Unga Ísland - 01.08.1911, Blaðsíða 2

58
UNUA ÍSLAND
Marta litla.
Niðurlag.
Það var eins og lyft væri þungu fargi
af öllu heimilinu, er læknirinn skýrði frá
því um hádegisleytið, að nú væri öll hætta
um garð gengin. Sjúklingurinn hefði lit-
ið upp og verið með fullu ráði. Og sá
fyrsti, er hún spurði um, var Marta litla.
Það var farið að sækja hana, en hún fanst
hvergi. Þá fór heimilisfólkið alt í einu
að ranka við því, að hún hefði verið
eitthvað svo undarlega einmana og hljóð
þessa dagana, er enginn haf"i haft tíma eða
tækifæri til að sinna henni eða hugsa um
hana, aumingja Marta litla, hún hafði verið
brjóstumkennanleg, en nú skyldi alt sanr-
an verða öðruvísi á ný. Og heimilisfólk-
ið leitaði hátt og lágt, úti og inni, hvergi
sást neitt til hennar. Menn nrðu skelkaðir,
og það breiddist út yfir alt heimilið og
náði einnig til sjúklingsins, og hún spurði
aftur um Mörtu. Þá varð læknirinn hrædd-
ur, það varð að grípa til einhvers bragðs
til bráðabirgða, sjúklingurinn þoldi alls enga
geðshræringu — og svo varð að reyna
að finna Mörtu sem allra fyrst.
Þá datt honum ráð í hug .-— hundur-
inn hans. Hvar hafði hún sést síðast?
Uppi á hólnum. Hafði nokkur eitthvert
fat, sem hún hafði haft á sér? Hann
fékk það, fór svo upp á hólinn og kall-
aði á hundinn. Hann kom hlaupandi,
stökk af kæti og dinglaði rófunni, Lækn-
irinn rétti klútinn að trýninu á honum;
hundurinn þefaði af honum og horfði
svo á læknirinn. Þá benti hann á grasið,
þar sem hægt var að sjá, að einhver hafði
setið. Hundurinn þefaði þar líka og Ieit
aftur á hann glöggum spurningaraugum.
>Já einmittU — og læknirinn gekk fá-
ein skref. Hundurinn skildi hann, rakti
undir eins förin, og dinglaði rófunni í
sífellu, hljóp dálítinn spöl, nam staðar og
leit spyrjandi aftur.
>Jú rétt! og lænirinn gaf hinum Ieitar-
mönnunum bendingu: >Þið þurfið ekki
að fara lengra, héðan af skal eg finna
hana sjálfur,« — og hann gekk hratt á
eftir hundinum, sem hljóp spölkorn á
undan upp eftir birkihlíðinni og dinglaði
alt af rófunni.
* *
*
Þreyían og eftirvæntingin höfðu yfir
bugað Mörtu litlu, hún hafði sofnað. Hún
lá og dreymdi, að hún sæi prófastinn
gamla koma akandi ofan á stóru súkku-
laði-hlassi, og hann hafði iíka gauk ein-
hversstaðar innan i ækinu — hún heyrði
svo greinilega til hans, en hún gat ekki
séð liann.
Þá fann hún alt í einu eitthvað hlýti koma
við andlitið á sér, vaknaði og leit upp
Stór hundur stóð uppi yfir henni, dingl-
aði rófunni og sleikti hana í frainan —
og þarna beint uppi yfir henni sat gauk-
urinn og gól hátt og snjallt. Hún var
fljót að átta sig og gat rétt að eins sent
brennheita bæn til Guðs um, að mamma
hennar yrði frísk aftur, þá flaug liann —
því hundurinn sneri við og gjammaði
af glcði og hljóp á móti einhverjum, sem
var að koma.
Það var læknirinn. Hsnn tók hana upp
á handlegg sér:
>Eg á að heilsa þér frá mömmu; nú
verður hún bráðum frísk aftur.
Marta litla vafði báðum örmum um
háls honum og grét hægt og hljótt.
Fé og frægð!
(Frh.)
Um þessar mundir ferðaðist hann til
Parísaborgar, og þargiftist liann Alexandr-
ine Felicité, sem áður ernefnd, þann 16.
júlí 1836. Var hún þá 18 ára.
Nú var hann farið að langa heim aftur
til ættingja og vina — til heimahaganna
kæru. Þar vildi hann hvíla sig, á Val-