir, þegar pabbi
kemur,« svaraði mamma hans. Mangi
fór út.
Sigurgeir í Keldu, faðir Manga, var fá-
tækastur allra bænda í Bakkasveit, og hafði
því ekki efni til að kosta Manga, sem var
einberni, á skóla. Þó hafði Mangi feng-
ið fremur góða mentun, eftir því sem
gerist hjá alþýðumönnum, og hafði hann
mest aflað sér hennar sjálfur af ýmsum
bókum, því hann var greindur vel.
Þenna umgetna dag var Sigurgeir í
kaupstað, og hafði hann farið daginn
áður, en var von á honum þennan dag.
Mangi gerði því útiverkin á meðan.
Það var komið fram á hádegi á sunnu-
daginn. Drengirnir úr Bakkasveit vóru
að- smátínast heim að Tungu t'l þess að
taka þátt í skíðamótinu. Sveitakennarinn
hafði verið fenginn til þess að dæma
um skíðahlaupið, og var hann ókominn
enn.
Þeir Friðrik á Stað og Jón í Tungu
stóðu fram á varpanum, og tóku á móti
gestunum.
»Þarna kemur þá Mangi í Keldu, Nú
þykir mér flestir seppar ætli að keppa«,
sagði Friðrik, og brosti hæðnislega.
»Ætli hann sje ekki eins fær um það
og við hinir«, sagði Jón, og var auðséð
að honum líkaði miður bituiyrði Friðriks.
»Komið þið nú sælir!« sagði Mangi
þegar hann kom í hlaðið.
»Komdu sæll! Þú ætlar þá að keppa
um verðlaunin. Það verður víst til
mikils!!!« svaraði Friðrik hæðnislega.
»Findu mig snöggvast afsíðis Friðrik«,
sagði Jón, og gekk út fyrir bæjarhornið,
og Friðrik á eftir.
»Eg ætla að biðja þig að stríða ekki
Manga greyinu, hann hefir ekkert gert
þér«, sagði Jón.
»Einlægt heldur þú taum þessara ræfla.
Eg held mér sé ekki of gott að velgja
strákskömminni«, svaraði Friðrik og gekk
snúðugf burt.
Þegar kennarinn kom, þustu drengirnir
af stað upp í brekkurnar, þar sem mótið
átti að fara fram. Síðan sagði kennarinn
upp leikreglur, og svo var byrjað.
»Eg skal hafa verðlaunin« sagði Friðrik
við nokkra lagsbræður sína, skömmu eftir
að byrjað var.
»Betur gæti eg trúað, að Mangi í Keldu
hlyti þau,« sagði Jón og gekk frá.
Loks kom röðin að Friðrik. Hann fór
nokkru ofar í brekkuna en hinir. Hann
stóð kengboginn á skíðunum, og lá á
stafnum sér til stuðnings.
»Það má mikið vera, ef cg stend ekki«
kallaði Friðrik um leið og hann fór af
stað. Hann stóð. Síðan tók hann skíð-
in sín og bar þau upp til hinna drengj-
anna.