Unga Ísland - 01.07.1911, Blaðsíða 3

UNGA ISLAND
honum í blóði. En svo skein friðurinn
gegnum sorgina, og hann fékk meira vald
á sjálfum sér, því lengursem hann spil-
aði. Alt leystist upp íbarnsgrát, — eins
og dögg í dölum á sumarmorgni.
Áheyrendurnir furðuðu sig á þessu í
fyrstunni og hlógu að því, hvísluðust á
og hlógu og furðuðu sig, en þeir urðu
brátt að leggja við eyrun og lilusta, og
alt varð kyrt og hljótt eins og í kirkju.
Ole Bull glevmdi alveg að hætta. Þá
lét Zampieri hleypa niður tjaldinu, og fagn-
aðar Iátunum ætlaði aldrei að linna.
En Ole BuII heyrði ekkert af þessu
öllu saman, því það varað líða yfir hann.
Hann var leiddur burt og lítinn borða
og drekka. Gómsætur maturinn og vínið
hresti hann, svo liann fékk fult vald yfir
sjálfum sér. Er hann kom fram á leiksviðið
á ný, bálaði kjarkurinn upp í honum, og
hann bað konurnar að velja sjer efni til
að spila. Þær komu með þrjú. Ef ég
rpilaði nú öll lögin þrjú samstundis!
hugsaði hann með sjá'.fum sér. Svospil-
aði hann þau öll í einu, þau fléttuðust
hvert inn í annað og runnu saman í eina
heild.
Fagnaðarlætin dundu á ný eins og of-
viðri. Hljómle'kurinn áiti að enda með
fiðluspili, en Zampieri var ekki viss um,
hvort Ole Bull þyldi að spila meira.
»Jú, eg vil spila, eg verð að spila!«
sagði hann.
í þriðja sinni kom hann fram á leik-
sviðið með nýja hljóma. Hann spilaði
vorsólarglitrið og sumarfriðinn í Noregi,
bjartasta og fegursta draum sinn.
Er hann hætti, rigndi yfir hann blóm-
um og blómsveigum frá kvenþjóðinni, sem
var alveg trylt af hrifni. Zampieri, Beriot
og allur áheyrendaskarinn heilsuðu snill
ingnum nýja. Og allur hópurinn fylgdi
honum heim.
Nú rann sigurvagninn hans hratt áfram.
Er liann skömmu síðar hafði haldið hljóm-
leik sjálfur, leysti fólksfjöldinn hestana frá
vagni hans og dróg hann heim. Bæjar-
búar fóru heim til hans í skrautlegri blys-
för, og var honum sýndur allur sá sómi
og heiður, sem frægasta hljómiistarborg-
in á Ítalíu gat Iátið í té.
Frá Bologna breiddist frægð Ole BuIIs
út um víða veröld, og alla leið norður
til Noregs. Öll ferð hans varð sigurför
upp frá því.
Hann ferðaðist um alla Ítalíu. í Florents
trylti hann alveg hljómleikamennina, svo
þeir mölvuðu fiðlurnar sínar í virðingar-
skyni við hann, þeir föðmuðu hann að
sér og kystu hendur hans. Hann vissi
varla, hvort þetta var vaka eða draumur.
Ole Bull spilaði þar bæði fyrir munka
og aðalsmenn, ferðaðist um fjöll og dali
um sumarið; í Neapel faðmaði frú Mali-
bran hann að sér, og borgarbúar lustu
um fagnaðarópi, hann kom til Rómaborg-
ar og lifði þarglöðu Iífi, kyntist þarmeðal
annars Thorvaldsen myndhöggvara. Róm-
verjar lofuðu list hans hástöfum, hendur
hans og fingur, sem vóru sterkir sem
stál og mjúkir sem strokleður, Paganini
hafði að vísu mjúkleikann, en hvar var
þvílíkt afl!
Nú stóð honum opið hljómleikahúsið
mikla í París, og hinn nafnfrægi frakk-
neski hljómleikafræðingur Jules Jatiin rit-
aði um hann, svo frægð hans varð heyr-
um kunn um öll Iönd.
Hann ritar á þessa leið: »Ole Bull er
til fullnustu hinn mikli meistari. Hann
syngur og grætur, hann dreymir! Stund-
um yfirgnæfir fiðluhljómurinn horn og
Iúðra, en rétt á eftir andar hann eins stilt
og vindharpa! Hann er meistari, sem
aldrei hefir sinn líka fundið, sannur lista-
1 aður, barnslegur og hreinn og beinn í
allri framkomu. Hann stráði hugsunuin
sínum yfir. alla þá, er heyra vildu, og
þannig verður snillingur að vera. Hann
liefir að vísu ekki sjö milliónirnar og
tekjurnar hans Paganini, en hvað gerir
það?«
Á Englandi leit út fyrir, að ítalskir Iista-
menn, sem vóru óvinveittir honum, ætluðu