Unga Ísland - 01.06.1911, Síða 1

\3

o^ ,s*^
Ar

MYNDABLAÐ
HANDA BÖRNUM OG UNGLINGUM
------c«$sss$:-
ÚTQEFANDl: HELGl VALTÝSSON
ö
&
blað.
Júní 1911.
VII. árg.
6.
Marta litla.
(Norsk saga.)
Það var snemma morguns. Marta litla,
smátelpa á áttunda árinu, sat á hól rétt
fyrir ofan bæimuog horfði skáhalt upp
eftir birkihlíðinni, sem lá löng og breið
eins langt og augað eygði, með dökkri
rák efst þar, sem greniskógurinu var far-
inn að ryðja sér til rúms. Af og til ýtti
hún rúðótta skýluklútnum sínum frá eyr-
anu og hlustaði með ákefð og eftirvænt-
ingu.
Nei, eKkert heyrðist! Það var þó ann-
ars fjarskalega langt í ár að bíða þess,
að sumarhitinn kæmi fyrir fult og alt.
Að vísu hafði verið svo hlýtt um há-
daginn, að hlánað hafði sólar megin, en
í hinni hlíðinni lá snjórinn enn þá í dæld-
um og giljum, og anJaði napurt yfir dal-
inn undir eins og sól var hnigin til við-
ar. — Svona hafði hún setið og biðið
á hverjum morgni í heila viku, en það
var fyrst í gær, að hlýindin komu og
önduðu um alla sveit, hvort sem sá til
sólar eða eigi. Og þá hafði hún séð,
alt í einu, hvernig lækirnir uxu og fyltu
allan dalinn niði, og hún sá að brum-
hnapparnir á birkinu þrútnuðu og fóru
að springa, og í dag varð hún þess vör
að grænt lauf var á gægjum í hlýju
morgunsólar-skininu, sem bálaði niður yfir
hlíðarnar eins og voldugt Ijóshaf. Hjartað
barðist í henni:
Nú gat þess ekki verið langt að bíða.
Hún sneri sér við og horfði heim að
bænum, og alt virtist þar svo friðsam-
legt, sólin glampaði á rúðurnar, og reyk-
urinn leið beint upp úr reykháfnum, alt
var eins og það átti að sér að vera, nema
að stór, ókunnugur hundur lá fram á
lappir sínar á dyrahellunni.
Bara að það yrði nú ekki of seint!
Það var gaukurinn, sem Marta litla
var að bíða eftir og þráði svo sárt. Og
það var af vissum ástæðum. Því heima
á bænum var friðurinn ekki eins mikill
inni sem úti: ir.ni í svefnherberginu lá
mamma hennar og barðist við dauðann.
Hún hafði veikst skyndilega fyrir lið-
ugri viku, hafði fengið ákafa lungnabólgu
í vornepjunni. Læknirinn hafði verið
sóttur fleirum sinnutn, og nú hafði hann
verið þar alla nóttina, þess vegna lá stóri
hundurinn á hellunni.
Fyrsta daginn var Marta litla inni hjá
henni; móðirin stundi við, ug Marta
litla grét og þótti það svo sárt, að
mömmu skyldí líða svona illa, en hún
skyldi ekki almennilega í því öllu saman
fyr en um kvöldið, er hún var háttuð,
og pabbi hennar kom til hennar og sagði,
að nú yrði hún að biðja Guð um að
taka ekki mömmu frá þeim. Það hafði
hún aldrei hugsað sér, að þau gætu mist
hana. Og hún bað svo innilega til Guðs
og hélt að það mundi duga; hann hafði
verið svo ósköp góður áður t d. í fyrra,
þegar hún bað hann um sleða. Pabbi