Unga Ísland - 01.07.1911, Blaðsíða 6

UNGA ÍSLAND
54
bl'stur ofati af skendnuþakinu. Lítill
svartur fugl steypti sér niður úr lofíinu
ineð fagnaðarkvaki. t>að var starrinn,
fyrsti vorboðinn.
Gaukurinn!? Hún hafði heyrt það,
að sá sem gæti komist undir tré, seiu
gaukur sæti í og væri að gala, og ósk-
aði sér einhvers af heilum lutga, þá fengi
hann ósk sína uppfyba.
O, ef hann kæmi! Hún skyldi hlaupa
á heimsenda til þess að komast undir
tréð hans.
Frá þessum tíma virtist henni þetta
e:uasta bjargarvonin, og það var þess
vegna, að Marta litla hafði setið þarna á
hólnunt i marga daga og beðið oghlust-
að, og þessvegna snt hún þar í dag líka.
Æ, bara, bara að það verði ekki of
seint! Hún Itafði heyrt laknirinn tala
um eitthvað, sem hann kallaði *krísis« —
og hann ætlaði að bíða eftir, ef þáskyldi
þurfa að taka henni bldð. En það var
vfst ekkert að heima enn þá, alt var svo
kyrt og hljótt heima \ið, netna hænsnin
sem vóru að krafsa við fjósdyrnar og
starrahjónin á skenn.,uþak:.nii — bar höfðu
þau víst bygt sér hreiður.
Alt í eiint stökk hún á fætur, reif skýlu-
klútinn frá eyranu, hélt niðri í sér and-
anum og hlustaði.
Gauksgal lújómaði skært og ákveðið
Iiandan úr hlíðimii — langt, langt burtu.
Blóðið þaut upp í kinnarnar á lienni,
og lijartað lamdist í brjóstinu. Hún stóð
grafkyr eitt augiiablik, svo tók hún tii
fótanna upp eflir. Hvað eftir annað nam
hún staðar, hé!t niðri í sér andanum og
hlustaði — jú, liún heyrði enn þá til
hans, — nú færði hann sig úr stað upp
eftir lilíðinni. Og hún liljdp aftur á
stað. Svona hélt það lengi áfram —
Það víT svo ótrúlega langt, og hvaðeftir
annað heyrði hvn, að hann færði sig of-
ar og ofar, nú var hann kominn alveg
upp undir Hiíðarengi. Hún hljóp og
hljóp — og hugsaði aðeins um þetta
eitia: hún varð, hún varð að ni honum.
Seint og um síðir vóru bæði komin
upp í Hlíðarengi — Þar leit helst út
fyrir, að gaukurinn ætlaði að nema stað-
ar, hann sat lengur kyr en áður. Nú var
hún nærri þvíkomin að honum. Þarna sá
hún hann í stóra birkitrénu! Hún hljóp
að lionum. Nei, þarna flaug hann yfir í
annað tré. Hún á eftir. Hann færði sig
á ný. Og svo liófst eltingaleikur hring-
inn í kringum alt Hlíðarengið. Húu
reyndi að halda niðri í sér andanum og
læðast áfram, hún reyndi að lilaupa, en
í livert sinn, er hún var koniin fast að
honum, svo hjartað lamdist í henni af
kvíðablandinni eftirvæntingu, — þá flaug
hann. Nú vóru þau komin aftur að
stóru björkinni, hún sá liann svo greini-
lega, — hvernig hann breiddi út vélið eins
og blævæng og sló því til, í livert sinn
er hann gól. Nú var hún rétt komin
að honum. Bara að liann sæti nú kyr
þessi tvö þrjú sporin! Hún hélt niðri
í sér andanum og tók sig samaii undir
stökkið. Alt hringsnerist fyiir augum
hennar, og blóðið suðaði fyrir eyrunum
— ef — ef —d Þá flaug hann.
Eftirvæntingin hafði orðið lieniú of
sferk, hún hneig niður undir stóru björk-
inni og grét með þungum ekka.
Frh.
Skýringar: Sfarrí er lítill farfugl á stæið
við þröst. »Krísis« er það kallað, er veiki er
á liæsta stigi og búist er við einhverri breyt-
ingu- Ritstj.
Trygg’ur huncLur.
Norskur læknir, sem dó nýskeð, áttí
stc'ran og fallegan hund. F.ftir lát hús-
bóndans var hundurinn alveg frá sér
af sorg. Hann gekk ýlfrandi í marga
daga og bragðaði ekki mat, og að tok-
um réði hann sjálfum sér bana á þann
hátt, að hann hljóp á móti járnbrautar-
lest, sem var að koma, lagðist niður